#1 Twist of fate - At the turn of love

rozdział 29.

Na wstępie chciałam podkreślić, że jeżeli brakuje interpunkcji czy są jakieś błędy ortograficzne, to bardzo przepraszam. Pisałam ten rozdział kompletnie na szybko.

꧁꧂

Wszystko zapowiadało się dobrze. Theo pogodził się z bratem i powiedział Molly o tym, że Ethan wrócił.  Ucieszyła się od razu.

Spotkaliśmy się na kolacji w domu, którym przebywała Molly i mama Reed'ów. Nie stylizowałam się nie wiadomo jak.

Weszłam do środka, oglądając niektóre rzeczy. Środek był o dziwo nowoczesny.

― O już jesteście ― usłyszeliśmy głos rodzicielki całej trójki Reed'ów.

― Tak. Mamo, to jest Veronica, moja dziewczyna. A to jest moja mama, Isabella.

― Miło panią poznać. Theo bardzo dużo mi o pani opowiadał.

― O tobie też skarbie bardzo dużo opowiadał. Same dobre rzeczy.

― No to dobrze ― uśmiechnęłam się w stronę kobiety i weszłam głębiej.

― Mamo ogólnie jest sprawa...bo jeszcze jedna osoba przyjdzie.

― Kto taki?

― Zobaczysz.

Usiedliśmy przy stole i oczekiwaliśmy dłuższą chwilę. Nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Zanim Isabella wstała, odsunęłam krzesło i poszłam otworzyć drzwi. Zauważyłam sylwetkę Ethana w progu.

― Wejdź ― uśmiechnęłam się, dając mu niewielkie wsparcie.

Ethan wszedł do środka, a jego twarz wyrażała mieszankę niepewności i ulgi. Odwzajemnił mój uśmiech, choć widać było, że jest lekko spięty. Prowadziłam go do salonu, gdzie wszyscy już czekali.

― Ethan ― Isabella spojrzała na niego zaskoczona, ale po chwili jej wyraz twarzy złagodniał. ― Wróciłeś.

― Tak, mamo. Przepraszam, że nie dałem wcześniej znaku życia ― Ethan spojrzał na nią z pokorą, jakby bał się jej reakcji. Isabella wstała z krzesła i podeszła do niego, obejmując go mocno.

― Cieszę się, że jesteś cały i zdrowy ― powiedziała z łzami w oczach. ― To najważniejsze.

Theo podszedł do brata i klepnął go po plecach.

― Dobrze cię widzieć, bracie ― powiedział ciepło.

Atmosfera była napięta, ale jednocześnie pełna nadziei. Wszyscy usiedliśmy przy stole, gotowi do rozpoczęcia kolacji. Isabella zaczęła nakładać jedzenie, starając się zachować normalność w tej niezwykłej sytuacji.

― Ethan, opowiedz nam, co się działo, kiedy cię nie było ― zapytała Molly, starając się przełamać lody.

Ethan wziął głęboki oddech i zaczął opowiadać. Mówił o tym, jak zniknął, o problemach, z którymi się zmagał, i o swojej drodze do odnalezienia siebie. Jego opowieść była przejmująca, pełna emocji i refleksji.

― Przepraszam, że was zostawiłem. Byłem zagubiony i nie wiedziałem, jak sobie poradzić ― powiedział na końcu.

Theo pokiwał głową.

― Ważne, że wróciłeś i chcesz naprawić to, co się zepsuło. Wszyscy robimy błędy, ale liczy się to, co z nimi zrobimy później.

Kolacja przebiegała w miłej atmosferze, pełnej wsparcia i zrozumienia. Wszyscy starali się, aby Ethan poczuł się jak w domu, mimo że minęło tyle czasu od jego odejścia.