Dörde Çıkış

8.bölüm

Sarsıntı hafiflerken hala tavandan taşlar dökülüyordu

Aratın elini elimde hissedince kafamı kaldırıp yaşlı gözlerle onun gözlerine bakıyordum. Sakin bir sesle "sakin ol çıkacağız buradan" diyerek beni sakinleştirmeye çalışıyordu

Kafamı çevirip Şura'nın olduğu kısma döndüm oda tıpkı benim gibi ağlayarak korkuyla etrafa bakıyordu

Arat sağımda Şura solumda ve bende ortalarındayken sarsıntının tamamen durduğunu hissederek derin nefesler aldım.

"Kalkın hadi!" Arat ikimizide tutup kaldırdıktan sonra çanta ve poşetlere masada kalan son şeyleride doldurup ellerimize tuturdu
"Dikkatli bir şekilde diğerleriyle buluşacağımız yere doğru gideceğiz bakın çok dikkatli olmamız gerek herhangi bir hatanın geri dönüşü olmayabilir" arat konuşması bitince önden ilerleyerek koridora doğru çıktı

Kafamı çevirip Şuraya baktığımda kafasıyla hadi der gibi kapıyı işaret edip ilerlemeye başlayınca bende onun peşinden gitmeye başladım

Koridordaki çatlaklar ilk haline göre biraz daha büyümüş gibi duruyordu
Her şey çok korkunçtu resmen bir korku filmi çekiyor gibiydik.

Gruplara ayrıldığımız koridora doğru tekrar adımlamaya başladık ama her yer çok kalabalık olduğu için sürekli Arat ve Şurayı kaybediyordum

"Ahh!" Hızlıca geçmeye çalıştığım kısımda bir anda omuzlarımızın çarpıştığı kişi yüzünden yere kapaklanmıştım

Yavaşça ayağa kalkmaya çalıştığım esnada mızmızlanmayıda ihmal etmiyordum "kör müsünüz abicim off! Omuzum çıktı resmen"

"ben üzgünüm farkedemedim"
mızmızlanmalarıma kalın bir erkek sesi karşılık verince kafamı kaldırıp ona baktım

Ne kadar omzumu hissetmesemde şu anki durum yüzünden pek üstelemek istemiyordum "sorun değil" diyip bir anda konuşmaya devam ettim "ben seni nerden tanıyorum ya" dediğimde orta kalınlıktaki kömür siyahı kaşlarını çatıp düşünür gibi bir hal aldı "sanırım dokuzuncu sınıfta panik atak krizi geçirmiştin" dediğinde hemen onu hatırladım

Dokuzuncu sınıfta ataklarımın yoğunlaşmaya başladığı esnalarda
Hocadan izin alıp lavaboya gitmeye çalışmıştım ama lavaboya varamadan krizim başlamıştı bu çocuk ise o zaman nöbetçiydi ve beni sakinleştirmişti

"Ah! Sen o çocuksun" diye heyecanla konuştuğumda kalın dudaklarıyla aynı şekilde gülümseyerek bana karşılık verdi "evet o çocuğum"

Çocuğun ismini bir türlü hatırlayamıyordum ama "A" harfi ile başladığına emindim

"Şey adın tam olarak neydi unuttum ama "A"harfiyle başladığına eminim"utanarak söylediğim şeye karşılık gülerek kehribar rengi gözlerini gözlerime dikti ve

"Arın" dedi. Kalın ama yumuşak sesiyle
"Ah!evet arındı unuttuğum için üzgünüm" diyerek konuşmamı bitirip etrafa bakınmaya başladım
"Neredeler" telaşla sorduğum soruya meraklı bir ses yanıt verdi "kimi arıyorsun?"
Korkudan konuşmayı unutmuş gibi arının sadece yüzüne bakakalmıştım
"İyi misin?"diye sorduğu soruya dolu gözlerle zorda olsa cevap verdim
"Arkadaşlarım sanırım onları kaybettim"

Dediğimde anladığına dair mırıltılar çıkarıp etrafa göz gezdirdi ve gözlerini bana tekrar dikip konuştu "sakin ol yanında olacağım ve arkadaşlarını bulmana yardım edeceğim" dediğinde içime su serpilmiş gibi hissettim

