Lifesavers💘

deel 11

Pov Matthy
Ik wil niet meer.
Ik wil dit niet meer.
Ik kan niet meer.
Mentaal ben ik op.
Waarom?.

Ik gaap terwijl ik weet naar het bord kijk. Ik wrijf vermoeid in mijn ogen. Ik sluit ze even. Ik open ze snel weer als ik merk dat het niet lang duurt dat ik in slaap zal vallen als ik mijn ogen nog even gesloten hield.

"Matthy!" Roept mijn wiskunde docent. Ik kijk geschrokken op. "Wat is het antwoord op deze vraag." En hij wijst iets aan op het bord. Ik haal mijn schouders op. "Geen idee." Zeg ik simpel. "Wat heb je deze les al gedaan, hm?" Zegt hij. Ik kijk naar mijn schrift. "Oh, niet zoveel." Zeg ik zachtjes. Ik kan moeilijk zeggen dat ik alleen een paar sterren heb getekend. "Laat eens zien." Zegt hij.
Ik tik zachtjes met mijn voer en begin te stressen. Alstublieft wordt niet boos.

"Dat is niet veel hé?" Zegt hij nadat hij in mijn schrift heeft gekeken. Ik kijk niet op. Ik doe niks. Het voelt alsof ik bevries.

Ineens slaat hij hard op mijn tafel. Ik schrik, mijn ademhaling is onregelmatig en ik zit achterover in mijn stoel zover mogelijk naar achter. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen terwijl mijn docent ondertussen naar mij schreeuwt. Naderhand merk ik dat het niet werkt. Ik begin zachtjes te kuchen en hap naar adem. "Mat, gaat het?" Hoor ik iemand zeggen. Ondertussen kijkt iedereen me aan en praat de wiskunde docent nog tegen me over hoe belangrijk het is om wel iets nuttigs te doen. Ik voel tranen achter mijn ogen. Ik wil niet in deze situatie zitten. Ik voel me niet lekker. Ik sta op en voel me duizelig. Ik loop zonder spullen het lokaal uit en vlucht de trap af naar beneden en ga zo snel mogelijk de wc in. Ik ga in een hokje en zak neer op de toiletbril.

Ik adem diep in en uit, maar niks werkt. Ondertussen rollen er tranen over mijn wangen. Ik hoor de wc deur open gaan. Fuck ook dat nog. "Mat?" Hoor ik een bekende stem in de verte maar kan niet plaatsen wie.   "Mat, ik, Jesse, ben het, ben je hier?" Hoor ik. Ik sta op en doe mijn hokje open. "Mat!" Zegt hij snel. Ik sla mijn handen voor mijn ogen terwijl ik zachtjes huil in zijn armen en Jesse bezig is met ademhalingsoefeningen. 

Ik ben tot rust gekomen. Ik haal mijn handen voor mijn ogen weg en kijk om me heen. Milo, Ezra, Raoul, Koen, Robbie en Milo. Fuck. Heeft iedereen me in deze staat gezien?
Dat kan niet. Langzaam maar zeker begin in weer onrustig te worden en zit ik tegen het nippertje van nog een paniekaanval aan. "Hey, hey, rustig Mat." Zegt Jesse terwijl hij exact hetzelfde deed als daarvoor.

"Jesse, huis, ik- ik, ik wil-, m- moet naar huis." Snik ik. "Hey, shh, rustig, komt goed, moet ik met je mee?" Zegt hij lief. Ik schud mijn hoofd. Hijk knikt. Ik snik nog even uit tot ik een paar handen om me heen voel die me in een knuffel trekken. "Mat,ik was zo bezorgd om je!" Zegt Ezra. "Het is oké, ik ben weer oké." Zegt ik zachtjes. Ezra geeft me een kneepje in mijn schouder en kijkt me medelevend aan. "Gaat het echt met je? Je ziet super bleek?" Vraagt Raoul. Ik knik zachtjes. Ik voel me zo misselijk. Ik verlang naar thuis. Alle gedachten maken me misselijk.

Na even gepraat te hebben zegt Jesse: "Ga je mee Mat? Dan gaan we naar je kluisje en melden we je af." Zegt hij. Ik knik en volg hem terwijl ik glimlach naar ezzie en zachtjes bedankt zegt tegen Raoul, Robbie, Koen en Milo. Want hun hebben Ezra en Jesse gehaald. Raoul glimlacht en zwaait nog even voor ik weg ga. En volg dan mijn weg achter Jesse aan