|FERNWEH|

♤Elf♤

| You'll be the saddest part of me,
A part of me that will never be mine.
It's obvious,
Tonight is gonna be the loneliest. |

~

Üstümde ki forma, ayağımda ki krampon, üzerinde bulunduğum saha... İşte burası benim gerçek evimdi, hiç olmadığım kadar özgür hissettiğim, ait olduğum yerdi.

Tanrım, o kadar özlemiştim ki. Top bir uzvum gibiydi artık. O olmadan bir gün bile geçiremiyordum. Yine de günler sonra antrenman için bile olsa, burada, sahada bulunmanın hissi çok farklıydı.

Sonunda dağınık olan kafamı biraz olsun toparlayabilmiş onlarla yüz yüze gelmeye cesaret edebilmiştim. Ouzou'nun o akşam dediklerinden sonra biraz tuhaf bir atmosfer olsa da Ameratsu bizi bulmuş ve abimin beni eve götürmek için geldiğini söyleyip beni kurtarmıştı. Sonrasında da gruptaki konuşmalar hariç kimseyle bir iletişimim olmamıştı. Okulda bile Ouzou ve Auto'yu görmemiştim. Hadi Auto normaldi ama Ouzou benden alenen kaçıyordu. Büyük bir ihtimalle benim antrenmanlara gelmeme sebebimin kendisi olduğunu düşündüğü -ki kısmen haklıydı- için benden uzak durmaya gayret ediyordu.

Tuhaf bir şekilde diğerleri de, meraktan yanıp tutuşan Shou bile, bu konu hakkından tek kelime etmemiş hatta neden gelmediğimi sormamıştı bile. Anlaşılan Ouzou onlara sıkı bir ayar çekmişti.

Antrenman oldukça spontane ilerledi. Ouzou'yla pozisyonlarımız yakındı ve antrenmanda sürekli iletişim halindeydik ama bu kadardı. Her molada yaptığımız sohbetler ya da düştüğümüzde birbirimizi kaldırmak gibi tatlı jestler yoktu. Bu içten içe yüreğimi burksada ses etmedim. Böylesi ikimiz içinde daha iyiydi.

Açıkçası beni rahatlatmak için mi böyle davranıyor yoksa gerçekten pes mi etmişti bilmiyorum. Ama umrumda olduğuda söylenemezdi. Dediğim gibi en iyisi buydu.

Ben kendi düşüncelerime dalmışken takımdaki benim dışımda ki tek kız olduğu için soyunma odasını paylaştığımız Reika'nın bana seslendiğini duymamıştım bile.

Bana karşı mesafeli olacağını düşünmüştüm ama o sanki aramız her zaman ki gibiymiş gibi sıcak davranıyordu.

Reika'yı seviyordum, çocukluktan beri yakın arkadaşımdı. Yine de ben daima Reika'dan çok sonra tanışmamıza rağmen Amera'yı kendime daha yakın bulurdum. Bunun sebebi belki de Reika'nın nazik görüntüsünün altında yatan kişiliğini bildiğim içindi.

"Ee, sonunda yalnız kaldık. Hadi, anlatsana!"

Yanıma oturup peşpeşe sıraladığı kelimelere kaşlarımı çattım.

"Neyi anlatayım?"

Bana göz devirdi. Anlamazdan geldiğimi düşünüyordu ama ben cidden anlamamıştım.

"Şu sevdiğin meşhur çocuğu diyorum,"

Rahatsızca yerimde kıpırdandım. Bu kesinlikle konuşmak istediğim son konu bile değildi.

"Meşhur derken?" Reika yine gözlerini devirdi. Bugün pek bir agresifti gerçekten de.

"Meşhur tabi, Kota aradığında Ouzou'nun kıskançlıktan delirip, ağladığını söyleyince inanmamıştım. Sonra Ouzou doğru diyince yaşadığım şoku anlayamazsın. Ben sana her şeyimi anlatıyorum, benim bundan neden haberim yok acaba?"

Oldukça meraklı ve hafif suçlar gibi çıkan sesi daha çok gerdi beni. Ama önemli değil, duygularımı gizlemekte çoktan ustalaşmıştım zaten.

Ouzou hakkında söyledikleri oldukça olasıydı. Her ne kadar bana umrumda değil havaları çeksede kendi içinde kudurduğunu çok iyi biliyordum.

Başımı elimde duran su şişesine çevirip önemsiz bir konuymuş gibi omzumu silktim. "Kimsenin haberi yoktu, kişisel algılama."