Arın kaybolmamam için elimi tutmuştu ve şu an kalabalığın içinden geçmeye çalışıyorduk
Benim aradan geçmem ne kadar kolay olsada arın uzun boyu ve geniş omuzlarıyla fazlasıyla zorlanıyordu

"Nerede buluşacaktınız"arının sorduğu soruyla ona dönüp konuşmaya başladım " A ve B bloğunu bağlayan koridorda" dediğimde kafasını olumlu  anlamda sallayıp
Elimi daha sıkı tutup aralardan geçmeye devam ediyordu. Sonunda  koridoru görünce yüzüme bir gülümseme geldi ama diğerleri daha gelmemişti

Üzgünce "burada olmaları gerekirdi neden yoklarki acaba beni bıraktılar mı"dediğimde "muhtemelen seni arıyorlardır" dedi.

Söylediği mantıklı geldiği için sustum ve koridora doğru iyice ilerlemeye başladık

Bir anda karşıda asırı gördüğüm için yüzüme yerleştirdiğim gülümseme ile
"Asır orada" dedim ve arının dikkatini oraya vermesini sağladım

"Asır!" Kalabalıkta ne kadar duyulacağından emin olmadığım sesimle bağırdım ve bağırdığım anda asırın bakışları bana döndü

Başta sanki içi rahatlamış gibi gülümseyerek yanıma doğru gelmeye başladı ama sanki bir şey farketmiş gibi kaşlarını çatıp olduğu yerde durdu. Neden böyle yaptıki?

"Lâl!" Arkamdaki sesle hemen oraya döndüm bu Arat'tı "her yerde seni arıyordum aptal kız" diye söylenirken bir anda onumda kaşları çatıldı ve resmen dona kaldı

"Siz niye Arın'la el ele tutuşuyorsunuz?"
Dediğinde gözlerimi büyüterek ellerimize baktım ve yavaşça bakışlarım ellerimizden yanımdaki 1.90 olduğuna emin olduğum arının yüzüne çıktı

Ben utançla bakarken o gayet rahat bir tavırla Arata dönüp "küçük hanım koridorlarda kaybolduğu için" tutuşmaya devam ettiğimiz ellerimizi havaya kaldırıp sözüne devam etti "böyle bir çözüm bulduk"dedi.

Bir anda"Çözümü bulduğuna göre bence artık bırakabilirsin" diye bir ses gelince oraya döndüm ve karşımda selim ile linayı gördüm

Selim fazlasıyla sert bir ses tonu kullanmıştı sanki emir verir gibi yüz ifadeside fazlasıyla netti

Arın "Kimin elini tutacağıma da sen mi karar veriyorsun?" Diye sert bir şekilde konuşunca selim de aynı tonda "aynen öyle yapıyorum"dedi.

Arın tam konuşacakken arkadan Şuranın cılız sesi duyuldu "Arın!"
Hepimiz ona döndüğümüzde o sadece arına bakıyordu sanki yıllardır görmediği birini görüyormuş gibi
İyide çocuk bu okulda olduğuma göre neden bu kadar özlemle bakıyorki
Burada tam olarak ne dönüyor!?

Tartışmaların hararetinde kalmışken hala neden arınla el ele olduğumu anlayamayarak bi anda elim çektim ve asırın yoğun bakışları altında onların yanına ilerledim

Şura ve Arın sadece bakışırken selim anlamsızca kızgın bir şekilde onlara bakıyordu ben ne olduğunu çözmeye çalışırken bir anda kulağımda bir nefes hissedince korkudan sıçradım
"Ananı sikeyim!" Korkudan ağzımdan çıkan küfürün şakınlığıyla arkamı dönünce küfürü ettiğim kişinin şaşkınlığıyla dona kaldım "Asır"

"Annemi mi?" Dediğinde telaşla konuşmaya başladım "hayır hayır vallaha annene bişey demedim korktum sadece bi anda ağzımdan kaçtı  hem sen ne diyecektinki dibime girdin o kadar"
Dediğimde biraz gülüp hafif öne eğildi ve

Biraz kısa oldu ama sınav haftam olduğu için sizi bölümsüz bırakmak istemiyorum ve elimden geldiğince bölüm atıp az kelime yazmaya çalışıyorum lütfen kusura bakmayaın🤗💓