true blue | beomjun

16

beomgyu önündeki test kitabına bakarken yerleri değişen harfleri görüyordu. harfler öyle bir hızla tüm sayfa boyunca dağılıyorlardı ki kirpiklerini kırpıştırdı önce, yeterli gelmeyince elleriyle yüzünü kapattı. parmakları yüzünden saçlarının arasına giderken derin bir nefes aldı. başı çatlıyor, kulakları uğulduyordu.

"lütfen dur..." ne dediğinin farkında bile değildi. saçlarını hafiften çekiştirdi. bugün annesini dinleyip okula gelmemeliydi. ama gelmek istemişti. başka zaman olsa yatağından çıkmamak için çırpınırdı ancak artık okulu ekmek istemiyordu.

"beomgyu?" omzunda hissettiği elle irkilip geriye kaçtı. bir anda tüm sesler gitmişti, şimdi kalbinin korku dolu gümbürtüsünü duyuyordu. başını çevirip baktı, karşısındakini bulanık görüyordu. silüet tanıdıktı. hyeyeon muydu? gözlerini kapatıp açtı. "sen iyi misin?"

"ben... ben iyiyim."

"revire gitmek ister misin? yardımcı olabilirim."

"ne-"

"beomgyu!" hyeyeon'un çığlığı suyun altından geliyormuş gibiydi. gözleri karardığında omuzlarında sıkı bir tutuş hissetti.

"tuttum seni."

başından beri kendisiyle konuşan kişiden farklıydı bu ses. bulanan bilincini toparlamaya çalışıyordu ama başaramamıştı.

"burnu kanıyor..."

***

yeonjun: nasılsın?

beomgyu:  iyiyim

beni revire götüren senmişsin

yeonjun: annen gelince gitmek zorunda kaldım

beomgyu: teşekkür ederim

yeonjun: daha önce de başına gelmiş bu durum

revirdeki doktor stres olduğunu söyledi

ama ben öyle olduğunu sanmıyorum

beomgyu: öyle

sınavlar yaklaşıyor diye
görüldü

konuları yetiştiremiyorum panikledim

yeonjun: tamam

beomgyu: ne tamam?

yeonjun: inanmış gibi yapacağım

istediğin bu

beomgyu: yalan değil

dersler beni yoruyor odaklanamıyorum

yeonjun: sen benimle genelde gerçeklerden konuşmazsın beomgyu

ısrarla söylediğin şeyler inanmamı istediklerin oluyor hep

evet bu da sorunlarından biridir ama bugün o hâle gelmenin nedeni bu değildi
görüldü

beomgyu: haklısın

değildi

yeonjun: söylemek istemiyorsun

konusunu açmadım say

beomgyu: insanların eşcinsel olduğumu nereden öğrendiğini hâlâ bilmiyorsun değil mi?

sormadın kimseye?

yeonjun: sormadım

beomgyu: ailem beni psikiyatriye götürüyordu düzenli bir şekilde

bende bir şeyler normal değildi onlara göre

kim bilmiyorum okuldan biri beni orada görmüş ve nasıl olmuşsa da öğrenmiş

bu şekilde yayıldı

yeonjun: yönelimin yüzünden mi götürüyorlardı yani?

beomgyu: başta öyleydi

sonra farklı tanılar da konuldu

sürprizlerle doluymuşum

ailem mutlu olmadı tabii

çok fazla ilaç kullanıyorum

sanırım artık vücudum kaldırmıyor bu kadarını

bugün olan buydu
görüldü

ne diyebilirim ki?

zayıflık ruhumda var

yeonjun: beomgyu
yazıyor...

beomgyu: babamın geçen yıl kanserden öldüğünü söylemiştim hatırlıyor musun?

anneme göre babamı hasta eden benim hastalıklarımdı

oğlunun utancından öldüğünü söylüyor

yeonjun: buna inanmıyorsun değil mi?

beomgyu: ne fark eder ki?

bir anda sebebini anlayamadığım bir sinirle beni çekiyor karşısına onun da sonunu getireceğimi söylüyor

sanırım babamı özlüyor

yeonjun: biraz dışarı çıkmak ister misin?

beraber hava alalım

beomgyu: iyi hissetmiyorum sanırım

uyuyacağım

okulda görüşürüz
çevrim dışı