ALAZ
Yok açmıyordu, sabahtan beri kaç kere aramıştım bilmiyordum. Asi Kız yine asiliğini yapıyordu. Odam da kaygılı bir şekilde bir uçtan bir uca yürüyüp duruyordum.
"Alaz?" Annem kapının yanında endişeli bir şekilde bana bakıyordu. Anlık irkilsem de annemi görünce derin bir nefes vererek koltuğa attım kendimi.
"Evet benim?"
"Ne bu halin oğlum?" Gelip yanıma oturdu.
"Asi'ye ulaşamıyorum."
"Nasıl ulaşamıyorum? Abinlere sordun mu?"
"Sordum ama yok. Ortadan kayboldu kız resmen. Evde de değilmiş. Yamanlar da buraya geliyor şimdi."
"Allah Allah. Dur hemen endişelenme, Asi bu başının çaresine bakar o. Acaba yalnız mı kalmak istiyor?"
"Neden istesin ki?"
"Tartıştınız mı?" Elini sırtıma koymuştu.
Tartışmış mıydık? Evet, rutinimiz buna dönmüştü artık.
"Belki olabilir, birazcık."
"E o zaman anlaşılır gayet kızın yalnız kalmak istemesi. Ayrıca, hastanede duyduklarımdan, yani senin Asi'nin gözü önünde başkasını öpmenden, sonra Asi seni affetti diye yat kalk dua et bence. Kızı da sıkma bu kadar."
"İyi değildim yoksa yapmazdım öyle bir şey. Hem benim onu sıktığım filan yok"
"Her ne olursa olsun Asi bunu, bu davranışlarını hak etmiyor Alaz. Başkasını öpmek ne demek, sen bu musun gerçekten? Asi bunu yapsa senin nasıl tepki vereceğini ikimiz de çok iyi biliyoruz."
Sessiz kaldım, gerçekten hak etmiyordu ama buydum ben, ne kadar çabalasam da toparlanmaya buydum işte, olmuyordu.
Kısa bir sessizliğin ardından annem konuşmaya devam etti.
"Nasıl gidiyor?" Anlamayarak baktım ona. "Asi'yle nasıl gidiyor? Genel anlamda soruyorum, zaten güncel olarak pek iyi gitmediğini anladım."
"Sence ortada değil mi nasıl gittiği? Sabahtan beri kaç kere aradım açmıyor işte. İki gün iyiysek üç gün kötü oluyoruz. Kavga etmeden duramıyoruz ama ayrı da duramıyoruz. Karmakarışığız, darmadumanız"
"Karmakarışıksın."
"Denemiyor muyum çabalamıyor muyum sanıyorsun anne? Ben onsuz nefes alamıyorum ya. Her şeyim her anım oldu birdenbire o benim ama işte çok asi ben de asi olunca yanıyoruz. Bu kadar sevmem onu, inan çok korkutuyor beni. Bu yaptıklarımdan beni onsuz bırakırsa nasıl baş edebilirim bilmiyorum."
"Denemeye devam et Alaz o zaman. Madem bu kadar korkuyorsun kaybetmekten onu, deneyeceksin, daha çok deneyeceksin ya da böyle odanda acı çekeceksin. Asi zaten gözünün içine bakıyor senin bunca yaşanana rağmen. Senin bir adımına o iki adım atacaktır emin ol."
Ellerimi yüzüme kapatıp düşünmeye çalıştım. Aklımdan o kadar çok şey geçiyordu ki düşüncelerimi toparlayamıyordum.
"Anne! Alaz!" Yaman da Cesur da gelmişti.
"Haber var mı?" dedi Cesur telaşlı bir halde. Ben Cesur'u ne kadar sevmesem de o Asi'ye çok değer veriyordu biliyordum.
"Yok. Siz aradınız mı?" Belki onların telefonunu açar diye düşünmüştüm.
"Aradık ama açmıyor bizimkini de." dedi Yaman "Anne bir de sen arasana belki seninle konuşur." diye ekledi.
"Evet evet hadi dene" Annemin telefonunu alıp Asi'yi aradım ve hopörlere verdim. İki kere çaldıktan sonra telefon açıldı.
