Lifesavers💘

deel 15

Pov Matthy
Mijn ogen doen pijn. Ik heb de hele nacht gehuild. Vandaag heb ik op school een kookles dar ik voor het eerst moet koken op school en daarna met de docenten op moet eten. Ik wil niet. Ik kan niet eten als iedereen naar me kijkt. Straks denken ze wat over me.

"Matthy en Raoul!" Roept de docent. Ik kijk geschrokken op. Heb ik wat fout gedaan? Raoul staat op. "Kom Mat we mogen samen koken!" Zegt hij vrolijk. Ik glimlach zachtjes en zodra hij wegkijkt verdwijnt die ook weer. Ik bijt op mijn nagels en volg Raoul. Ik ga naast hem staan. Ik kijk even naar buiten. Ik bewonder de fietsers, nouja zo lijkt het voor veel. Eigenlijk zit ik in mijn gedachten en door de stress bijt ik op mijn nagels.

Ik kom uit mijn staar als ik een hand op mijn schouder voel. Ik kijk om. Ik kijk recht in de ogen van Raoul. "Alles goed?" Vraagt hij bezorgd. "Ja, ja, alles is in orde." Zeg ik. Alles behalve zelfs. Maargoed. Kop op.

Ik wil hier weg. Ik wil naar huis. Thuis wat niet meer als thuis voelt.
"Mat, pas op, het vlees brandt aan!"
Ik wil naar thuis, thuis zoals vroeger.
"Mat!" Thuis met Jesse en Ezra, samen, 's nachts als we alleen thuis waren, elkaar beschermend voor de onweer. "Matthy, alles oké?" Thuis toen alles nog normaal was. Zonder ruzies, zonder geschreeuw en afstand naar elkaar. "Mat, hoor je me wel?" Thuis zoals thuis hoort. Maar mijn thuis is niet zo.

Ineens wordt ik naar achter gedrukt. Ik schrik. Ik kijk om me heen. School. Kooklokaal. Ik kijk naar mijn handen. Ik voel me niet echt ofzo. Ineens voel ik w vingers onder mijn kin die me naar boven laten kijken. "Luister goed jongeman, jij gaat onmiddellijk deze keuken uit, want je zorgt alleen maar voor problemen en chaos!" Zegt een man die me niet bekend voorkomt. "Ga je nog wat zeggen of?" Zegt hij. Ik schud mijn hoofd. "Oke goed, loop maar mee." Zegt hij. Hij pakt me aan mijn arm en etrekt me mee. Terug naar de aula waar een lerares de tafel staat te dekken. "Bettie, ik heb hier een vrij irritante leerling die weigert te praten en weigert te koken." Zegt hij en geeft me een duwtje in mijn rug richting de lerares en dan loopt hij achter me weg. Ik kijk naar de grond. Ik voel haar handen om mijn lichaam branden, wat me weer doet nagelbijten. "Goed, ga maar servet vouwen." Zegt ze streng.

Ze heeft me inmiddels een stoel gegeven. Ze loopt even weg, waarna ze terug komt en twee verpakkingen van 100 servetten op de tafel gooit. "Zo succes." Zegt ze en verlaat de aula.

Ik staar naar de tafel. Ik heb het idee alsof iedereen me aankijkt terwijl er niemand is. Ik maak de eerste verpakking open. Ik pak de eerste servet. Ik vouw ze allemaal rustig en merk dat dit me even afleiding geeft. Het enige wat me af en toe afleidt is mijn been die hevig op en neer gaat van alle stress.

Naderhand komt Raoul. Hij zal vast klaar zijn met koken ofzo. Hij komt naast me zitten. Hij legt zijn hand op mijn been. Ik kijk naar zijn hand en dan naar hem. Hij kijkt me recht in mijn ogen aan. "Het gaat niet goed, hm? Of wel?" Zegt hij. Ik kijk naar de tafel. Ik haal mijn schouders op. "Het gaat wel prima, opzich.." Zegt ik. Leugenaar dat ik ben. "Hmm, oké.. Weet dat je altijd bij me terecht kunt hé!" Zegt Raoul. Ik knik. "D- dankje." Zeg ik. Hij glimlacht. "Zal ik je helpen met die servetten?" Vraagt hij. Ik knik. En samen vouwen we de laatste paar servetten.

697 woorden

-

Ik had dus vandaag ineens toen ik op de fiets zat ineens het gevoel alsof m'n keel dichtgeknepen zat ofz en ondertussen moest ik half janken terwijl ik naar adem snakte, ik heb nog steeds geen idee of 't een soort paniekaanval of iets was maar het was wel vreemd, dus als mensen weten wat t is let me know. 

Hoe was jullie dag?? :)