5. We hebben zoveel tijd al weggegooid

408 24 4
                                    

POV Matthy

Mijn oren suizen nog als we het speelparadijs verlaten. Mees en Julia lopen met Robbie al richting de auto terwijl ik er achteraan slenter. Nooit gedacht dat een middagje in een ruimte vol gillende kinderen zo slopend zou zijn. Ik ga wel vaker met Mees, maar dit keer was het anders. Naast de verantwoordelijkheid voor Mees, was ik ineens ook deels verantwoordelijk voor Julia en was er een man die het liefste al mijn aandacht kreeg. Robbie heeft de sleutels van me overgenomen. "Ik rijd wel, ga jij maar zitten." Zegt hij als we de auto naderen. Hij ontgrendelt het slot en opent een van de achterdeuren om Julia in de auto te zetten. Mees heeft zelf de deur al geopend en klimt in zijn stoeltje. "Papa, wil jij mijn gordel om doen?" Vraagt hij. Ik knik en loop naar hem toe om vervolgens de gordel om te doen. Direct haalt hij zijn pop uit het vakje van de stoel voor hem. Julia is verrassend stil op dit moment, maar als ik even naar haar kijk, zie ik het meisje moe voor zich uitstaren. Het is nog steeds aan het sneeuwen maar de sneeuw blijft nog niet echt liggen. Robbie sluit de deur, waarna hij naar de bestuurderskant loopt en achter het stuur kruipt. Ik volg zijn voorbeeld en ga op de passagiersstoel zitten. Iets wat enorm onnatuurlijk voelt in mijn eigen auto. "Jezus, wat ben jij lang zeg." Hoor ik Robbie zacht zeggen als hij zijn stoel bijstelt. "Ja, sorry." Mompel ik. "Nooit gezegd dat ik het erg vind." Knipoogt hij voordat hij zijn gordel omdoet en de auto start. "Vind je het oke als we straks wat te eten bestellen?" Vraagt Robbie als we de parkeerplaats afrijden. Ik kijk hem aan en knik. "Natuurlijk. Ik heb eerlijk gezegd niet veel zin om te koken." Grinnik ik. Robbie knikt instemmend en rijdt richting zijn huis.

Het is verdacht stil achterin de auto als Robbie de parkeerplaats oprijdt. Ik draai me om en zie twee slapende kinderen. "Nou, dat wordt geen film vanavond." Zeg ik tegen Robbie. Mijn stem is iets luider dan normaal. Meteen zie ik dat Mees begint te knipperen. Hij slaapt altijd licht in de auto. "Zijn we thuis?" Vraagt hij zachtjes. Ik knik met een glimlach en stap uit om vervolgens zijn deur ook te openen en hem uit de auto te laten. Robbie doet hetzelfde met Julia, maar neemt haar op zijn arm mee naar binnen. De autosleutel geeft hij aan mij, zodat ik de auto straks op slot kan doen. Ik open nog snel de kofferbak en haal onze weekendtas eruit, waarna ik inderdaad de auto op slot doe. Mees loopt rustig achter Robbie en Julia aan de trap op. Zodra we boven zijn, draait Robbie zich naar me toe. "Mijn sleutels zitten in mijn rechterzak." Zegt hij, knikkend naar zijn been. Even slik ik voor ik mijn hand in zijn broekzak steek en zijn sleutel eruit haal. Er hangen meerdere sleutels aan de sleutelbos, en het zouden allemaal huissleutels kunnen zijn. "Het is de ronde sleutel." Zegt Robbie nog als hij ziet dat ik er niet uit kom. Met een glimlach kijk ik hem aan. Ik zoek de juiste sleutel en open de deur. Daarna stap ik opzij zodat Robbie eerst naar binnen kan. Hij loopt naar binnen en zet Julia in de woonkamer op de bank. Mees is door de koude buitenlucht meer ontwaakt en kijkt me blij aan. "We gaan nog wel film kijken toch, papa?" Vraagt hij als hij zijn schoenen in de gang uit doet. Grinnikend knik ik. "Ja, geen zorgen jongen." Glimlach ik naar hem, waarna ik zijn voorbeeld volg en ook mijn schoenen uit doe. Mees trekt zijn jas uit en geeft deze aan mij. "De kapstok is te hoog voor mij." Zucht hij zachtjes. "Dat geeft toch niet, dan hang ik hem gewoon voor je op." Zeg ik. Zijn jas hang ik aan de kapstok, waarna ik ook mijn jas ophang. Mees trekt ondertussen zijn schoenen uit en zet ze onder de kapstok. Robbie komt de gang ingelopen met ook twee jassen, en een paar schoenen van Julia. "Nu je toch bezig bent." Zegt hij en hij overhandigt de jassen aan mij. "Kom Mees, wij gaan alvast eten bestellen. Jij weet vast wat papa lust." Zegt hij tegen Mees. Mees knikt blij en pakt Robbie's hand. Samen lopen ze richting de woonkamer. Met een zucht hang ik de andere jassen ook op en trap ik mijn schoenen uit, die ik op het daarvoor bestemde rekje zet. Ook Mees zijn schoenen zet ik daar neer. De tas die ik mee heb genomen, laat ik voor nu nog even in de gang staan. Hoewel ik ervan uitga dat de slaapkamer van Robbie nog altijd op dezelfde plek zit, wil ik niet zomaar elke ruimte inlopen zonder dat Robbie dit weet. Even neem ik de tijd om diep adem te halen voor ik de woonkamer in loop. Robbie zit op de bank met Julia en Mees naast hem, kijkend naar zijn telefoon. "We gaan patatjes eten!" Roept Mees blij als hij ziet dat ik binnen kom. "Frietjes, Mees." Mompelt Julia zachtjes "Eh, ja. Er was geen mogelijkheid om iets anders aan te smeren bij deze kleine ondeugden." Zegt Robbie lachend. "Het is oke." Zeg ik als ik plaats neem op de bank. Door de hoekvormige bank zit ik schuin tegenover de rest. "Goed, ik heb nu friet, voor Julia een frikandel, voor Mees een kaassoufflé en voor mij een kroket. Mat, wat wil jij?" Vraagt Robbie. "Doe ook maar een frikandel." Zeg ik. Robbie knikt en tikt wat op zijn telefoon. "Mag ik dan een hapje papa?" Vraagt Mees. Grinnikend knik ik. "Natuurlijk mag dat jongen." Mees klapt blij in zijn handen. "Wil je er dan nog iets bij?" Vraagt Robbie. Dit keer schud ik mijn hoofd. "Dat is niet nodig." Terwijl Robbie de bestelling afrondt, lopen Julia en Mees de woonkamer uit. "Wij gaan met lego spelen!" Roept Julia voor ze haar slaapkamer inloopt met Mees achter zich aan.

