The Author's Rewritten Drafts

[vi]

[vi]

Nakatanaw ang batang lalaki sa nag-aapoy na mga kabahayan at malawak na taniman. People were fleeing away from the huge smoke billowing the atmosphere.

"Kisig!" Tawag ng kanyang ina. "Hari!"

Bahagyang nawala ang pagkapirmi ng kanyang mga mata sa sunog na tumutupok sa kanilang balangay.

His Datu father wasn't around. It would've been prevented by him. Hindi pa ito nakakabalik mula sa pangangaso. At siya ang inatasan nitong bantay habang wala ang amang Datu...

Not entirely him...

There were good men guarding the place.

Siya ang magmamana ng tungkulin mula sa ama.

Bumalik ang kanyang pagtingin sa kanilang kubo kung saan niya narinig ang pagsigaw ng ina. Lumabas siya nang marinig ang pagkakagulo sa labas, bumungad sa kanya ang sunog.

His eyes widened as he looked back to their kubo. Tinutupok na iyon ng apoy habang nasa loob ang kanyang ina. Patakbo siyang tumungo sa loob ng kanilang bahay, it was already collapsing.

Houses back then were built mostly of wood and nipa. Madaling silban at madali ang pagkalat ng apoy.

He couldn't reach his mother. Napahiyaw siya nang tumama ang kahoy na nag-aapoy sa kanyang likuran sa patumba nilang bahay-kubo. All he could do is to retreat, crying and enduring the pain from his burn.

"Ina!"

Wala namang mas isasakit pa sa kaalamang kasama ang kanyang ina at sanggol na kapatid na matupok ng apoy.

His mother just birthed to the addition to their family. That's why his father went out to hunt wild animals for the celebration of birth. Hindi lang inaasahang matatagalan ito sa pangangaso at hindi inabutan ang pagsilang ng anak.

Hindi rin nakaligtas ang mga aliping sagigilid na kasamang tagapag-alaga sa bagong kapapanganak na ina.

He almost flinched when someone reached his face. Muntikan na niyang maitulak ang babaeng kaharap: ang kanyang asawa.

Her face looked delicate and innocent. "Ipagpaumanhin, ika'y nabigla yata sa aking kapangahasan..." She retreated back. Mukha yatang natakot ang asawa sa kanyang pagkabigla.

Malambot ang kanyang kamay na dumampi sa kanyang pisngi. He couldn't seem to shake that soft touch off his mind.

"Kay tagal kitang hinintay..." saad ng kanyang asawa.

"Ipagpaumanhin ang matagal kong paglisan, hindi ko nais na ika'y nag-alala at nangulila..." saad ni Kisig. "Nais kong ihandog ang baboy-ramo naming nahuli sa aming pangangaso."

Baboy-ramo...

Magda's eyes were interested. Hindi pa siya nakakakita ng baboy-ramo buong buhay niya, baboy pa, oo. At mas masahol sa baboy, kagaya ni Serene.

Ipinasok sa kanilang bahay-kubo ang baboy-ramo na mukhang mapapalabas sa sinaunang litsunan.

Dumako ang paningin ni Magda sa Datu niyang asawa.

"Matagal pa ang itatagal nang pagluluto niyon, halika't kumain tayo. Tumulong ako sa paghahanda ng pagkain..."

It definitely aroused suspicions from Datu Kisig.

She prepared the food. Does his wife want to poison him? Naupo siya sa tapat ng di-kataasang mesa.

His wife was on his back, her delicate hands started to roam his body with pressure knowing what to push to make him feel better. Hindi niya alam na mayroong ganitong talento ang kanyang asawa.

Parang nawala ang kanyang agam-agam.

Parang gusto niyang maniwala sa pinapakita nito sa kanya...

"Mayroon kang pilat?" bulalas ni Magda.

She was referring to the wound he got when he was a kid. Matagal bago iyon tuluyang humilom. Dumampi ang kamay ni Magda ng marahan.

It was his heart that didn't heal the most.

"Halika't sabayan mo akong kumain..." paanyaya niya. He was still weary with the food in front of him.

She happily obliged, washed his hands and went to devour the food. Tumulong si Magda, baka kasi ma-food poison siya, wala pa namang doctor sa lugar na maaring gumamot sa kanya kung sakali. They have their own healer, though.