၅၀ခုနှစ်က ဇနီးအလိမ္မာလေး

8

၅၀ ခုနှစ်က ဇနီးအလိမ္မာလေး

အပိုင်း ၈

ကုရှီအန်းမှာ ထိုနှစ်များတွင် စစ်မြေပြင်၌ တာဝန်ထမ်းဆောင်နေရပြီး တစ်နှစ်ပတ်လုံး အိမ်မပြန်နိုင်ပေ။ အိမ်ကို လစာများကြိုပြီး ပို့ပေးသည့်အပြင် သူ့မိဘများစိတ်သက်သာရာရစေရန် အိမ်ကိုတစ်လတစ်ခါ ဖုန်းခေါ်လေသည်။

ဒီတစ်ကြိမ်တွင်တော့ အိမ်ကိုဖုန်းခေါ်ရုံသာမကပဲ ကြီးမားပြီး ဖောင်းကားနေသော အိတ်တစ်ခုကိုပါ ပြန်ပို့ပေးသည်။ နေ့ဖက်တွင် စာပို့သမားက ၎င်းကိုစတီးစက်ရုံသို့ ပို့ပေးကာ တံခါးစောင့်က ခြံဝန်းဆီသို့ ယူလာပေးလေသည်။

ယနေ့တွင် အိမ်မှာသက်ဝင်လှုပ်ရှားနေသည်။ အစောင့်ရောက်လာသောအခါ ကုမန်ဆန်မှာ ပျော်ရွှင်စွာပင် မြေပဲကြော်များကိုစားကာ ဝိုင်သောက်နေလေသည်။

လင်းယောင်နှင့် ကျန်သည့် ၂ ယောက်မှာ ဘေးအိမ်ရှိချမ်းသာသည့် အဒေါ်၏ အိမ်သို့သွားကာ ယုန်လေးများကိုကြည့်နေကြသည်။

အကြီးဆုံးသားက အိမ်ကို ဖုန်းခေါ်သည်ဟုကြားသည်။

ကုမန်ဆန်၏ မျက်လုံးထောင့်စွန်းရှိ အရေးအကြောင်းများမှာ ပျော်ရွှင်မှုဖြင့် တွန့်လာကြသည်။ သူသည်ကားရိုးအသူဖြစ်သော်လည်း ဧည့်သည့်လာလျှင် မည်သို့ဧည့်ခံသင့်သည်ဆိုသည်ကိုတော့ သိလေသည်။ "အန်ဇီကဖုန်းခေါ်တယ်။ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။ အိမ်မှာဝိုင်နဲ့ မြေပဲတွေရှိတယ်။မသွားခင်သောက်သွားပါလား?"

အစောင့်က သူ့လက်များကို ထပ်ကာထပ်ကာခါယမ်းလိုက်ပြီး "ဘာလို့ အရမ်း ကျွန်တော့်ကို ယဥ်ကျေးနေမှာလဲ?ကလေးကစောင့်နေတာကို"

ကုမန်ဆန် အသံပြုလိုက်ပြီး ကျန်းဆွေ့လန်မှာ မီးဖိုချောင်မှထွက်လာကာ ဝါးခြင်းတောင်းလေးကို ကမ်းပေးလာကာ အပြုံးနှင့်ပြောလာသည်။ "အိမ်မှာစိုက်ထားတဲ့ ခရမ်းချဥ်သီးလေးတွေနဲ့ သခွားသီးလေးတွေပါ။ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး။ စားကြည့်လိုက်နော် "

ဤရက်များတွင် အသီးအရွက်များကိုစားဖို့ အရမ်းမလွယ်ကူလှပေ။ ယွင်ရွှေကောင်တီတွင်ပင် လူအများစုမှာ သူတို့ခြံဝန်းထဲတွင် ဟင်းသီးဟင်းရွက်ဆိုင်များ ဖွင့်ထားကြသည်။ သူတို့အစိမ်းရောင်ဟင်းသီးဟင်းရွက်များ၊မုန်လာဥနှင့် အာလူးများကို ကြိုက်သလောက်စိုက်ပျိုးနိုင်ပေသည်။ ဘယ်လောက်ပဲ စိုက်စိုက် အနည်းဆုံးတော့ ဝယ်စရာမလိုတော့ပေ။ ဘယ်အချိန်ဖြစ်ဖြစ် စားစရာရှိနေပေမည်။