Zodra Mees en Julia uit zicht zijn, draait Robbie zich naar me toe. "Gaat het wel?" Vraagt hij. Ik knik. "Ja, hoezo?" Robbie haalt zijn schouders op. "Je lijkt afwezig." Hij staat op van zijn plek op de bank en komt naast me zitten. Hij neemt mijn hand in zijn handen en wrijft met zijn duim over de rug van mijn hand. "Gewoon moe, beetje overprikkeld vanmiddag." Robbie grinnikt om mijn antwoord. "Je mag wel even gaan liggen als je wilt." Stelt hij voor maar ik schud mijn hoofd. "Ik zit liever even hier met jou." Beken ik. Robbie knikt met een glimlach en gaat tegen de rugleuning aan zitten. Hij klopt op de plek naast hem, waarna ik naast hem kom zitten. Mijn hoofd trekt hij op zijn schouder. "Ik vond het wel echt heel gezellig vandaag." Zeg ik. Ik hoor Robbie een instemmend geluidje maken. "Ik ook. De kinderen hebben zich ook goed vermaakt." Ik knik tegen zijn schouder. "Absoluut. Ik blijf het wel gek vinden dat er nu twee kleine wezens rondlopen die onze tijd met elkaar beperken." Ik voel hoe Robbie zijn hand op mijn hoofd legt en zijn vingers door mijn haren laat gaan. "Ik ook, lief." Mompelt hij zachtjes. "Waar slapen Mees en ik vanavond trouwens?" Vraag ik als ik me besef dat we dit nooit besproken hebben. "Julia vindt het niet erg als Mees bij haar op de kamer slaapt en ik dacht dat jij gewoon naast mij zou slapen?" Gewoon, alsof het zo hoort. Dat is hoe Robbie de woorden laat klinken. "Gewoon naast jou?" Vraag ik als ik mijn hoofd van zijn schouder haal om hem aan te kijken. Robbie knikt glimlachend. "Tuurlijk, waar anders?" ik haal mijn schouders op. "Nee, geen idee. Maar je zei 'gewoon naast mij', alsof het zo hoort." Zeg ik. Robbie legt zijn handen rond mijn middel. "Oh, maar het hoort ook zo." Zegt hij met een lach voor hij dichter naar me toe leunt. Ik kijk nog even rond om te zien of Mees en Julia niet in de buurt zijn, en zodra de kust veilig is, verbreek ik de afstand tussen ons door mijn lippen op die van hem te drukken. Mijn armen leg ik rond zijn nek terwijl ik zijn handen op mijn heupen voel. Het is gek om hem te kussen terwijl onze kinderen in de ruimte hiernaast zitten, nietsvermoedend. Ook al zou het me niet verbazen dat Mees het idee heeft dat er meer is. Ergens voelt het ook als bedrog tegenover Mees. Dat ik hem voor lieg als ik zeg dat Robbie en ik vrienden zijn. Want dat zijn we niet, al heel lang niet meer. Nooit geweest eigenlijk. Tuurlijk zou ik liegen als ik zeg dat Robbie niet ook mijn beste vriend was op een punt, maar hij is altijd mijn liefde geweest, meer dan gewoon een vriend. Robbie verbreekt de kus en kijkt me met een glimlach aan. Een glimlach die boekdelen spreekt zonder dat hij er ook maar een woord voor hoeft uit te spreken. Hij lijkt content, gelukkig. Alsof er op dit moment niets is dat zijn gevoel kan verstoren. "Wat?" Vraag ik giechelend als hij me blijft aankijken met diezelfde glimlach. "Niks. Ik vind het gewoon gek dat ik je nu terug heb, hier in mijn armen." Zegt hij schouderophalend. "Wen er maar aan want ik ben niet van plan weg te gaan." Zeg ik tegen hem. Zijn glimlach wordt breder als ik deze woorden uitspreek. "Gelukkig maar." Zegt hij en hij trekt me in een knuffel waarbij zijn hoofd tegen mijn borst leunt. Mijn kin laat ik op zijn hoofd steunen.

