one shots </3 bankzitters

Onverwachts // Mabbie

~ P e r s o n e n : ~
Robbie van de Graaf: 19, single, woont in cdh, hoort bij de bankzitters
Milo ter Reegen: 21, taken met Charlotte, woont in cdh, hoort bij de bankzitters
Matthyas het Lam: 20, single, woont in cdh, hoort bij de bankzitters
Raoul Joshua de Graaf: 22, taken met Lieke, woont in cdh, hoort bij de bankzitters
Koen van Heest: 20, taken met Roxy, woont in cdh, hoort bij de bankzitters
————————————————————
Pov Robbie
Ik sta voor de deur van cdh te wachten tot iemand open doet, iedereen zou toch thuis zijn? Voor de derde keer alweer bel ik aan. Geen reactie. Wat vreemd, denk ik bij mezelf, en ik besluit onze groepsapp te bellen. Nope, niemand neemt op. Wat raar! Ik begin onrustig tegen de deur aan te duwen, als hij ineens open zwaait. Er staat gek genoeg niemand in de deuropening, wtf!

Mijn blik gaat door de gang, wat de fuck is hier gebeurt!? De kapstok is omgevallen en alle jassen liggen ten eerste door heel de hal heen. In de spiegel die normaal naast de kapstok staat, zit een grote barst. Ik bedenk mezelf meteen het ergste, nee toch... ik loop met een versnelde pas door de gang heen naar de woonkamer. De lamp die normaal op het plafond van de gang hangt ligt op de grond, in duizenden scherven. Het zal toch niet...

Ook heel de woonkamer is over hoop gehaald. De tv is nergens meer te bekennen en hetzelfde geld voor de salon tafel. De kussens liggen door heel de kamer verspreid, zouden er echt in tekens zijn geweest? Of nog erger, zijn er op dit moment inbrekers in ons huis?

Ik bedenk me geen moment en ren zo snel ik kan naar mijn kamer, in de hoop daar al mijn spullen te vinden. Maar niets is minder waar, ook mijn kamer hebben ze afgevinkt. Tv, weg! Computer, laptop, monitor, foetsie! En het aller aller aller ergste van dat alles, mijn foto's!

Het kastje. Het kastje waar al mijn dierbare herinneringen thuis horen. Leeg. Er liggen alleen nog twee lijstjes op, allebei gebroken. De een met een foto van ons vijven, en de ander... de ander... Het is de foto. De foto. DE FOTO. Het enige, maar dan ook echt het enige wat ik nog had van mijn overleden jongere broertje, ligt erop. Kapot. Stuk. Vernield. Het glas van de lijst in miljoenen stukjes, het hout van de lijst gebarsten, en het aller ergste, de foto itself, gescheurd. Of ik hier ooit over heen ga komen, betwijfel ik.

Dat is dan ook wanneer ik me afvraag wat het leven nog voor zin heeft voor en op mij. Het kan me allemaal niets meer schelen. Ik wil dit niet. Ik kan dit niet. Niet langer... niet nóg langer... er vormen binnen een paar milliseconden tranen in mijn ogen, en ik barst in huilen uit. Ik leg mijn handen voor mijn ogen en zak naar de grond. Het heeft geen zin meer Robbie, begint de stem in mijn hoofd. Nee, antwoord ik. Ik kan niet meer...

Precies op dat moment gebeurt er iets heel onverwachts. Ik hoor twee gedaantes mij kamer betreden, de houten vroeg kraakt slightly. Ik wil niet omkijken, ik wil het niet. Ik wil me overgeven, aan alles. Aan alles op dit moment maar dan ook echt aan everything. Nog heel even kijk ik om, ja hoor, raak. Er staan maar liefst vier gemaskerde gruwelijke mannen in mijn kamer, allemaal met een welbekende bivakmuts, of course. Neem me maar mee alsjeblieft... Door mijn tranen kan ik me niet concentreren op hun ogen, en dus heb ik er niks aan. Het zijn gewoon vier mannen, vier mannen die mijn leven officieel verpest hebben. Het nut is weg, het nut is er nu af. Voor mij.

Langzaam halen ze de mutsen van hun hoofd af, hier heb ik eigenlijk toch niks aan, maar toch kijk ik om. Wacht even, het zal toch n... "GEPRANKT, OOOHHH!" Schreeuwt die welbekende stem van Koen, die ik dacht nooit meer te horen. Ik wrijf in mijn ogen, om mezelf vast te stellen aan de werkelijkheid, maar het helpt niet. De mannen, de vier mannen die voor me staan, zijn dan ook echt Matt, Milo, Roel en Koen, jezus...

"HAHAHAHA, WE HADDEN JE GOED BEET HÈ!" Schreeuwt Koen dan weer, terwijl hij alles filmt met zijn camera. Ik wil het niet geloven, nee... "Koen... wacht," Hoor ik Roel dan op een onzekere toon zeggen, duidend op de tranen die over mijn wangen stromen. "Oh nee..." Roel hurkt in een rap te pro naast me en neemt me in zijn armen. "Maatje, we wouden je niet zó laten schrikken!" Hij drukt me stevig tegen zich aan, terwijl ik door blijf snikken.

Het duurt even voordat ik woorden kan vinden, "waarom R-Roel? W-waarom doen jullie mij dit aa-n..." huil ik door. Raoul kijkt even naar de andere bankzitters, die vol verbijstering toe kijken. "Robje... we wisten niet... we dachten..." "We wisten niet dat je zo zou reageren..." zegt Matt dan uit het niets. Ik heb altijd al een zwak voor Matt gehad. Een soort mini crush, die je heel je leven blijft hebben. Maar dit... "WAAROM DEDEN JULLIE HET DAN!?" Schreeuw ik dan uit het niets. Ik herpak al mijn kracht en loop half stampvoetend op Matt af. Ik kijk hem woest aan, met rode ogen en alles... maar ik verlies het. Ik verlies mijn boosheid en kracht, en ik val. Ik val in zijn armen.

Huilen. Dat is het enige wat ik kan. Huilen. "M-Matt..." stamel ik. "Robje?" "H-heb je hem?" "Mmh?" Vraagt hij zich af. "H-heb je de f-foto?" Vraag ik hem met een stem vol onzekerheid. Hij glimlacht. "Maar natuurlijk! We hebben alle spullen gewoon, alles is nep Robbie, alles is niet echt..." Mijn hart maakt even een sprongetje, ja... JAAA! "E-echt?" Vraag ik hem onzeker. "Ja maar natuurlijk!" Hij drukt me tegen hem aan. Ik voel me veilig in zijn armen, en dat stelt me gerust. Ik herpak mijn ademhaling en kracht en kijk dan naar de andere jongens, die alle drie met tranen in hun ogen toekijken.

"Kom eens hier kleine..." zegt Milo dan lachend en ik loop op hem af. Hij trekt me in een omhelzing en weer krijg ik een warm gevoel. Een soort gevoel, van thuis komen. Ik doe hetzelfde bij Koen, en daarna weer met Roel. Maar uiteindelijk val ik weer in die van Matt. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd, "hey, het komt goed, we helpen je, ik help je..."
————————————————————
Okay, so I wrote thisss! Omg, thank you guys voor alle reads trouwens! Luv naar jou als je dat leest! <33 Anyway, ik ga proberen weer meer te schrijven, maar had het ff druk, vandaar dus... laat zeker ff weten wat je vond van dit deel! Bye byeee xxx