Kulaklarım çınlıyordu. Acilin kapısının önünde ellerim üstüm kanla kaplı bir şekilde öylece duruyordum. Aklımdan bir ton şey geçiyordu. Etrafta bizimkilerim hepsi vardı, bana yüzlerce soru yöneltiliyordu ama ben onları duyamıyordum, tek duyduğum şey kulağımda yankılanıp duran kurşun sesiydi.
Alaz ile yaşadıklarımız geçti aklımdan. Eksik kalan anlar geçti bir bir zihnimden. Bu anları tamamlayamama ihtimali ise dizlerimi gevşetti. Sendeledim, birisi tuttu beni kim bilmiyorum. Tutandan kurtardım kolumu yine acilin önünde dikilmeye devam ettim. Daha söyleyememiştik bile birbirimize, daha diyememiştik ki birbirimize "seni seviyorum" diye, daha öpememiştik birbirimizi doya doya, gülememiştik beraber, dans edememiştik, sevişememiştik zihnimiz berrak bir haldeyken, biz daha hiçbir şey yapamamıştık ki... O kadar yorgun ve bitkin hissediyordum ki gözümde yaşlar birikmiş de akmaya onların da halleri yokmuş gibiydi. Ellimde kuramamış kan damlaları yere bir bir damlıyordu. Kafamı eğerek elime baktım. Alaz'ın kanı elimde, yerde, her yerimdeydi.
Daha fazla dayanamadım dizlerimin üstüne düştüm. Gözümdeki yaşlar hızla dökülmeye başladı. Çıkaramadığım sesim son ses çıktı ve koridorları inletti. Ağlıyordum, kendim için, alaz için, bizim için ağlıyordum.
Yanıma biri eğildi, ellerini omzuma koydu. Başımı döndürdüğümde Yaman'ı gördüm yanımda. O da kötüydü, onun da gözleri dolu ve kırmızıydı. Neslihan Teyze ne haldeydi acaba?
"Asi canım kardeşim kalk hadi" dedi Yaman.
"Y-yaman."
"Söyle birtanem."
"B-benim yüzümden Yaman."
Çevremize bakındım. Rüya, Cesur, Çağla etrafımızdaydı. Onlar da ağlıyordu. Çağla da berbat haldeydi.
"Duydunuz mu benim yüzümden!" Bağırmıştım avazım çıktığı kadar.
Cesur da eğildi yanımıza. Saçlarımı sevdi benim.
"Senin hiçbir suçun yok güzelim. Harap ettin kendini kalk hadi." Cesur ve Yaman destek verdiler kaldırdılar beni çöktüğüm yerden.
Kalktığım anda koridordan hızla Neslihan Teyze ve Güven Abi geldi. Beni görünce gözleri bana takılsa da ikisi de direk Alaz'ı sordu.
"Ameliyata alacaklar" dedi Yaman üzgün bir ses tonuyla.
"N-ne olmuş oğlum ben anlamıyorum ne oldu?" Neslihan teyze bir yandan ağlıyor bir yandan da güçlü durmaya çalışıyordu.
"B-benim yüzümden, ben çok özür dilerim" dedim. Birden ikisi de bana döndü ve halime baktılar.
"A-asi?" Neslihan teyze sorar gözlerle baktı bana.
"Neslihan teyze ben gerçekten çok özür dilerim." Gözlerimden yaşlar akıyordu.
Güven Abi Yaman'a baktı ne oldu diye sorarcasına, Yaman da bilmiyordu ki henüz, bu yüzden sadece omuz silkti.
"Asi gel kızım şöyle oturalım" Hep beraber oturduk koltuklara. Göz yaşlarımı elimle silmem ile kanlar suratıma da bulaştı. Neslihan Teyze'nin yüzü buruştu ve kendini ağlamamak için bastırdı.
"Ne oldu Asi kızım anlat hadi." Dedi Güven Abi.
Kendimi biraz olsa da toparlamaya çalıştım.
"B-ben Zafer'in yanına gitmiştim."
Zafer ismi ile bile ortam gerilmişti.
"N-ne ne yaptım dedin!" dedi Yaman.
"Tolga çağırdı, işte bir şekilde Zafer ile karşılaştım."
