(warning 18+)
ဂျင်မနက်ပိုင်းအိပ်ရာက နိုးလာချိန်မှာတော့ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး လှုပ်လို့တောင်မရ သေချာကြည့်လိုက်မိတော့မှ မောင်သည်ဖက်ခေါင်းအုံးနဲ့များမှားနေသလားမသိ ဂျင့်ကိုဖက်ထားသည်မှာ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ညတုန်းကအကြောင်းပြန်တွေးမိချိန်မှာတော့ မျက်နှာကလေးသည်ရဲခနဲ
"မောင် လွှတ် ..လွှတ်ပါအုံး အနောက်မှာဘာကောင်ကြီးလဲမသိဘူး"
"ဟင် ဘာမှာတုန်း"
"ဂျင့် တင်ပါးနားမှာ"
"အော် အဲ့ဒါမြွေကြီးလေ ခင်ဗျားကငြိမ်ငြိမ်မှမနေတာ"
"ဟင့် ပေါက်တော့မှာပေါ့ ဂျင်ကြောက်တယ် မောင်ဖယ်ပေး"
"ဟာဗျာ အဲ့ဒါကဖယ်လို့မှ မရတာ"
"ဟင့် ဖယ်ပေးပါဆို"
"ကျစ်"
ဂျောင်ဂုဆော့ဂျင်ရဲ့ လက်ကလေးကိုလှမ်းယူလိုက်ကာ သူ့ရဲ့အရာပေါ်ကိုအုပ်ကိုင်ခိုင်းလိုက်တော့မှ ပိန်းဥလေးက ပါးစပ်ပိတ်သွားတော့သည်
"ပြော အဲ့မြွေကြီးကို ဘယ်လိုတာဝန်ယူပေးမှာလဲ"
"ဟင့်အင်း မောင့်ဘာသာမောင်ပဲဖြေလျော့လိုက်"
"အော် ကိုကိုကအခုတော့အဲ့စကားပြောထွက်ပြီးပေါ့ ညတုန်းကကျသူမဟုတ်တဲ့အတိုင်း"
"ဟင်..."
"တာဝန်ယူပေး"
"နာနေတယ်မောင်ကလည်း"
"ပြီးရင် မနာတော့ဘူး မောင့်ကိုယုံ"
"ညတုန်းကလည်း အဲ့လိုပြောပြီး နာတာပဲကို ထိုစကားကိုတော့ ဂျင့်စိတ်ထဲမှာပဲတွေးလိုက်မိသည် အပြင်မှတော့ ထုတ်မပြောရဲ
မနက်ခင်းဆို ထကြွလွန်းတဲ့ညီလေးကြောင့် ကိုယ့်ဆန္ဒကိုထိန်းကာ သူ့ကိုဖက်ပြီးအိပ်နေတာကို ပိန်းဥလုံးလေးကအလိုက်ကန်းဆိုးမသိ လှုပ်ယွနေသည် အခုတော့ ထိန်းမရသိမ်းမရတွေ ဖြစ်ကုန်မှ ကိုယ့်ဘာသာဖြေလျော့တဲ့ ကင်မ်ဆော့ဂျင်တို့ တာဝန်မဲ့လိုက်ပုံများ
"ဘာမှပြန်မပြောရင် လက်ခံလိုက်ပြီလို့တပ်မှတ်လိုက်ပြီ စပြီနော်"
