BENİ SEV

BÖLÜM 24

EVET CANLAR YENİ BİR BÖLÜME DAHA HOŞ GELDİNİZ GÖRÜŞMEYELİ NASILSINIZ İYİSİNİZDİR UMARIM BUNDAN SONRA HER CÜMARTESİ VE PAZAR DEĞİL HER GÜN GELECEK BÖLÜMLER GELECEK O ZAMAN YENİ BÖLÜME GEÇELİM 

BÖLÜM ŞARKISI: ÇAĞAN ŞENGÜL - CANIM ACIYOR 

✦

"BU DÜNYADA KADERİ YANLIZLIKTAN VE SEVİLMEMEKTEN İBARET OLANLAR VAR"

3335 GÜN ÖNCE

EZGİ SOYKAN

Hava bulutlu yağmur tüm şiddetli ile yağmış ve gerisinde esintili bir soğuk bırakmıştı şimdilerde gün batımı çok hafiften aydınlatmış gökyüzünün altını oda sönüyor yavaş yavaş ve akşam oluyor. İçimde çok büyük bir kasvet artık nedenini bilmiyordum havanın karanlığımı özlem mi yoksa Aşk mı bilmiyorum ama ağlamak geliyordu içimde ama ağlayamıyordum bilmiyordum. Bunları düşünürken Pencerenin kenarında oturmuş acıklı gözlerle bakıyorum dışarı 

"Şşt kız!"

Diye birinin bağırışını duyduğum da arkamı döndüm ve arkamda saçları küt saçlı üstünde pembe kısa kollu bir tişört altında da lacivert bir pijama olan adının Zeynep olduğunu bildiğim kızı gördüm 

"Efendim Zeynep"

Dedim kısık bir sesle biraz konuşsam ağlayacaktım o yüzden kendimi tutuyordum ve konuşmamaya çalışıyordum. Zeynep soruma sakızını çirkefçe çiğneyerek cevap verdi 

"Zişan hanım seni çağırıyor"

Hemen ayaklandım Zişan hanım buranın Müdürüydü ve Yetimhane müdürü beni neden çağırıyor 

"Ta...mam ben gidiyorum"

Dedim ve hemen çıktım odadan Zişan hanımın yanına giderken ellerim titriyordu ve heyecandan kalbim küt küt atıyordu En sonunda devasa kapının önüne geldim ve kapıyı ağırca tıklattım içeriden Zişan hanımı hoyrat sesi yükseldi 

"Gel!"

Ağırca açtım kapıyı ve girdim içeri. İçeride beni dik suratlı asık yüzlü bir Zilşan hanım bekliyordu ellerimi önümde birleştirip başımı önüme eğdim ve hala ağlamaklı bir sesle 

"Beni çağırmışsınız Zilşan Hanım"

"Evet"

"Buyurun Efendim"

Yerinden kalkıp yanıma geldi ve etrafında bir tur döndü ve dönerken elinde ki büyük cetveli eline tehditkar bir çekil vuruyordu en son cetveli hafifçe vurur gibi bana dokundurarak 

"Evet demek ki yani gelen Yetim sensin"

Başımı onaylarcasına aşağı yukarı salladım oda etrafında bir tur daha dönerek 

"Ezgi... Ezgi soykan"

En son durdu karşıma geçti ve Çok sert bir şekilde baktı gözlerimin içine Sert ve tüylerimi diken diken eden bir ses ile 

"Bak Ezgi buraya gelen çoğu kız bunun geç farkına varır ama sen akıllı bir kıza benziyorsun şimdi aç o kulaklarını ve beni iyi dinle"

Başımı aşağı yukarı salladım ve konuşmasına devam etti 

"Sen artık babanın prensesi değilsin annenin kuzusu değilsin sen Yetimsin sürekli bunun yüküyle yaşayacaksın... Sen ezgi soykan hayatın eskileri ile yaşayanlardan olacaksın"

Bunu dediğinde düşündüm ben hiç babamın prensesi annemin kuzusu olmamıştım belki de o yüzden çok zoruma gitmiyordu yetim olmak. Sonra elinde ki cetvel ile duvarı işaret etti