The Author's Rewritten Drafts

[ix]

[ix]

"Ati ko, improving so much..."

Her mind went blank. Maraming pahayag si Boy Buwesit na hindi niya pinansin. She just kissed a man... a fictional man. Isn't this considered every reader's dream? Well, hindi naman siya reader. She creates stories, mostly.

Kapag bumalik siya sa totoong mundo, p'wede bang isama iyon sa listahan ng mga nakahalikan niya? Truthfully, she only kissed one man.

She shook her head trying to clear her mind from having memories of that person. To give a clue, isa ang lalaking iyon kung bakit siya binansagang heartbreak queen.

Napabangon siya sa kanilang kama nang marinig ang nahihirapang boses ng kanyang asawa, nanaginip ito.

It seemed to be a bad dream.

Nasa sinaunang panahon sila, a bad dream could mean a bad omen for the people. Marahan naman niyang ginising ang kanyang asawa. Her memories were a bit foggy, it didn't occur in the first draft of the novel.

The place was too familiar to him. Their place was burned down to the ground. His father came back from hunting with that scene. Hindi niya magawang tingnan ang mata ng kanyang ama.

He somehow felt responsible for what happened to his mother, the newborn baby and the people taking care of them.

Maraming nawalang buhay sa kanila. Lahat ng kabahayan at pananim ay natupok ng apoy. Walang pananim, walang kakainin ang mga taong nasasakupan nila. He didn't want people to starve.

"Patawad, Amang Datu..." Iyak ni Kisig.

Lumuhod siya rito at kung papatawan siya nito ng kamatayan ay handa niyang tanggpin. He wasn't man enough to save the people he loved.

Technically, he was just a child to be given that responsibility.

Pumantay sa kanya ang ama, itinayo siya mula sa pagkakaluhod niya. Pinahid nito ang kanyang mga mata. The Datu's eyes were moist, too.

"Ako ang iyong patawarin, Kisig. Wala ako sa iyong tabi. Wala ako sa tabi ng iyong ina at kapatid. Wala ako upang ipagtanggol ko kayo..." Matapang ang lalaki ngunit umiyak ito sa harap ng anak.

Isinagawa ng kanilang balangay ang ritwal sa mga patay. His Datu father went to business. Agad siyang tumungo sa ibang balangay, ngunit isa lang ang nasaksihan nito. Hindi lang sila ang balangay na natupok ng sunog, maging ang karatig at kasaping balangay ay ganoon din ang kinahinatnan.

He opened his eyes and jerked whatever was holding him. May narinig siyang tumama sa sahig. Nang tuluyan siyang mahimasmasan saka lang niya nakitang asawang nakatihaya sa sahig. Her expression was hurt.

Realization dawned on him. Nakaramdam siya ng pag-aalala kay Magda.

Agad niyang dinaluhan ang babae at binuhat sa sahig. Marahan niyang ibinalik sa kanilang katre.

"Ipagpaumanhin ang pagtulak... Ako dapat ay nag-ingat ganoong alam kong ika'y nasa aking tabi..." Masuyo niyang saad. "Saang banda ang iniinda? Dadampian ko ng masuyong lunas."

Itinuro naman ng kanyang asawa ang brasong tumama sa sahig. Hinawakan niya iyon at itinaas upang ilapat ang kanyang labi habang ang kanyang mata'y hindi humihiwalay kay Magda.

"Bahagyang tumalab ba ang aking kapangahasan, aking irog?" He asked her softly.

Umiling naman si Magda.

"Siguro'y tatalab ang iyong kapangahasan kung ito'y iyo ring dadampian," Itinuro niya ang labi, mapangahas!

For the first time, he laughed so genuine and sincere.

May kumiliti sa kanyang puso.

His heart was beating fast inside his chest. He had forgotten the dream that he had earlier. It wasn't a dream. It was a reality to him.

[Analyzing the male lead's love for the female character... Real love: 35% : Fake love: 65%]