Cinayetin Suçu

-Yeni Biri-

Selamlar arkadaşlar.Nasılsınız?.Umarım çok iyi geçiyordur günleriniz.
Sizleri çok ama çok seviyorum...
Bölümü okurken fikirlerinizi bildirmeyi unutmayın..Önceden çok teşekkür ederim🥹❤️.Bölümün en heyecanlı yerini sona sakladım:)
Hadi başlayalım...
Bu bölüm bütün çocuklaraa..✨️
BÖLÜM 4
"YENİ BİRİ"

Denizde boğulmak,gerçeklerin içinde boğulmaktan daha iyidir.Çünkü suyun dibinde hiç kimse olmaz ve sen kendi başına kurtulmaya çalışırsın,ama gerçeklerin içinde boğulmak hiç öyle değil.Gerçekler insanı güçsüzleştirir,yaşamak sevgisini azaltır ve daha neler yapar.

Aslında her kez gerçeklerden kaçar,ama gerçekler nereye kaçar?.Gerçekler nerede gizlenmeye çalışır?.Benim gerçeklerim kalbimde gizlenmişti ve bunu bulan biride yoktu.Daha doğrusu ben ve bana yardımcı olan kişilerden iyilik istemiyordum.Saklanmaları için onlara avantaj veriyordum,ama kalbimde bu gerçekleri çokta kaldırmıyordu.

Kalp aslında yuvadır,arkadaşlıktır ve en çokta sevgidir.Kalbe iyi gelen şeyler bunlardır.Sevgi kalbin ruhu,arkadaşlık yaslanacağı duvar,yuva ise korkunmak için bir yerdir..

Telefonun çalmasıyla yerimde aniden irkildim.Tek düşündüyüm şey Volkandı ve aklımdan hiç çıkmıyordu.Onun olduğu odanın karşısında öylece çaresiz bir şekilde bekliyorduk.Ne olucağını bilmiyorduk ve doktorlarda bize malum bir şey demiyorlardı.

"Alo"dedim telefonu açarak.Kulağımı yakınlaştırarak konuşmasını bekledim.Arayan kişi Akındı,ne için aradığıda çok malumdu.

"Güneş,şimdi duyduk bizde.Volkan nasıl?Durumu iyi mi?.Bizlerde şimdi geliyoruz"dedi Akın heyecanlı bir sesle.

Nereden duyduklarını bilmiyordum,ama duymaları çok normal bir şey.Çünkü bütün okulun çoktan haberi olmuştur belkide.Volkan ve ailesinin çevresi geniş olduğu için haber yayılmıştır her tarafa.Ama akrabalarıdan hiç kimse gelmedi hala.Onu çok seven teyzesi Nihal hanım duyar duymaz burada olurdu belkide.Volkan ondan çok bahsetmişti bana.O büyütdüğünü,onunla daha çok zaman geçirdiğini söylemişti bana.

"Gelince anlatırım.Çok karışık her şey"dedim.

"Tamam,geliyoruz"dedi Akın ve telefonu kapatdı.

Her dakika camdan içeriye bakarak Volkanı görüyordum.Benim isimini bile ağzıma getiremediyim babam tarafından böyle bir duruma düşmüştü.Nasıl bakacaktım onun yüzüne?.Nasıl kabullenecektim bu durumu tam olarak?.

Volkan beni kabullenecekti,ama ben tam olarak bu yaşadıklarımı kabullenemeyecektim.Bazen hafızamda gizlemeye çalışacaktım ve bazende unutmak için elimden geleni edecektim.

"Sen iyi değilisin Güneş"dedi annem yanıma doğru gelerek.Hastanenin büfesine inmiş ve benim için bir kaç tane yiyecek bir şey almıştı.Hiç bir şey yemek istemediyimi biliyordu,ama yine de elinden gelen bütün destekleri bana yapıyordu.Belkide vicdanını böyle rahatlatmak istiyordu,ama rahatlaması çokta kolay olmayacaktı.Vicdan kolay kolay rahatlamaz ve istesede bunu yapamaz.Ödenecek bir bedel vardır her zaman.Başkasının yaşadığı o acıları sende tatmalısın ve ne olduğunu anlamalısın.Acılar kolay kolay inemez ve onu iyleştirmek için biri sana iyi gelmelidir.