Biri amansızca öldürüldü,işin garip kısmıysa
O kişi benim ta kendim.
Biri gelip bana öldüğümü söyledi,peki şu an yaşadığımı mı düşünüyordu?
Ben çok kez öldüm,her ölümümden sonra farklı biri gibi uyandım.
Her ölümümden sonra daha da güçlendim,acıyı d...
MERHABAAA! İŞTE YENİ BÖLÜMLE KARŞINIZDAYIMM! OKURKEN YORUM YAPMAYI VE OYLAMAYI UNUTMAYIN💜 GELECEK BÖLÜM 5 OYDA GELECEK İYİ OKUMALAR✨
♫dedublüman-çözemezsin♫
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yıllar önce...
Aralık ayının verilen nefesin havaya karışınca buza dönüştüğü bir günündeydik.Yağan kar yüzünden ormanın yeşili beyazla buluşuyordu.Kar ormana kefen oluyordu sanki.
Orman ölmüştü zaten çoktan.Bir ailenin sonu geldiğinde ölmüştü orman.
Ölüm sessizliğinin bozan bir ses vardı koskoca ormanda yankılanan.Bir adam karın üzerinde yürürken çıkardığı sesler çığlık gibi sesleniyordu aslında.Verdiği nefeslerinde haykırışlar vardı kimsenin duymadığı.
Donmuş gölün etrafında bir şeyler arıyor gibiydi.Buralarda emin olduğundan bir şey.Öyle bir şey ki,onu hem mutlu edecek hem de sonu yakın olan ömrü boyunca acı çektirecek.Soğuktan titreyen ellerini kabanıncebine soktu ve aramaya devam etti.
Sonunda buldu bembeyaz karla zıt olan o siyahlığı.
Külleri buldu sonunda.
O an onunda kalbi yandı kül oldu ve diğer küllere kovuşdu.
Koşarak bir ağacın tam altında öylece durmuş küllerin yanında diz çöktü.Gözlerinden akan göz yaşları sel gibi geçti yanağından.Bağırıyordu hiç ses çıkarmadan,lanet okuyordu her şeye.
Elleriyle küllerin üzerine okşadı,sonra bir ovuç külü aldı ve öylece baktı.Artık bu küllerden doğamazdı o kız.
Göz yaşları küle karıştı.
O kül göz yaşlarından beslendi.
Yıllar geçti ve o kız gerçekten de küllerinden doğuverdi.
Fakat o adamın bundan hiç haberi olmadı.
✧✧✧
Menekşeden:
Kanepede oturmuş boş bakışlara kardeşimi izliyordum.Önümdeki kendi kanımdan olan insan canlı bir ölüydü sanki.Konuşmuyor,gülmüyor ya da ne bileyim işte sinirlerimi bozmak için bir şeyler yapmıyordu.Öyle çok özlemiştim ki,sesini duymayı,gülümsemesini,inanır mısınız ağlamasını bile özlemiştim.Elbiselerimi çalmasını,çizdiğim modellerla alay edip beni sinirlendirmesini,son ses şarkılarla kulaklarımı kanatmasını bile fazlasıyla özlemiştim.Kendisi yanı başımdaydı ama ben onu özlemiştim.Bir yerde güzel bir yazı okumuşdum:Özlenen insanlar değil,geride bıraktıkları anılarıydı.İçimde öyle bir özem vardı ki her şeye:anneme,babama,kardeşime ve o adama.Öyle bir özlem duyuyordum ki,bazıları çaresizce gerçek olamayacak bir şeydi,bazısına sadece umut besliyor ve birini debilmiyordum.Basbayağı özlemini duyduğum insanı bilmiyordum,karşılaşırsak tanımazdım.Karşılaşmayacağız tabii ki,aramızda kilometreler var.Aramızda olan yanlıca o mesafeler değil,bizim ruhlarımız arasında da koca bir boşluk var.İşte bu yüzden ben var oldukça bu adama olan özlemim bitmeyecekti,anneme ve babama olan özlemim de bitmeyecekti.Bir tek ondan umutluydum,Bengimden.
