Güneşin Doğumu \\ Yalı Çapkını

"Anne"

Keyifli okumalar!

****
Küçük Seyran sevinçle annesinin yanına giderken yüzünde bir tebessüm vardı.

Mutfağa annesinin yanına geldiğinde Esme'nin gözleri Seyran'a döndü ve gülümsedi. Seyran ise "Anne!" Diyerek annesinin kollarına atıldı.

Esme kızını sıkı sıkı sararken saçlarına bir öpücük kondurdu. "Güzel kızım benim hoş geldin. Nasıl geçti bugün okulun?"

Seyran annesinden ayrılarak "Çok güzel geçti Anne! Hatta..." Diyerek elindeki okulda annesine yaptığı çizimi Esme'ye uzattı. "...bunu sana yaptım Anne. Bütün ders senin için uğraştım bu resimle. Özenle çizdim."

Esme gülümsediğinde kızını kendine çekip bir kere daha sarıldı.

****

Seyran babası evde yokken biriktirdiği harçlıklarını aldığı pateni sürerken sertçe yere düştü. Düşüşünün etkisiyle kanayan dizine bakarak ağlamaya başlayan Seyran'ın sesine Esme hemen dışarı çıktı.

Kızının yanına çömelip yarasına baktığında cebinden çıkardığı mendili yarasına bastırdı. Dizine öpücük kondurarak kızına bakan Esme "Çok bir şey olmamış kızım. Sadece dizin aşınmış biraz ama çok acıyor mu? Niye ağlıyorsun?" Diye sordu.

"Acıdığı için ağlamıyorum. Babam görünce çok kızacak yine vuracak sana. O yüzden ağlıyorum."

Esme kızını kendine çekip sarıldığında Seyran'ın saçlarını okşadı. "Sen beni düşünme güzel kızım beni. Size bir şey yapacağına bana yapsın ne yapacaksa. Ben alışkınım zaten."

****

"Anne! Seni çok seviyorum ben!" Dedi Küçük Seyran bir anda.

Esme gülümsedi. "Bende seni çok seviyorum kızım."

****
"Anne, beni hiç bırakmayacaksın değil mi?"

"O da nereden çıktı kızım?"

Seyran dudaklarını büzdü. "Hiç öylesine. Ama hala söylemedin, beni bırakmayacaksın değil mi?"

Esme ne diyeceğini bilemese de kızını üzmek istemiyordu. "Seni hiçbir zaman bırakmayacağım kızım. Hep senin yanında olacağım. Seni asla bırakmayacağım."

****

Seyran hamileliğinin altıncı ayındaydı. Ve annesini ziyarete gitmişti eve. Annesi hep yorgun bakardı ama sanki bugün bakışlarındaki yorgunluk daha fazlaydı.

Ona gülümsemeye çalışarak bakan annesine sımsıkı sarıldı. "Annem, iyi misin? Çok yorgun gözüküyorsun."

Esme de kollarını kızına doladı ve saçlarından öptü. "İyiyim gızım. Sana öyle gelmiştir." Yalan söylüyordu, iyi falan değildi. Hatta hasta olduğunu da biliyordu. Ve bu hastalık ilerlerse öleceğini de. Ama kızına belli etmek istemiyordu.

****

Annelik; dünyadaki en kutsal duyguydu.

Düştüğünde seni ayağa kaldıran, hasta olduğunda kimse yanına bile yaklaşmazken sabahlara kadar başında bekleyen, seni senden bile daha çok düşünen, yalnız ve zor zamanlarında tutunacağın kişiydi anne.