Lifesavers💘

deel 8

Pov Matthy
"Mat je moet echt naar school." Zegt mijn moeder. Ik heb de hele nacht gehuild en geen oog dicht gedaan. Ik zie eruit als een zombie, echt niet dat ik naar school ga. "Matthyas." Zegt mijn moeder. Mijn wangen voelen gewoon nog nat aan. Opeens gaat mijn kamerlicht aan. "Je bed uitkomen nu" Zegt mijn moeder. Ik kijk haar aan. Ze schrikt even. "Heb je gehuild?" Vraagt ze. "Mhm" Zeg ik. "Waarom?" Vraagt ze."Jesse." Zeg ik kill. "Mat, niet zo aanstellen hoor." Zegt ze. Ik knik. "Prima, maar vandaag ga ik niet naar school." Zeg ik. Ze kijkt me even aan, zucht en verlaat mijn kamer. Ik doe mijn kamerdeur op slot en ga opnieuw in mijn bed liggen.

Ik hoor zoveel geluiden van beneden komen. Ik krijg hoofdpijn. Ik sta op en loop naar beneden. Ik open de woonkamerdeur. Ik voel alle ogen op mijn gericht. Ik pak een banaan, paracetamol en een flesje water en loop zonder re kijken weer naar boven waarna ik mijn slaapkamerdeur weer op slot doe. Ik neem mijn paracetamol en slik hem weg met een beetje water. Ik ga weer liggen en staar naar het plafond. Ik sluit mijn ogen.

Ik heb wat gelegen en gedraait in bed maar slapen lukt niet. Toch ben ik doodmoe. Ik druk mijn hoofd in mijn kussen. Wat is dit toch.

Ik word wakker van geklop op mijn deur. Ik kijk op de tijd. 17:02. Ik heb gewoon van ongeveer 07:00 tot nu geslapen. Ik sta op en open mijn deur. Ik kijk Jesse aan. Ik wrijf vermoeid in mijn ogen. "We gaan eten." Zegt hij. Ik open mijn kamerdeur meer en loop langs hem naar beneden. "Je hoeft me niet te negeren nu." Zegt hij. Ik antwoord niet en loop de woonkamer in. Ik ga op de stoel naar de muur zitten. Ik eet wat, maar zeg niks. Naderhand vraagt mijn moeder hoe mijn dag was, ik smeek mijn duim omhoog en eet verder. Ik hen geen zin om te praten. Mijn ogen voelen zo zwaar aan. Na het eten ga ik meteen naar boven. Boven ga ik in bed liggen.

Ik hoor iemand naar boven komen. Mijn kamerdeur gaat open. Ik heb mijn ogen nog dicht. "Mat?" Hoor ik Jesse zeggen. Ik hou mijn ogen dicht. Ik heb geen zin om te praten. "Matje?" Hoor ik. Ik hoor mijn kamerdeur dichtgaan en voetstappen mij naderen. Het bed zakt in. Ik voel een hand door mijn haar gaan. "Mat alsjeblieft vertrouw me." Fluistert hij. "Ik bedoelde het niet zo, ik mocht het niet zeggen, maar ik wil je gewoon helpen, je bent mijn broertje en ik wil je steunen met alles, maar je bent soms zo koppig." Fluistert Jesse. "We weten allebei dat het goed is om te vertellen wat er speelt, maar het lijkt alsof je ons niet toevertrouwd en ik weet niet hoe ik dat vertrouwen krijg." Fluistert hij. "Ik hou van je, echt, ik wil alleen helpen." Gaat hij verder. "Ik hou van je en ik hoop dat het snel veranderd, tot morgen, broertje." Zegt hij. Ik hoor hem nog even weglopen. Ik wacht tot mijn kamerdeur in het slot valt en open dan mijn ogen. Mijn gedachtes denken alleen maar over wat hij net heeft gezegd.