Stranger With Memories

PROLOGUE

"Hindi ka pa ba uuwi, Amora?"

I fixed my eyeglasses before looking at Reia. Nasa office kami ngayon, uwian. As usual ay hindi ako umuuwi sa bahay dahil wala naman na akong maaabutan doon, but I miss my house.

"Wait me at the pathway, ayusin ko lang gamit ko." sagot ko. Tumango lamang ito bago lumabas. I was about to leave when I saw my favorite lipstick at the ground. Pinulot ko ito at napatingin sa bintana.

I just love how the moon shines tonight. It gives me chills.

I decided to leave the office. Hindi mawala-wala sa isip ko ang buwan ngayon, sobrang ganda. I can't help myself but to smile because of it. I saw Reia who's raising her brows at me. What a short temper she had.

"What took you so long, girl?!" aniya.

"Mhm? Nothing. Let's go."

Tahimik kaming naglalakad habang dinadama ang simoy ng hangin. Hindi ko maiwasang tumingala sa langit para pagmasdan ang buwan na sumusunod sa'min.

"Hey, what if you pass into him right now?" pagbabasag niya sa katahimikan.

Napatingin ako sa kanya dahil sa biglaang tanong. And then suddenly, the world stopped. I saw him again. Muli kong naramdaman ang hangin ng makalampasan niya ako. Ngayon ko lang naalala na birthday niya ngayon.

"Nothing, ayan ang sagot. Grabe, walang lingunan." asik ni Reia habang namamangha sa nakita.

"He's a stranger, Reia." halos pabulong kong sabi. Muli na namang bumalik sa akin ang nangyari noon.

"You mean, a stranger with memories?" himig na panunukso nito. Inis ko siyang tinulak-tulak habang siya naman ay patuloy sa panunukso. Muli akong bumaling sa lalaking minsan akong binigyan ng halaga.

Sinong mag aakala na muli kitang makikita pagkatapos ng nangyari sa ating dalawa?

Hindi ko siya sinagot at nagpatuloy na lamang ako sa paglalakad. Ang araw na ito ay hindi ko inaasahan.

A stranger with memories, they say.