Lifesavers💘

deel 1

Pov Matthy
Schooltas, boeken, laptop, oortjes en telefoon. Meer heb ik niet nodig. Ik stop mijn oortjes in mijn telefoon. Ja, ik heb geen draadloze, zo rijk ben ik nou eenmaal niet. Mijn playlist speelt zich af terwijl de muziek dreunt in mijn oren. Ik loop de deur uit en fiets richting school. Aangekomen op school loop ik door de drukke gangen, geen last van het geluid dat wordt gedempt door de rustige muziek. Ik maak geen oogcontact, dus staar wat naar de grond als ik mezelf door de gangen weet te krijgen. Het eerste lesuur is altijd zo'n chaos. Iedereen moe, niemand let op en het is overal druk. Ik stop mijn spullen in mijn kluisje en sla mijn tas over mijn schouder.

Ik vervolg mijn weg naar mijn lokaal, wat gelukkig op dezelfde verdieping is als waar ik nu ben zodat ik niet ver door de drukte hoef. Ik sluit Spotify af en haal mijn oortjes uit mijn telefoon. Ik lever mijn telefoon in en neem dan een plekje helemaal vooraan naast het raam. Ik pak vrijwel meteen mijn laptop waar ik mijn oortjes in doe zodat ik verder kan luisteren. Je kunt wel zeggen dat ik erg verslaafd ben aan muziek. Het zorgt ervoor dat alles gedempt wordt, harde stemmen, gedachten en de docent die weer eens boos wordt.

Ik heb niet echt vrienden. En eigenlijk heb ik daar ook deels zelf voor gezorgd. Maar misschien vind ik het zelf ook wel fijner. Ik heb ook andere interesses dan andere, ik loop graag, met muziek in ofc. En voor de rest doe ik weinig behalve in bed liggen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet lui, maar alles kost tegenwoordig veel energie waardoor ik na een uur school al moet tukken om nog een klein stukje van de dag door te kunnen brengen.

Bij sommige vakken mag ik muziek luisteren, althans ik doe het gewoon op mijn laptop en heb nog nooit een waarschuwing gehad. En bij sommige vakken niet, zoals bij wiskunde. Die docent. Ik haat mensen niet, maar hij is echt een uitzondering. Ik heb nog nooit problemen gehad met hem, maar gewoon zijn agressie en oneerlijkheid zegt al genoeg voor me. Bij wiskunde hebben we ook vaste plekken en zit ik naast Koen. Een ginger. Nooit echt mee gepraat, maar hij lijkt me best aardig.

~

Thuis loop ik gelijk naar boven. Ik laat me tas ergens in de hoek liggen, doe mijn rolgordijn omlaag en ga in bed liggen. Na een paar minuten lig ik al te slapen.

Het is gewoon vreemd om op deze leeftijd al zo moe te zijn. Mijn moeder zei dat het niet hoorde, maar de laatste tijd kan ze alleen nog maar schreeuwen dat ik een luie tiener ben, terwijl ze niet eens weet waarom ik slaap. Ik snap het nooit dat mensen altijd zo snel roepen voordat ze überhaupt iets weten.

~

Ik word wakker van mijn moeder die roept dat het eten klaar is. Ik ga snel uit bed en loop naar beneden. Ik ga tegenover mijn moeder aan tafel zitten. Het valt me op dat we alleen zijn en dat al mijn broers weg zijn. Ze bekijkt me. "Heb je nou alweer geslapen?" Vraagt ze. Ik knik. Ze zucht geïrriteerd. "Er komt niks van jou terecht op deze manier." Zegt ze boos. Ik staar naar mijn bord. "Kijk me aan als ik tegen je praat." Zegt ze. Ik kijk op. "Jullie stelletje tiener doen alsof het het einde van de wereld is om even een paar lesuurtjes naar school te gaan, je zou eens een voorbeeld aan mij moeten nemen. Ik werk elke dag van 7 tot 4 en maak het avondeten. Aanstellerij van jullie." Ik kijk een beetje weg. Mijn ogen vallen bijna dicht, zo moe ben ik. Maar niemand begrijpt ons tot je het zelf krijgt en dan nog is het dat we ons aanstellen. Ik snap deze wereld niet.

Ik heb gewoon comfort gevonden in slapen, muziek luisteren en lopen. En toch kunnen mensen het niet accepteren terwijl ze het zelf niet hoeven te doen. En meestal weten ze de reden niet eens.