Lifesavers💘

deel 9

Pov Jesse
Ik maak me zo ongelofelijk veel zorgen. Hij komt zijn kamer niet meer uit, hij gaat niet meer naar school, hij praat niet meer, hij kijkt me niet eens aan. Het is zorgwekkend, maar als we d'r naar vragen krijgen we alleen maar snauwen. Het is half 4 's middags. Ik en Ezzie zijn beneden. Onze moeder is werken en komt pas rond zessen thuis. We horen voetstappen op de trap. Er komt een zombie de kamer binnen, letterlijk. Wallen, vermoeide ogen, mager postuur, rode wangen, traan sporen en een bedroefd gezicht. Het is niet de Matthy van eerst. En iedereen heeft het door, maar het moet alleen nog uit hem komen, want zonder dat kunnen we hem niet helpen. Zodra hij langs me loopt pak ik zijn arm vast en sla mijn andere arm om hem heen, zo trek ik hem in een knuffel. Ik voel zijn handen op mijn rug. Het duurt even maar dan haal ik hem uit de knuffel.

Hij kijkt me aan. "Kom even bij ons zitten." Zeg ik. Ik zie hem twijfelen, maar ik neem hem mee an de hand naar de bank en zet hem op mijn schoot. Ik laat hem naar achter leunen. Op een gegeven moment merk ik dat hij in slaap is gevallen. Ik leg hem voorzichtig op de bank met een dekentje over hem heen.

~

Pov Matthy
Ik zit op de bank. Alles werkt momenteel op mijn zenuwen. Onze buurjongen die vandaag voor de zoveelste keer loopt te janken om niks, mijn broers die te hard praten, alles. Ik zit hier voor mijn rust, kan dat kind alsjeblieft z'n kop dicht houden. Boze gedachten heb ik de laatste tijd vaak, alles irriteert me zo erg. Veel erger dan normaal. "Wat kijk jij boos?" Vraagt Jesse. "Ja ik irriteer me dood aan dat kind. Hoi gewoon je kind onder controle, jemig!" Zeg ik geërgerd. "Sjemig Mat, doe rustig, er is helemaal niks maar toch maak je een probleem." Zegt Jesse. Ik kijk hem alleen boos aan zonder iets te zeggen. Ik sta op en maak de achterdeur open naar de tuin. "Oh nee vriend!" Zegt Jesse die me vast pakt. "Je blijft hier en gaat niks zeggen tegen de buren." Zegt Jesse. "Laat me met rust" Zeg ik. "Nee, je gaat nu rustig doen en laat de buren met rust." Zegt Jesse. "Ze laten mij toch ook niet met rust, ik heb niet gevraagd om dat gejank de hele dag door." Zeg ik. "Mat, ik weet niet wat je hebt, maar ik ken je zo niet, je doet zo respectloos terwijl normaal heb je er nooit last van." Zegt Jesse. "Ja nu wel, laat mij ook eens voor mezelf opkomen." Zeg ik. "Nee, je gaat nu zitten en gewoon even rustig doen." Ik zucht hoorbaar.

Ik doe mijn oortjes in."Jij bent ook lekker gezellig." Zegt Jesse. Ik zucht, sta op en loop naar boven. Ik loop door de kamer van mijn moeder en ga op balkon zitten. Het balkon van de buren met het gejank grenst aan die van ons. Ik zet m'n volume wat hoger en naderhand hoor ik het nier meer. Ik kijk omhoog en zie de broer van onze buurjongen die destraks huilde over de stenen rand van het balkon kijken. Sjezus mina dan ben je ook lekker opgevoed. Ik heb niet eens privacy. Ik haal een oortje uit. "Wat moet je?" Vraag ik bot. Hij kijkt me aan. "Mag ik alsjeblieft wat privacy, kan mij weinig schelen dat jij geen opvoeding hebt gehad, maar bij deze zal ik je die geven, het is niet normaal als je over een fucking balkon rand naar je buren staart die hier voor hun rust zitten." Zeg ik. Hij blijft gewoon kijken. "Krijg het lazarus." Zeg ik waarna ik op sta en de balkon deur hard achter me dicht gooi.