DEAR JOE

Chapter 6: Art of Joe

Halos tatlong araw na akong hindi pumapasok sa trabaho at nagpapakita kay Joe pagkatapos nang nangyari sa amin.

Simula no'ng gabing hinatid niya ako ay walang salitang lumabas sa bibig ko. Hindi ko rin maintindihan ang nararamdaman ko.

Halos buong araw lang akong nakakulong sa kwarto at hindi alam ang gagawin. Ni hindi ko sinasagot ang tawag at text niya sa akin.

Napag desisyunan kong lumabas muna para bumili ng pagkain. Naubos na ang stock ko sa ref at next week pa ako ulit mag go-grocery.

Halos palubog na ang araw, at kung ano-ano ang naiisip ko ng mga oras na 'to. Nakikita ko ang mukha ni Joe habang nakangiti sa akin.

Sinampal ko ang aking mukha para mawala ito sa aking isipan at tinuloy ang paglalakad papuntang convenience store.

Nang matapos akong bumili ay agad din akong lumabas. Hindi pa man ako nakakarating sa apartment ay may napansin akong tao na nakatingin sa akin hindi kalayaun kung saan ako nakatayo.

Bumilis ang tibok nang aking puso nang makita ko kung sino 'yon.

Joe

Kumaway siya habang nakangiti sa akin.

Sa taranta ko ay napatakbo ako sa eskinita at doon nagtago.

"Sana hindi niya ako nakita." bulong ko habang naka finger-crossed. "Bakit ba nandito s'ya? "Madiin akong pumikit.

"Bakit ka nagtatago? "Halos mapatalon ako sa gulat nang mapansin kong nasa harapan ko na siya. "Iniiwasan mo ba ako? "Mapakla itong ngumiti.

"Hi—hindi! Bakit naman kita iiwasan? "Umaayos ako ng tayo at tumingin sa mga mata niya. "Bakit ka nandito? "Nagtataka kong tanong.

"Wala lang, binibisita lang kita. Hindi ka na kasi pumapasok, akala ko mas una ka pang nag resign kaysa sa akin." natatawa nitong tugon.

"Ah, masama kasi pakiramdam ko," pagsisinungaling ko sa kanya. Lumapit siya sa akin at nilagay ang palad sa noo ko.

Bumalik ulit ang ala-ala no'ng gabing, 'yon kaya agad akong napaiwas sa kanya.

"Kumusta pakiramdam mo ngayon? Okay, ka na ba? "Pag aalalang tanong nito sa akin.

"Oo, okay na ako..." bumuntong hininga ako at saka naglakad, pero bago pa man ako makalayo ay humarap ako sa kanya. "'wag ka na babalik dito." nakita ko sa mga mata ni Joe ang pagtataka.

"Bakit? "Tanong niya, pero hindi ko na siya sinagot at umalis na.

Agad kong ni-lock ang pinto at saka umupo.

Kinabukasan ay pumasok na ako sa trabaho dahil baka kapag 'di ako pumasok ay wala na akong sasahurin.

Kagaya nang dati ay bumalik sa cycle ang buhay ko—trabaho at uwi. Tuwing nakikita ko si Joe ay iniiwasan ko rin agad ito.

Habang kumakain ako sa canteen ay nagulat ako nang biglang umupo ito sa harapan ko. Blangko ang ekspresyon ng mukha habang nakatingin sa akin, kaya hindi ko maiwasang kabahan.

Umupo siya at walang sinabi na kahit ano. Naglakas loob na akong magtanong sa kanya dahil hindi na rin ako mapakali.

"Bakit? "Ang tanging natanong ko sakaniya.

"I resigned." Nagulat ako sa sinabi niya. Ang sabi niya sa akin no'ng nakaraan ay baka next year pa siya mag resign sa trabaho dahil kailangan niya pa mag ipon.

"Bakit? "Ulit ang naging tanong ko, habang hindi mapakali sa kinauupuan ko.

"Para 'di ka na mahirapan..." napalunok ako sa sagot niya. "I noticed that you keep avoiding me—my calls, texts, and even in person. So, I decided to file an immediate resignation."

Hindi ko alam kung matutuwa o malulungkot ba ako sa sinabi ni Joe.

"Hindi mo naman kailangan gawin 'yon e." halos pabulong tugon sa kanya.

"It's fine. Gusto ko na rin mag focus sa art class ko, and afterwards, p'wede na ako pumunta sa ibang bansa para doon ituloy ang career ko."

Hindi nabanggit ni Joe sa akin na pupunta siyang ibang bansa para doon ituloy ang career niya. Parang nagwawala ako puso ko sa lungkot.

"Anyways, okay na ba ang pakiramdam mo? "Nag aalala nitong tanong, pero hindi ko siya sinagot. Sa halip ay tumayo ako at mabilis na umalis habang nagbabadya ang mga luha na bumagsak.

Pumunta akong banyo at doon nagkulong habang patuloy sa pag-iyak.

Ilang minuto rin akong nandon bago mag-disisyon na lumabas.

Halos patalon ako sa gulat nang makita ko si Joe na nakaupo sa may lababo habang nakatingin sa akin.

"Bakit ka nandito? "Nagtatakang tanong ko habang nakatingin sa paligid.

Naka locked din ang pinto ng cr at bukas lahat ang pinto ng bawat cubicle.

"'wag kang mag alala, sinigurado kong walang tao rito bukod sa 'yo bago ako pumasok," sabi ni Joe at saka lumapit sa akin.

Hinaplos niya ang aking mukha, at dahan-dahang pinunasan ang aking mga luha. Bawat haplos nito ay pakiramdam ko buhay na buhay na naman ang sistema ko.

Unti-unting nilalapit ni Joe ang kanyang labi sa aking mukha, at dahan-dahang hinalikan ang mga luha ko. Napapapikit ako dahil sa ginagawa niya.

Nang matapos siya ay tumingin siya ng diretso sa mga mata ko. Hinawakan niya ang mga kamay ko at dinala sa tapat ng lababo.

"Kumusta ang pakiramdam mo? "Tanong niya habang pinapagapang ang mga daliri sa aking leeg. "Sorry, kung hindi ko nasabi sa 'yo." dagdag pa nito.

Napadpad at huminto ang kamay niya sa aking dibdib. Alam kong rinig na rinig ni Joe, ang puso kong halos sumabog na sa sobrang kaba.

"I love the sound of your heartbeat." Aniya habang nakatingin sa mga mata ko.

Hinaplos niya ang aking labi at saka ito marahang kinagat. "The taste of your lips reminds me of my favorite candy."

I was shocked when he suddenly and slowly sucked my neck.

Napakapit ako sa lababo dahil sa ginawa niya. Hindi ko namalayan na ang mga daliri nito ang dahan-dahan binabaybay ang loob ng palda ko.

"Joe..." marahang bulong ko dahil baka may makarinig sa amin dito sa building.

I moan harder when he moves his fingers faster. After sucking my neck, he licked it, looked straight into my eyes, and whispered, "Art of Joe."