MANİLYA +18

06 : Küçük Hanım

｡
Aşk ki güzel kızım, saf ama ölümlüdür.
Tutunacak dal yoksa uçurum bekler seni,
Direnemezsen kapılır kaybolursun
girdapta.
-Victor Hugo

____________________________________________

-"Acil bir işim çıktı , gitmem gerekiyor ."

Sözleri kalbime vurdu , keskin virajlarimda son sürat gitti . Çarptığı yerleri yaktı geçti . Yolun sonu ise uçuruma aitti . Tanımadığım adam tarafından değersiz hissettirilmek bile benim yıkılmama yetermiş . Güçlü olduğumu sandığım zamanların özlemiyle yürüdüm sonsuz yolda .

Neresi olduğunu bilmediğim bir yolda , üzerimde yabancı bir adamın dolabından almış olduğum siyah bir gömlek vardı. Rüzgar kısık ama hükmedici tonda vücuduma çarpıyor , beni soğuk havaya mahkum bırakıyordu . Soğuk havayı ciğerlerime çekiyordum . Oksijen vardı , nefeste alıyordum lakin ruhum soluk soluğa bile değildi .

Kafamda sürekli onun evinde beni bırakıp gidişi dönüyor kendime acı çektiriyordum .

Bilmediğim sokaklardan geçtim . Yürüdükçe ardımda bıraktım kendimi . Öylece yürüdüm . Ağlamayı çoktan kesmiştim ama ağlayamamak çok daha zordu benim için . Kafamda ki kargaşanın susmasını bekledim . Gelişigüzel bir duvarda ki kırmızı yazı dikkatimi çekti . Buğulu gözlerimi silip odağımı netleştirmeye çalıştım

Dünya size kim olduğunuzu soracaktır ve eğer bilmiyorsanız, bunu size söyleyecektir.

Uykunun arafında yalpalayan zihnim , saatlerdir kapalı olan gözlerimden memnunmuşçasına uyanmama izin vermiyordu . Annemin tatlı mırıltıları öylece kulağıma uğrayıp geçiyordu .

Yaşadığım her zorlukta saatlerce yatağımda uyuyor ve kalbimdeki ağrının bitmesini bekliyordum . Benim artık hayatımla yüzleşme gücüm kalmamıştı . Çoktan vazgeçmiştim kendimden . Acaba Akından ne zaman vazgeçmiştim ?

-"Bade , güzel yavrum ...."

Öylece yatmaktan sıkılıp gözlerimi açtığımda kafama giren ağrıyla ellerim istemsizce başımı buldu . Sabaha kadar ağladığım ergenlik dönemlerime geri dönmüştüm . Dün gece ne olduğunu düşünürken kendimi bile isteye attığım boşlukla baş başa kaldım . Eve dönüşüm bile trajediydi .
_

___________________________________________

O uğursuz günün ardından haftalar geçmişti . Aldatılmamın üçüncü günü yaptığım yanlış özgüven patlamasının ardında kalan günler yılmamıştım . Sadece daha az cesurca hareket etmiştim . Kendime yaptığım yatakta kalma işkencesini bir kenara atıp kendimi alışverişe, bakıma gibi kişisel ihtiyaçlarıma vermiştim . Belki de unutmaya çalışmama gerek yoktur. Yaralarıma zaman kabuk bağlayacaktır . Üstünden geçen zamanla etkisinin azalacağını beklemem bile yanlıştı zihnimde . Etkisi o gün geçmeliydi zaten .

Aklımda hayatımı şekillendirmek için çok plan yapmıştım . Bunlardan ilki çalışmamdı . Biraz para biriktirip kendi evime çıkmak istiyordum . Babamın bu duruma yaklaşmayacağını biliyorum . Hele ki o olaydan sonra sürekli benimle ilgileniyor sürekli buruk bir gülümsemeyle beni izliyordu . Fakat ben Bade Duman'dım . İstediğimi alana kadar hayatımla pişti oynardım . Ve emin olun piştide benden iyisi yoktur .

-" Akşam sizi gelecekte ki kocamla tanıştıracağım "

Kocam . Hayatın cilvesiyle birlikte yıllarca benim ağzımdan çıkan kelime bu sefer Narine sunulmuştu .