၅၀ခုနှစ်က ဇနီးအလိမ္မာလေး

12

၅၀ ခုနှစ်က ဇနီးအလိမ္မာလေး

အပိုင်း ၁၂

အပြင်ဖက်တွင် မိုးခြိန်းသံများ မြည်ဟိန်းနေပြီး ကုမိသားစုမှာ လန့်ဖြန့်နေကြသည်။

ဤမိုးရွာသောနေ့တွင် သားအကြီးဆုံးမှာညမိုးထဲလေထဲတွင် အိမ်ကိုတိတ်တဆိတ် ပြန်ရောက်လာလေသည်။ကျန်းဆွေ့လန် အံ့အားသင့်ပြီး ပျော်ရွှင်နေသည်။ သူမ သူ့ကိုအမြန်အိမ်ထဲသို့ ဆွဲခေါ်လိုက်ပြီး သားငယ်ကိုအိပ်ပျော်နေသော ကုမန်ဆန်အား သွားခေါ်ခိုင်းသည်။သူမလက်ကို အေပရွန်နှင့် သုတ်လိုက်ပြီး တတွတ်တွတ်ပြောနေတော့သည်။

ကုချွင်မေလည်း သူမအစ်ကိုကို တွေ့လိုက်ရ၍ အလွန်ပျော်ရွှင်သွားပြီး မီးဖိုချောင်ထဲသို့ ဟင်းချက်ရန်ဝင်သွားတော့သည်။

လင်းယောင် အမြန်သွားကူလိုက်ပြီး ရုတ်တရက် သူမခင်ပွန်းဖြစ်သူကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမမှာ ဘာမျှမပြင်ဆင်ထားရသေးချေ။

"မင်းကအဲ့လိုပဲ။ အပြင်မှာ မိုးတွေဒီလောက်သည်းနေတာကို။ ဘာလို့မင်းအဖေကို ဖုန်းဆက်ပြီး ဘူတာကိုလာမကြိုခိုင်းတာလဲ? မင်းအဖေ ပင်ပန်းမှာစိုးလို့လား? မင်းအဖေက ဘာလို့ပင်ပန်းရမှာလဲ? လူတိုင်းကအတူတူပဲ။စိတ်မပူနဲ့။ ခြံထဲမှာ မိုးရွာလေတိုက်နေတာ။ စိုရွှဲလာတာကြည့်ပါဦး။ အိမ်ထဲသွား အဝတ်လဲပြီး ရေနွေးလေးနဲ့ရေချိုးလိုက်။ မဟုတ်ရင် အအေးမိသွားလိမ့်မယ်"

ကုရှီအန်းမှာ သူ့အမေ တဗျစ်တောက်တောက် ပြောနေသည်ကို နားထောင်ပြီး ကြီးပြင်းလာခဲ့ကာ ကျင့်သားရနေပြီဖြစ်သည်။ စစ်တပ်ထဲတွင် သူစစ်ဝတ်စုံကိုနေ့တိုင်းလဲပြီး ရေလည်းနေ့တိုင်းချိုးလေသည်။ သူပြန်လာတော့ မိုးကာအင်္ကျီဝတ်လာသည်ဖြစ်လေရာ လက်ကိုဆပ်ပြာနှင့် ရေနှင့်ဆေးပြီးပြီဖြစ်၍ ရေချိုးရန် သို့မဟုတ် အင်္ကျီလဲရန် မလိုအပ်တော့ပေ။

ကျန်းဆွေ့လန်မှာ ဒီလိုညစ်ပတ်သည့် အပြုအမူနှင့် ကျင့်သားမရသေးသည်ဖြစ်ရာ သားဖြစ်သူကို ဆူပူကာ တံမြက်စည်းအသေးလေးနဲ့ပင် ရိုက်တော့သည်။ "ဒီညစ်ပတ်တဲ့ ကောင်လေးကတော့ စကားနားမထောင်ပဲရေမချိုးဘူး။ မင်းအမေကို နံပြီးသေစေချင်လို့လား?"