ÖLMEK YA DA YAŞAMAK

GİRİŞ

Çığlıklar,

'Tanrı aşkına yardım edin!'

Etrafta aceleci koşan insanlar,

'Tanrı'm kıyamet kopuyor!'

Ve kıyametin kopmasına neden olan bir bebek.

Bebeğin ağlama seslerini durdurabilecek tek kişi annesiydi. Ölmüş bir anne bebeğini sustura bilir miydi?

'Sus seni kahrolası bebek sus!'

Genç ebe kulaklarını elleriyle kapatmış bebeğin ağlama seslerini duymamaya çalışıyordu. Sırtı duvara dayalı şekilde yerde dizlerinin üstünde otururken diğer kadın ebelerde ondan mahrum değillerdi.

Bebeğin ağlama sesleri sadece odayı sarmakla kalmamış bütün dünyayı sarıp etkisi halinde bırakmıştı.

Ağlama sesi bütün dünyaya bir kıyamet alameti gibi titretiyor dünya yerle bir oluyordu.

'Kıyamet bebeği!' kelimeleri döküldü genç ebenin kurumuş pembe dudaklarından. Islatmaya hali yoktu. Dudaklarında ki yaraları acımasına rağmen dudakları kelimeleri söylemeye çaba sarf etti.

'Kıyamet bebeği herkesin kıyameti olacak. Kıyamet bebeği annesinin bile sonunu getirdi.'

Genç ebe olanca gücüyle ayağa kalkmaya çalıştı. İlkin kalkamadı tekrar az önceki gücünden daha fazla güç sarf etti.

Bebeğe karşı ayakta dimdik dururken adımlarını bebeğin olduğu ıslak kundağa yöneltti. Her adımında kıyamet bebeği diyordu.

'Yapma Juze hiçbir faydası yok!'

'Juze böyle sadece kendine zarar vereceksin. Bebek annesinin öldüğünü hissediyor!'

Juze'un bacakları titremeden duramazken ebe arkadaşları ona bağırmaya devam ediyordu.

''Eğer yapmazsam hiç susmayacak. En azından ölmüş olsa bile annesinin yanındayken susar!'

'Susmaz kendini kandırma Juze! Bebek hiçbir zaman susmayacak bebek bizim kıyametimiz oldu artık!'

Juze başını sağa sola sallarken gözlerinden yaşlar düştü. Net gördüğü yerler bulanıklaştı. Hep bulanık olmaz mıydı zaten etraf ağlarken?

'Juze biz hayatımızı buraya kadar yaşadık bundan sonrası olmayacak netleşti artık!'

'Sizin hayatınız buraya kadar olabilir ama benim değil! Bebek annesini istiyor onu annesine vereceğim!'

'Yaptığında hiçbir şey değişmeyecek!'

'Değişmese bile elimden geleni yapacağım!'

Juze ve bebek arasında beş adımlık mesafe kaldığında juze kendini cehennemin sıcak ateşinin üzerinden çıplak ayaklarıyla bomboş şekilde durduğunu sandı.

Bebeğe giden yollar olmasa bile bebek cehennemin sıcağıydı. Herkes soğuk olsa bile cehennemin sıcağı olan bebek hep sıcak kalırdı.

Bacakları birbirine dolandığında adımlarını götüremiyordu birbirine kenetlenmiş bacakları ayrılmamaya yemin etmişlerdi. Zoraki bacaklarını ayırdığında gözyaşlarının sıcakladığını ve yanaklarından süzülürken yanaklarının yandığını hissetti.

Nefes almayı bırakmıştı adımlarını atarken. Beş adımlık olan mesafeyi asırlar geçmişçesine aştı. Bebeğe eğildi ve zoraki kucağına aldı. Bebek kucağında ağlarken kulakları kızarmış, pembe dudaklarını ıslatmıştı.

Yatakta yatan ölü bedenin yanına adımladığında dua etti. Yatan ölünün kollarına bebeği bıraktı. Bebek daha fazla ağladı. Ağlarken salladığı küçük elleri ölü annesinin saçlarına karışıyordu. Belki hayatta olursa öpeceği saçları ellerine soğuk, yıpranmış ve cansız geliyordu.

Bebek yerinde sallanmayı bıraktığında çığlık attı. O çığlık annesini belki de o halde gördüğü içindi.

Neredesin anne bak çığlık atıyorum sustursana beni, sarılsana bana. Neden benimle değilsin ve yatakta uyuyorsun?

Çığlıkları bir anlam ifade etse bu sözler olurdu.

Annesine anne diyemeden yaşayacaktı artık hayatı, kim bilir ne zaman söyleyeceklerdi ona annesinin öldüğünü.

Yaşıtları annelerinin yanına gittiğinde o kimin yanına gidecekti. Annesinin mezarına.

Anne kokusunu bilmediği o kokuyu koklamak için nereye gidecekti. Annesinin mezarına.

Yaşıtları annelerinin eşyalarını gösterirken o annesinin mezarında ki toprağı mı götürüp gösterecekti?

O an bir mucize oldu. Ölü bedenin kapalı gözlerinden yaşlar düşerken bebek ağlamayı bıraktı. Yeryüzü ve gökyüzü arasına bir perde çekildi. Ay ve yıldızlar gündüzde bile parladılar. Bu yaşananlardan sonra kimse bebeği sevmedi. Kıyamet getiren birisini kim severdi ki? 

GİRİŞ BÖLÜMÜ BÖYLEYDİ BEĞENİP BEĞENMEDİĞİNİZ YERLERİ SÖYLEYİN LÜTFEN~~