Spring Blooms [MM Translation]

Chapter - 2

တစ်နေ့လျှင် မိုင်ရာချီနှုန်း ခရီးနှင်လာပြီးသည့်နောက် နှစ်ရက်ကြာသောအခါ သူမတို့ လုရှန်းတောင်၏ တောင်ခြေသို့ ရောက်ရှိသည်။ ထိုအချိန်တွင် စစ်တပ်သည် ဟင်းလင်ပြင်၌ အဝါရောင်သုတ်ထားသည့်သစ်သားများဖြင့် ကာရံကာ ရွက်ဖျင်တဲများ‌ဆောက်လုပ်၍ ယာယီစစ်တန်းလျားများပြုလုပ်ထားပြီးဖြစ်သည်။ အောင်လံတံခွန်များကိုလည်း စိုက်ထူ၍ အ၀ါရောင်လိုက်ကာများချိတ်ဆွဲထားကြသည်။ အပြင်ဘက်တွင် စခန်းများချထားပြီး အစောင့်တပ်သားများက ကျူးကျော်သူများအား ဟန့်တားရန် အလှည့်ကျ စောင့်ကြပ်လျက်ရှိသည်။

တော်၀င်မင်းသမီးနှင့် သူမ၏ကိုယ်ပိုင်အစေခံများမှလွဲ၍ တခြားသော လိုက်ပါလာသူများအားလုံးသည် အပြင်ဘက်စခန်းတွင် နေထိုင်ကြရပြီး ခွင့်ပြုချက်မရှိဘဲ အပြင်ထွက်ခွင့်မရှိချေ။ မိန်းမလှလေးများသည် သူမတို့၏ကံတရားများ ဤနေရာတွင် ဆုံးဖြတ်ခံထားရပြီဖြစ်ကြောင်း ရေးတေးတေး ခံစားမိကြသည်။  တော်၀င်မင်းသမီးအား အဖော်ပြုကာ ခန်း၀င်အစေခံအဖြစ်လိုက်ပါရန် ရွေးချယ်ခံရစဉ်ကတည်းက ဤအကြောင်း တွေးခဲ့မိသော်လည်း အဆိုပါအချိန်သို့ ရောက်ရှိလာသည့်အခါ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြ၍ မသက်မသာ ခံစားမိရစမြဲပင်။

မိန်းလင်နှင့်အတူ ယာယီတဲတစ်ခုထဲတွင် နေထိုင်ရသည့်မိန်းကလေးငါးယောက်သည်လည်း ‌ချွင်းချက်မဟုတ်ချေ။ သူမတို့တွင် ယခင်နေ့ရက်များကဲ့သို့ အသက်၀င်သည့်ရယ်မောသံများ မရှိ‌ကြတော့ပေ။ သူမတို့၏လှပသောမျက်ခုံးများမှာ တွန့်ရှုံ့နေပြီး စိတ်ညှိုးနွမ်းကာ လေးလံနေသကဲ့သို့ပင်။

ဤသည်ကို ဂရုမစိုက်ပါသော မိန်းလင်ကမူ နောင်တစ်လအကြာ သူမ ဖြေဆေးရမည့်ရက်များကို လက်ချိုးကာ ရေတွက်ရင်း မည်သို့သော သတင်းအချက်အလက်များသည် အကျိုးသက်ရောက်မှုအရှိဆုံးဖြေဆေးနှင့် လဲလှယ်ရန် အကောင်းဆုံးဖြစ်မည်ကို ပူပန်နေသည်။ ယခုအချိန်အထိ သူမ ကံကောင်းသည်ဟုထင်မိသည့် တစ်ခုတည်းသောအရာမှာ ဧကရာဇ်၏အနောက်သို့ တော်၀င်အခြွေအရံများနှင့် စုံစည်းသွားချိန်မှစ၍ မိန်းကလေးများသည် တယန်ဒေသိယစကားကို စတင်ပြောလာခဲ့ကြခြင်းဖြစ်ပြီး သူမတို့၏စကားသံမှာ တယန်ဇာတိဖြစ်သည့် သူမထက်ပင် သာလွန်ကြပေသည်။