𝐓𝐇𝐄𝐈𝐑 𝐏𝐎𝐒𝐒𝐄𝐒𝐒𝐈𝐎𝐍

CHAPTER 25

SEVEN YEARS  being with them is the most valuable memories I have in my life. Meeting them is the reason why I'm still alive. From their every touches, holds, kisses, and cuddles with me gives me a new dedication to live more in this cruel world. I was about to give up in this brutal life. But, they showed me how beautiful to live, they give me light when I was surrounded of darkness, they give me hope. I was their everything. They are my life.

I was working in one of the famous restaurants before as a waitress. The sound of the bell caught my attention indicates that a new customer comes in. The three of them holds an intimidating Prescence as they walk towards me. That's how we met, that's how our love story begin. Through many coincidence we always meet, from talking, texting and that leads to dating.

Our personalities are opposite but it doesn't stop us or should I say me from falling in love with them. On how they take care of me, staying with me from every darkness of my life, guiding me as they walk beside me from every path I taked. I treated them as my life and light. 

We usually love to travels, going to the beaches, resorts, and hiking despite their busy schedule, they always have or making time for me. I was too depended on them. I was to naive thinking that they are going to stay forever with me. In each laugh, sadness, and roadblocks we are always together. I still remember on how they care for me. 

"Ay Putangina." Gulat kong sambit ng matapilok ako sa malaking bato habang naglalakad ako sa tabi ng dagat. Napatingin ako sa paa ko na  namamaga para ba itong may sariling puso dahil malakas ang tibok samahan pa ng masakit na pagkirot. 

"What happened?." Nagaalalang tanong ni damien sakin bago nagmamadaling lumapit sakin. Nang makita na namamaga ang paa ko ay mabilisan niya ako binuhat. I was too shocked on what happened, kusang pumalupot ang dalawa kong braso sa leeg nito at isinubsob ang mukha sa dibdib nito.

Mabilisan siya pumunta sa five star hotel na tinutulayan naming apat. Hindi alintana ang mga taong tumitingin sa gawi niya.  Nakakunot noo habang nakalapat ng isang linya ang mapupula niyang labi. Tila ba may isang importante itong misyon na magawa habang nagmamadaling sumakay sa elevator.

"Masaya ba ang naging lakad mo?." Sambit ni damon habang nakatalikod samin dahil inaayos niya ang mga gamit namin para ilagay sa tamang lagayan dahil mahigit isang linggo kami magbabakasyon. Nang walang sumagot sakanya ay kunoot noo siyang tumingin sa gawi namin ng makita ang kalagayan ko ay mabilis niyang nabitawan ang mga gamit bago nagmamadaling pumunta sakin.

"Are you okay?."Tanong sakin nito bago ako kinuha kay damien. Dinala niya ako sa sofa bago inupo sa kandungan niya. Umiling naman ako dito ng makaramdam ng sakit dahil mas lalo pa ito kumirot.

"Anong nangyari sweetheart?." Tanong  ulit nito sakin bago ako pinaupo ng maayos para makita ang namamaga ko paa. Ikinuwento ko naman dito na naglalakad ako habang nasa likuran ko si damien ng matapilok ako sa malaking bato.

Nakita ko ang paglabas sa kusina ni damien habang may hawak na palanggana, umupo siya sa harap ko bago ilagay ang namamaga kong paa sa malamig na tubig na may halong yelo. Hinilot-hilot niya ang binti at paa ko habang si damon ay sinusuklay ang buhok ko gamit ang sarili nitong kamay,

Sumandal ako kay damon bago maglabas ng malakas na buntong hininga ng makaramdam ng medyo pagkaginhawa sa ginagawa ng dalawa. Naagaw nalang ang atensyon ko ng pumasok si darius habang may hawak-hawak na plastic.

"Bumili ako ng food."Sambit nito habang nakayuko dahil tinatanggal nito ang sariling sapatos ng itaas niya ang mukha may salpak-salpak itong lollipop sa bibig.

"What the hell." Gulantang na wika ni darius bago nagmamadaling pumunta sakin. Ikiniwento ni damon ang nangyari sakin. Binaba niya ang dala-dalang pagkain sa mesa bago ako pinaltakan  ng halik sa noo bago umupo sa gilid ni damon.

Hinilot din nito ang mga kamay ko. I was too happy getting attention from them. I love them equally, they always treat me like I'm their everything. As they were always with me from my darkness as I was always with them in their dark time. We are always with each other, taking care of each other. They were my everything, I did my best to help them, to care from them. Were like a married couples, we stayed like that for seven years. But, It vanished like a bubble.

Tita

Tita

Tita

Tita

"Tita." Tawag sakin ni laxrus habang hawak-hawak ang dalawa kong pisngi

"Are you fine?." Tanong sakin nito habang nakaupo sa kandungan ko. Para naman ako nabalik sa ulirat sa tanong nito sakin, ngumiti ako dito bago ginulo ang maayos nitong buhok.

"Syempre naman." Masayang sambit ko dito bago ito binuhat. Naglakad ako papunta sa hagdan para maka-akyat kami papunta sa kwarto nilang magkambal. Napatigil ang lakad ko ng makita ko si damon sa bar counter habang tinutungga ang isang alak. Kalat-kalat ang iba pang alak na mukhang naubos na. Sakto naman na wala ang mga magulang nito kaya ni isa ay walang sumasaway sa ginagawa niya.

He look devastated. My hearth clench because of pain, It took me a minute before I continue to go upstairs. In each step it was like our memories we shared flashback Infront of me, It pains me I was not the reason why they are happy and crying. It was because of my best friend. I already move on but I still care for them. I still valued the memories we shared.

By biting my lips I took the focus off my thoughts, ibinalik ko ang tingin kay laxrus na ngayon ay may nagtatanong tingin sa mga mata habang nakatitig sa mukha ko. Nang makarating sa taas ay ibinaba ko na siya bago hinawakan sa kamay para ihatid sa kwarto ng kanyang kakambal.

Sa loob ng tatlong araw simula ng magusap kami ng mga ama nila ay pareho sila laging umiinom ng alak o kaya umiiyak o mas malala ay nagwawala. Naala ko ang tanong sakin ng mga ito, bakit nga ba hindi ako ang namatay.

Nangilid ang luha ko, sobrang sakit sa puso. Hindi ko din alam kung bakit hindi nga ba ako, kung ako nalang sana ay masayang magkakasama ang pamilya nila. Walang gulo o iyakan. Sa loob ng tatlong araw na iyon hindi matanggal sakin ang isipin nayon. Idagdag mo pa na hindi nila ako pinapansin ni isang salita o tingin na para ba akong hangin sakanila. 

"Bakit nga ba hindi ako ang namatay."

-----

A/N: New update, ano sa tingin niyo maayos ba ang kabanata na ito. Well leave a comment kung ano sa tingin niyo ang mangyayari and kung ano ang mga nararamdaman niyo. Enjoy reading :)