DEAR JOE

Chapter 1: Joe

"The next destination is Antipolo Station. Ang susunod na destinasyon ay Antipolo station."

It's a long, tiring day indeed. My whole system is begging for rest.

"Arriving at Antipolo station..."

I stood up and waited for the door to open. Ngayon ko lang napagtanto na marami palang sakay ang tren. Hindi ko na malayan dahil busy ang utak ko kakaisip.

Nang bumukas na ang pinto ay halos hindi na ako makalabas dahil sabay-sabay ang labas ng mga tao. Muntik pa akong maipit, mabuti nalang at nakalabas ako.

I titled my forehead when I noticed that it was raining heavily. I didn't bring an umbrella because, upon checking my weather tracker, there's no storm warning.

I decided to go to SM Masinag to buy an umbrella. Hindi puwedeng umuwi ako at maligo sa ulan dahil baka magkasakit ako.

Habang naglalakad ako sa mall ay nararamdaman ko na ang ginaw sa buong sistema ko. Nagmadali akong pumunta sa supermarket para bumili nang payong at iba pang kailangan sa bahay.

After 30 minutes, I ride a tricycle to my apartment.

When I arrived, I immediately arranged my groceries and took a bath. I really want to take a rest because it's been two weeks since my last rest.

Habang nagpapatuyo ako ng aking buhok ay bigla nalang nag ring ang aking cellphone.

Calling: From Roselynne

"How are you? "

Bungad niya sa akin. "Are you free tomorrow? Let's grab some drinks; I know you're tired, and..." It was a long pause before she continued.

"sad..."

I bitterly smiled and let out a deep breath.

"I'll check." Sagot ko habang patuloy sa pagpapatuyo nang aking buhok.

"I already called them, and they said, Na g sila! So don't make any excuses. I know you're free on Sunday since day off mo'yon, sadyang gusto mo lang talaga magkulong sa kwarto mo maghapon."

"I feel tired." My voice is shaking, and anytime my tears fall. "My whole system wants me to rest." I could sense the sadness on the other line.

"Okay, if that is so, I will not force you to join us. But when you change your mind, call me, okay? "I nodded even though she couldn't see me.

"Aight! Also, if you need someone to talk to, call me right away. You know, I'm available 24/7 for you."

"Alright," I responded, forcing myself to smile.

"Goodnight, girl. Please rest well, but not in peace, huh? "Roselynne jokingly said.

I can't help myself but to laugh.

"Baliw!"

"Kidding! I just want to make sure na makakapagpahinga ka ng maayos. Basta, call me if you need me. Good night, and I love you, girl! "She then hung up the call.

After our conversation, I cooked dinner and ate.

I went to the rooftop since the rain was gone, holding a can of beer and watching the dark sky.

It's been a while since I went here. I miss the nighttime vibes with you.

The next morning, when I woke up, I received a lot of messages from friends. I didn't bother to respond to all those messages because I don't have energy yet.

For sure, pipilitin lang nila ako sumama sa night out, mamaya. Tinaob ko ang aking cellphone saka nagtungo sa banyo para maghilamos.

Hindi ko na maalala, 'yong huling kain ko nang almusal sa apartment. After what happened, wala na akong lakas nang loob umuwi pa rito.

Pagkatapos kong maghilamos ay nagtungo ako sa kusina para magluto at kumain.

Lumipas ang buong araw na wala akong ginawa kung hindi ang tumunganga lamang at mag-isip.

I touched my wrist and bitterly smiled.

A few minutes later, I heard a loud knock on my door. I didn't expect any visitors at this hour (9 p.m.). I frowned as I walked in front of the door.

"Taow pow," mas lalong kumunot ang noo ko nang makilala ko ang boses.

Anong ginagawa nito rito? Wala naman ako sinabing pumunta siya.

Agad kong binuksan ang pinto at laking gulat ko na may dala-dala itong bote ng alak.

"Anong ginagawa ninyo rito? "nagtatakang tanong ko. Bago pa man sila sumagot ay agaran silang pumasok sa loob at nagtatawanan.

"Puwede umupo muna kami te? "Sarkastikong sagot nito. Hindi na ako nagsalita at sinundan nalang sila sa sala.

Kanya-kanya silang lapag ng mga dala nilang alak at pagkain.

"Anong meron? "Tanong ko ulit, pero ni isa sakanila ay walang sumagot sa akin. Abala sila sa ginagawa nila. "Tao po? "Lahat sila ay tumingin sa 'kin habang malawak ang ngiti.

"Since ayaw mo naman lumabas, dito nalang tayo sa apartment mo," tugon ni Roselynne habang nakangiti. "Sinabi ko sakanila na rito nalang tayo para kahit papaano ay kasama ka namin. Mas marami..."

"mas masaya! "Sabay-sabay nilang sabi kaya natawa nalamang ako.

Kasama ni Roselynne ang iba pa naming kaibigan no'ng nasa college pa lamang kami.

May kanya-kanya na rin kaming buhay, pero kahit na gano'n ay hindi namin nakakalimutan ang bawat isa. Sa katunayan nga, kapag free time namin ay kumakain kami sa labas at nag-travel.

Si Roselynne ay manager na sa isang kilalang hotel sa Manila. Si Zhandra, Rose Jeane, at Crisalyn naman ay isang flight attendant. Habang si Ziel at Paula naman ay malapit nang ma-promote bilang isang manager sa isang kilalang casino. Habang ako...

Tinignan ko sila isa-isa at malapad na ngumiti.

Isa pa ring ahente sa kilalang BPO company.

"Come here, Lizzy, join us na." Alok sa akin ni Zhan. Hindi naman ako nagdalawang isip at umupo naman sa tabi niya.

Na-miss ko rin ang ganitong ganap, matagal din kasi kaming hindi nagkita dahil busy kami sa sarili naming kwento ng buhay.

Lumipas ang ilang oras at nararamdaman ko na ang kalasingan. Ang iba ay tulog na sa couch, habang yung iba ay patuloy pa rin sa pag-inom.

Maya-maya lang ay ako na lamang naiwan mag-isa na gising. Lumabas ako at umakyat sa rooftop para doon magpalipas ng oras.

Napahinto ako nang bigla dumaan ang malakas na hangin. Dahan-dahan akong pumikit habang yakap ang sarili.

Hindi ko na malayan na nakarating na pala ako sa rooftop.

Play: If by Bread

I slowly open my eyes as my tears keep falling.

I saw him from a distance, smiling at me as his hair swayed because of the wind. He still looks handsome, regardless of how messy his hair is.

"Hi." I could read his lips. He swayed his hand, still smiling.

I slowly raised my hand and did the same thing.

Rain started to fall.

"Joe" was the last word I remembered after everything went black.