Ray POV
" เรย์ แกหยุดทำตัวมีปัญหาซักที "
" เรย์ แกอย่าประชดฉันได้มั้ย "
" เรย์ เลิกทำตัวบ้าๆ ได้แล้ว "
ฉันได้ฟังคำพวกนี้เป็นกิจวัตรประจำวัน คนที่พูดออกมาก็ไม่ใช่ใคร นอกจากแม่ แม่ที่บ้างานจนพ่อต้องทิ้งเราไป ฉันถึงกลายเป็นเด็กมีปัญหาอยู่นี่ไง
" เรย์ มึงเหม่อเชี่ยไรเนี่ย " พายอาร์ เพื่อนของฉันเอื้อมมือมาตบบ่าเบาๆ เราสนิทกันมาก คำพูดที่ใช้เลยเป็นอย่างว่า
" ว่าแต่เมื่อไหร่มึงจะเลิกทำตัวเหลวแหลกอย่างนี้ซักที ไม่สงสารพ่อแม่มึง'ไง หรืออย่างน้อยก็ช่วยสงสารกูกับอีพายก็ได้ ที่ต้องโดดเรียนเป็นเพื่อนมึงอ่ะ " พริมโรสด่า ใช่ มันเป็นคำด่าที่ออกมาจากคนที่หน้าเหมือนพายอาร์เด๊ะๆ
" กูว่ากูเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดป่ะว่ะ " ฉันย้อน เพราะที่ฉันต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะพ่อแม่เลิกกันยังล่ะ
" เออ ตั้งแต่พ่อแม่มึงอย่ากัน มึงยังไม่ได้ติดต่อกับพ่อช่ะ " พริมโรสทำหน้าตาแบบพร้อมส.ใส่เกือกเต็มที่
" เออ "
" กูว่ามึงลองบินไปคุยกับพ่อมึงที่ออสมั้ย แล้วบอกว่าแม่มึงเลิกบ้างานแล้วงี้ บางทีพ่อกับแม่มึงอาจจะคืนดีกันก็ได้ " พายอาร์พูด แลดูมีเหตุผล
" เออ กูก็ว่างั้นนะ " พริมโรสสนับสนุน ก็จะยัดคิทแคทชิ้นเบิ้มเข้าปาก นางเป็นมนุษย์ที่กินเยอะมาก แต่นางก็ไม่อ้วน น่าอิจฉาใช่มั้ยล่ะ ไม่เหมือนไรเตอร์ ( อ่าว แขวะไรต์หรอ เดี๋ยวไม่ให้เป็นนางเอกซะเลย )
" เคร เราสามคนจะไปซิทนี่ย์กัน " ฉันลุกขึ้นยืน ก่อนจะพูดด้วยความมุ่งมั่น
" สามคน? " พริมโรสทำหน้าเอ๋อ ทั้งๆที่ยังเคี้ยวช็อกโกแลตอยู่ มันตลกกว่าดูมิสเตอร์บีนหลายร้อยเท่าเลยล่ะ
" ไปก็ได้ แต่มึงออกค่าเครื่อง เครป่ะ "
" ออกเองค่ะ กูไม่มีตังค์ "
YOU ARE READING
Cause you is best (Calum Thomas Hood )
Fanfictionอาจจะเป็นแค่ฟิคธรรมดาๆ เรื่องหนึ่ง ของไรต์ที่บ้าๆบ๊องๆ แต่มันก็เป็นความรักที่ไฟว้ซอซแฟมคนหนึ่งต้องการที่จะถ่ายทอดความรู้สึกที่มีต่อศิลปินที่รักด้วยหัวใจ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
