දෙහදක කඳුලු [Completed]✅

අවසාන කොටස📖️

සමාවෙන්න...

එහෙම ලියලා තියලා උඹ මගේ ජීවිතෙන් යන්නම ගිහින් තිබුණා රාද්..

එදා පාරෙදි හම්බුනාට පස්සේ මම ආයෙ එයාව දැක්කෙ නෑ..

ඒත් ඊට පහුවදා යන්න කලින් මෙතූගෙ අතේ අවුරුදු හතරකට කලින් වගේ චිට් එකක් එවලා තිබුණා..

ඒකෙ තිබුණේ තනි වචනයයි..

සමාවෙන්න..

එයා අවසානෙ වෙනකම්ම මගෙන් සමාව ඉල්ලුවත් මං හිත ගලක් කරගෙන එයාට සමාව දෙන එක ප්‍රතික්ෂේප කරා..

ඔයා සෙල්ලම් කරේ මගේ හැඟීම් එක්ක රාද්..

ඒ සෙල්ලම නිසා මට නැති උනේ මගේ තාත්තාව..

ඉතිං මම ආයෙත් අහන්නම්.. සමාව කියන වචනෙ ලබන්න ඔයා සුදුසුයි ද..

මිනිස්සුන්ගෙ හැඟීම් එක්ක කරන ගනුදෙනු හරි පරිස්සමෙන් කරන්න ඕන.. මොකද අවසාන ප්‍රතිඵලේ අපි නොහිතන දෙයක් වෙන්න පුලුවන්..

ජනේලෙන් එලිය බලාගෙන ඉදපු මම දාගෙන ඉදපු ස්පෙක්ස් දෙක ගලවලා ඇහිපිය ගැහුවා..

මං අඬන්නෙ නෑ.. ඒත් පපුව පාරවන ඒ හැඟීම මගේ ඇස් වලට කඳුලු ගේනවා..

එයා යන්න ගිහින් අදට හරියටම සතියක් වෙද්දී මම ඔහේ බලාගත්ත අත බලාගෙන කල්පනා කරන්න පුරුදු වුණා..

සමහර දවසට පැය ගණන් ෆෝන් එක අතේ තියන් එයාගෙ නම්බර් එක දිහා බලන් ඉදියා..

එහෙමත් නැත්නම් වට්සැප් එකට ගිහින් මෙහේ ඉන්නකන් එයා එවපු මැසේජස් විතරක් තිබුණ අපේ චැට් එක දිහා බලන් ඉදියා..

එයාත් ඔන්ලයින්..

මාත් ඔන්ලයින්..

ඒත් අපි කතා කරේ නෑ..

"සුදූ.."

"සුදු පුතා.."

"විනුල්.."

"ආ.. අම්මා.."

තුන්වෙනි වතාවටත් කතා කරපු අම්මාගෙ කටහ⁣ඬින් ගැස්සිලා ගිය මං හැරිලා එයා දිහා බැලුවා..

"මොන ලෝකෙද දරුවො ඉන්නෙ.. මම කීවතාවක් නම් කතා කරාද.."

"මං වෙන කල්පනාවක ඉදියෙ.."