one shots </3 bankzitters

A new chance (deel 2) // Mitthy

~ P e r s o n e n : ~
Matthyas Maarten het Lam: 14, zit in havo 3, broertje Liam, single, gay
Liam het Lam: 17, zit in vwo 5, broer Matthyas, taken met Kate
Milo ter Reegen: 20, single, woont in cdh, hoort bij de bankzitters, bi
Robbie van de Graaf: 20, single, woont in cdh, hoort bij de bankzitters
Raoul Joshua de Graaf: 22, taken met Lieke, woont in cdh, hoort bij de bankzitters
Koen van Heest: 21, taken met Roxy, woont in cdh, hoort bij de bankzitters
—————————————
Pov Matthy:
Ik lag languit op het matras onder een deken met Milo naast me, we kijken met z'n allen de nieuwe Kung Fu Panda film met Rob, Roel, Milo en ik dus, best wel iconisch... de andere (of te wel, Anton, Liam en Koen) zitten boven. Waarschijnlijk zitten ze te gamen... morgen hebben we dus de opnames, en ik heb eigenlijk uhhh... geen flauw idee wat we gaan doen! I'll just let it come all down on me :) "Matthy? Hallo? Aarde aan Matt?!" Raoul zwaait wat voor m'n ogen en ik schrik en kijk hem vervolgens aan. "Wat wil je drinken?" "Oh ehh... ik hoef niks, maar dank je," stamel ik. "Jawel je moet ff wat drinken, je hebt niks gedronken sinds vanmiddag!" Ik zucht, "doe maar water dan..."

"Wil je echt geen popcorn?" Vraagt Rob me voor de zoveelste keer, en hij drukt de bak zowat in mijn gezicht. "Nee dank je Rob," "oh kom op man! Je hebt ook al zo weinig gegeten!" Ik kijk hem aan. "Ik had gewoon heel normaal friet en een kip 6, das prima hoor," "Vriend, je hebt letterlijk twee frietjes en de helft van je nuggets op!" Zegt hij bijdehand en hij gaat op een wilde manier door mijn blonde haren heen waardoor het helemaal door de war zit. "Ik hoef gewoon niet Rob!" "Oké oké..."

De aftiteling van de film begint en Milo tikt me aan. "Nou maatje, tijd om te gaan slapen," "nu al?" "Ja kleine man het is 12 uur!" Bemoeit Roel zich er mee, terwijl hij wat aan het rommelen is in de keuken van het kantoor. Ik zucht, "ten eerste, ben ik nie klein, en ten tweede, twaalf uur is echt totaal niet laat! Normaal ga ik gewoon om 3..." ik zwijg even, heb ik teveel gezegd? Ze kijken me alle drie verbaasd aan. "Normaal ga je hoe laat naar bed?" Rob legt er nog even wat nadruk op, jeetje... "gewoon, iets later," "nou, drie uur is niet echt bepaald 'iets later' of nie soms?" Zegt Rob dan met een Brabants accent. Ugh, ik ben er bij...

"Vriendje, je weet dat dat niet echt slim is hè! Ik zou maar heel snel iets aan je slaap ritme doen voordat je ouders er achter komen!" "Oh dat zou ze echt niks boeien hoor..." weer teveel gezegd, kut, ik ga eraan... ze kijken me alle drie weer verbaasd aan, "ja wat!?" Roep ik en ik merk dat ik rood aan loop en een kleur krijg, shit! "Matt, kun je ons... misschien iets meer vertellen over jullie thuis situatie?"

En met die vraag, kwam alles eruit. Word vomit, by me. Maar dan ook echt word vomit, ik vertel alles. De ruzies, het geschreeuw, het moment dat ik uit de kast kwam (en ik meteen mislukt werd genoemd🥹), en de momenten waar op ik het allemaal niet meer zag zitten. De momenten, waarop ik mezelf wat aan deed door middel van mijn scheermesje of aansteker... het is allemaal niet zo best...

De jongens hebben me getroost, en me verteld dat het goed zou komen. Dat alles ging en moest veranderen, en dat ik nooit meer naar terug huis ging. Het stelde me gerust, hun liefde en zorgzaamheid. Ja, ze voelen nu al meer vertrouwd voor me dan mijn eigen fucking ouders. Het is echt erg eigenlijk... Ik weet hoe Liam zou reageren als hij te weten komt dat ik het verteld heb, ik denk nogal kwaad...

"Het komt goed kleine, we gaan je helpen," fluistert Milo troostend in mijn oor, terwijl ik op een nogal heftige manier aan het snikken ben. "Je hoeft echt niet meer terug naar je vader en moeder. We gaan dit oplossen, dat beloven we..."

...

De volgende ochtend word ik wakker in de armen van Milo, ik voel meteen een soort magisch krachtveld om ons. Een, veilig, krachtveld, die alles wat mij kwaad wil doen tegenhoud. Zo sterk als wat dan ook... "goeiemorgen kleintje," ik lach en wrijf wat in mijn ogen. "Goeiemorgen Milooo," ik kijk hem met een lieve, dankbare glimlach aan, en probeer te zeggen, thanks... dank je... bedankt dat je mijn leven toch nog gaat proberen te redden, voor wat het ook maar waard mag zijn...