Kanlı Zambak (Beren Ela 1)

7. Bölüm: Şu Yalancı Dünyada

(Alp'in gözünden)

Ela henüz sırlardan haberdar değil, Eren ise ilk sır perdesini araladı.

Peki kutu?
Kutu kimde?
Kutuyu ilk kim bulacak?

Ela'nın henüz hiç bir şeyden haberi yok.

Satır ailesi kutuyu ve Ela'yı bulana kadar herkes güvende. Eren'in omuzunda ise büyük bir yük var. Ela'yı Satır ailesinden uzak tutmak.
Bense hâlâ elimdeki bilgiler ile kutuyu bulmaya ve diğerlerini korumaya uğraşıyorum.

Ela ve Eren şuan nerede ve ne yapıyor bilmiyorum ama güvende olmalarını umuyorum.

"Oğlum!"

"Efendim anne?"

"Gelde masaya yardım et."

"Geliyorum..." Diyerek salona yöneldim.

Tabakları üst üste dizerek tek elime aldım ve diğer elime bir bardak alarak mutfağa geçtim.

"Onları buldun mu?"

"Henüz değil."

Yalandı.

"Artık polise mi gitsek?"

"Polislik bir durum yok anne."

"Evet var! Onlar kayıp ve biz daha isimlerini bile bilmiyoruz!"

"Hadi polise gittik, ne şuanki hallerini biliyoruz, ne isimlerini biliyoruz. Polise ne diyeceğiz? ‘İsimlerini bilmediğimiz biri kız biri erkek iki çocuk kayıp da, bulur musunuz?‘ mu diyeceğiz?"

Derin bir nefes aldım ve devam ettim.

"Daha burada olup olmadıklarını bile bilmiyoruz! Ya çok uzaktalarsa? Her yerde olabilirler anne!"

"İlla ki yardım ederler, değil mi?"

"Elimizde onlara dair hiçbir bilgi yok, bize deli derler."

Anneme bilerek yalan söylüyorum çünkü olanların altında daha da derin bir mesele var.

Onlar burada, Isparta'da ve Eren ile aramızda sadece dört sokak var.

Fakat Ela nerede onu bilmiyorum.

Eren onu bulmuş olmalı, çoktan ona ulaşmış ve beni bulmak için plan yapmaya başlamış olmalılardı.

Bense onlardan kaçıyordum.
Eren'in çözmesini, bağlantı kurmasını beklediğim bir gizem var ve evet, eğer Eren benimle aynı sonuca varabilirse o zaman onlarla konuşacaktım. Ela bu gizemleri öğrenirse neler olacağı tartışılır.

"Neyse anne, ben odama dönüyorum. Babam gelince seslenirsin."

"Tamam oğlum."

Odama geçtim ve üzerinde "Sırların Defteri 1" yazan defteri aldım.

Bu defterden üç tane vardı.
Tıpkı Çağalar ailesinin üç çocuğu olduğu gibi...

Bu defterlerden biri bendeydi.
Diğerinin Eren de olması gerekiyordu.
Kalan son defter ise kayıptı...

(Beren'in gözünden)

"Şşş, sessiz ol!"

"Hadi!"

Kulağıma gelen sesler ile yarı uyanık bir şekilde nerede olduğumun farkında olmadan yatıyordum. Güneş ışığı gözümü bulunca o tarafa arkamı döndüm.
Şu sesler kesilirse uyumaya rahatça devam edebilirdim!

"Dönmüyor, abla yardım etsene!"

"Bir işi de becer ya,"

"İttir!"