Julia en Mees komen de slaapkamer van Julia uit gerend zodra ze de deurbel horen. "Mees, niet rennen in huis!" Roep ik als Robbie opstaat om naar de deur te lopen. Mees komt de woonkamer ingelopen terwijl Julia achter haar vader aan naar de deur loopt. Gapend gaat hij aan de eettafel zitten. "Ben je al moe, jongen?" Vraag ik terwijl ik naar de keuken loop. Mees schudt zijn hoofd. "Nee hoor!" Ik grinnik kort en trek een van de keukenkastjes open. "De borden staan daar niet, papa." Zegt Mees en hij staat op. Hij trekt een ander kastje open waar inderdaad de borden staan. "Dankjewel." Zeg ik en ik pak vier borden om deze op tafel te zetten. Robbie komt binnen met Julia en een tas vol eten. Julia wacht geen seconde en neemt plaats aan tafel, tegenover Mees. Waarschijnlijk op haar vaste plek. Met grote ogen kijkt ze naar de tas. "Mag ik de frietjes al pakken?" Vraagt ze, kijkend naar Robbie. Robbie schudt zijn hoofd. "Ik ga eerst zorgen dat we allemaal drinken hebben en dat de saus op tafel staat." Zegt hij. "Julia, waar staat de saus?" Vraag ik. Julia wijst naar een kast, en als ik deze opentrek staat er inderdaad saus. "Mees, lust jij limonade?" Ik hoor geen antwoord maar neem aan dat hij knikte. In het kastje staan een aantal flessen saus. Ik pak de curry, ketchup en frietsaus. Dat zal vast goed zijn. Met dat ik me omdraai en de flessen op tafel wil zetten, zet Robbie de glazen limonade voor Julia en Mees op tafel. "Lief-" Begint hij maar hij onderbreekt zichzelf met een kuch. "Liever fris of iets anders?" Gaat hij verder. Zijn wangen gloeien en hij pulkt ongemakkelijk aan de zoom van zijn shirt. Hij had ons bijna verraden voor Julia en Mees. "Fris is prima, iets van cola ofzo." Zeg ik tegen hem. Hij knikt en ik zet de flessen op tafel waarna ik naast Mees ga zitten. Robbie zet twee glazen cola op tafel en gaat tegenover mij zitten. De tas gaat open en de grote zak met friet wordt eruit gehaald. Robbie overhandigt de zak aan Julia, die direct haar bord vult met friet. "Juul, de rest moet ook nog." Het meisje knikt beduusd en overhandigd de zak aan Mees. "Sorry." Mompelt ze. "Het geeft niet lieverd, maar kan er wel zoveel friet in je buik?" Vraagt Robbie. Dit keer knikt ze met een glimlach. "Kijk maar papa!" Zegt ze en ze stopt een frietje in haar mond. "Gelukkig maar." Zegt Robbie en hij pakt nog een zakje uit de tas. Deze is gevuld met de snacks. Hij verdeelt de snacks over de borden waarna Mees hem de zak friet geeft. Ik pak de fles ketchup en doe een beetje op het bord van Mees. "Dankjewel papa." Zegt hij voor hij een paar frietjes in de saus doopt en ze op eet. Mijn bord is inmiddels gevuld met een frikandel en wat frietjes. Als ik opkijk, zie ik Robbie knipogen. Het zijn kleine dingen zoals nu, dat hij er aan denkt om mijn bord te vullen voor hij zelf pakt, die ervoor zorgen dat mijn hart iets sneller klopt. Dat mijn wangen iets roder kleuren. Dat mijn ademhaling versnelt. Nu weet ik niet precies wat we zijn. Of we nog in de date fase zitten, of dat we die nu half gaan overslaan, maar het maakt niet uit. Het voelt goed dus voor nu hoeven we er ook even geen label aan te hangen.

GewoonWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu