De avonturen van de Nachtwacht Cast

Deel 8: "Ben je oké?"

Als de hele scène er goed op staat glipt Celine zonder dat iemand het ziet weg. Ze zit niet in de volgende scène, trouwens ook niet meer de rest van de dag, dus nu kan ze iets verder weg lopen. Daarom besluit ze richting het bos te lopen.

"Dit zag er echt heel goed uit. Je kunt heel goed jullie vriendschap en de hechte band die julkie met elkaar hebben door het scherm heen voelen. Ik wed dat de kijkers daar ook zo over zullen denken" complimenteerd de regisseur hen. Ze hadden niet verwacht dat hij dat vandaag nog in zich zou hebben. Het gesprek van een klein half uur geleden heeft hem waarschijnlijk erg goed gedaan. "Bedankt. Ik vond het ook erg goed gaan" antwoord Louis. "Ja, ik opzich ook wel. En jij Celine? Wat vond jij er ..." Gio stopt zijn vraag als hij merkt dat ze helemaal niet meer in de ruimte aanwezig is.

"Waar is ze heen? Ze stond hier toch gewoon net nog naast ons?" "Ja, volgens mij nog een paar seconden geleden zelfs. Ze weet toch wel dat we net aan het acteren waren en dat we niet echt boos op haar waren?" zegt Louis. "Nee, ik denk niet dat dat het is. Na het gesprek met de regisseur was ze opeens heel stil. Kom we gaan haar zoeken." "Sorry jongens, maar daar komt nu niets van in. Jullie twee hebben nog een aantal scènes te draaien in de herberg. Daarna zit het erop voor vandaag. Dan kunnen jullie haar gaan zoeken" bemoeit de regisseur zich ermee.

"Wat? Nee, we moeten haar nu meteen gaan zoeken. Straks is er iets ergs met haar aan de hand" gaat Gio er tegen in. "Jongens alsjeblieft. Werk even mee. Hoe sneller het opnemen klaar is hoe sneller jullie naar haar toe kunnen gaan." Met diepe tegenzin doen ze wat er hun wordt gezegd. De volgende scène is de laatste scène waar Giovanni in zit. Voor de rest van de dag is ook hij vrij. Met Celine in zijn achterhoofd heeft hij geacteerd als nooit te voren. In 1 take staat het er op de goede manier op. Geen versprekingen, geen bloopers, alleen de juiste monoloog.

"En stop, dat was echt heel goed jongens. We gaan door naar de volgende." "Ik ga haar zoeken" is het laatste wat Gio tegen Louis zegt voordat hij de deur van de herberg uitrent.

Midden in het ouderwetse film dorpje staat hij stil. Hij heeft namelijk geen flauw idee waar ze heen is gegaan. Uit zijn broekzak haalt hij zijn telefoon en belt haar op. Helaas wordt deze oproep niet beantwoordt. Daarna probeert hij het nog een paar keer, maar nog steeds geen gehoor aan de andere kant van de lijn. Waarschijnlijk heeft ze haar geluid uitstaan voor de opnames. Er zit dus niks anders op dan haar te gaan zoeken.

Op dit soort momenten had Gio gehoopt dat hij daadwerkelijk een weerwolven neus zou hebben, om haar binnen enkele seconden op te kunnen sporen. Doordat hij enigszins wat stress heeft gaat hij automatisch rennen. Zijn onderbuik gevoel zegt dat ze ergens in het bos moet zitten. Een van de gelijkenissen tussen Celine en Keelin is namelijk dat ze beide intens veel van de natuur houden en er ook rustig door worden.

Tijdens het rennen hoort hij zijn telefoon gaan. Eerst besluit hij om het geluid te negeren, maar als het aan blijft houden wordt hij toch wel nieuwsgierig naar wie het is. Tot zijn grote verbazing is het Celine. "Celine, waar ben je? Ben je oké? Hoezo nam je niet op?" "Rustig Gio, ik ben oké. Ik moest gewoon even weg, maar ik zag dat je me een paar keer had gebeld." "Ik ben blij dat er niks ergs met je aan de hand is. Mag ik naar je toe komen of wil je liever even alleen zijn?" "Nee, als je wil mag je komen. Dat vind ik wel fijn. Ik ben bij het meertje in het bos. Die ene waar we ook de aflevering van de Sirene hebben opgenomen." "Oké blijf waar je bent, ik kom er nu meteen aan." Hij hangt op en gaat met een snelle sprint naar de plek die Celine zojuist genoemd heeft.

Als hij bij het desbetreffende meertje aan komt en haar tegen een boom aan ziet zitten slaakt hij een zucht van opluchting. "Wil je me alsjeblieft nooit meer zo laten schrikken?" Is het eerste wat hij zegt als hij haar ziet en naast haar gaat zitten. "Sorry." Het is duidelijk zichtbaar dat ze heeft gehuild. Haar ogen zijn helemaal rood en de restanten van haar tranen zijn nog op haar wangen aanwezig.

"Je hoeft geen sorry te zeggen." Giovanni omhelst haar. Na de knuffel gaat hij met zijn rug tegen de boom aan zitten, maar nog steeds met zijn arm om haar heen. "Ik schrok gewoon van het nieuws dat de Nachtwacht misschien wel na dit seizoen klaar is. Ik ben zoveel van jou en Louis gaan houden, dat wil ik gewoon niet kwijt. Daarbij vindt ik dit werk ook helemaal niet erg om te doen. Tuurlijk heb ik ook wel eens een dag dat ik er minder zin in heb, maar dan weten jullie me altijd, bewust of onbewust, weer op te beuren. Als het stopt is dat ook allemaal voorbij." Ze zucht even.

"Sorry, het is echt heel erg stom dat ik loop te huilen." "Nee, helemaal niet. Ik snap je juist volledig. Ik wil ook niet dat het stopt. Ik kan je nu gaan opbeuren door te zeggen dat we elkaar altijd zullen blijven zien, maar ik weet ook dat dat in de werkelijkheid niet zo loopt. We zullen elkaar misschien wel blijven zien, maar een stuk minder."

"Daar denk ik precies hetzelfde over. Ik hoop ook uit de grond van mijn hart dat er opeens echt een of ander wezen komt die geld kan toveren, zodat er wel genoeg geld is om verder te gaan met het produceren van nieuwe afleveringen." "Tja, als dat toch eens zou kunnen" antwoord Giovanni