Canlar yazarınız geri döndü uzun bir aradan sonra tekrar bölüm atıyorum bu arada karneler nasıl geldi yorumlara bekliyorum şimdi bölüme geçelim
İyi okumalar 🦋
Hayat bazen hiç beklenmedik şeyleri karşımıza , hiç beklenmedik anlarda çıkarırdı insan bazen buna mutlu olur sevinir bazen ise mutsuz olur üzülür kızardı hepsi insanlarda olan duygulardı kızgınlık , sevinç , hüzün ve bunun gibi birçok duygu
Kendimi büyük bir bilinmezliğin ortasında hissediyordum. Her an birşey olabilir her an karşına bir engel çıkabilirdi .
Hayat nasıl birşeydi böyle hepimiz için zor bir sınavdı bu ders sınavları gibi değil daha zordu bazen kolaylaşırdı o zaman bir rahatlama oluşur bazen ise zorlaşır bir nefes darlığı oluşurdu insanda
Bir kalbin atış hızı gibi bir nehir akış hızı gibi bazen bir kaplumbağının gittiği yol gibi bir hızlı bir yavaş an olurdu yavaş anlar genellikle kötü anlar hızlı anlar ise genellikle mutlu anlar olurdu hafızamızı kaybedince herşeyi unuturduk ama geri geldiğinde ilk kötü anılarla gelirdi nasıl birşeydi bu beyin
Bir kutu gibi sırrı çözülmeyen bir bulmaca gibiydi ne kadar uğraşırsan uğraş cevapı doğru bulunmuyordu aselde şuan bir bilinmezliğin içinde sürükleniyordu.
Bir cinayeti hatırlamıştı hemde ona çok iyi davranan üvey annesinin cinayeti o zamanlar çok küçüktü küçük bir çocuğun psikolojisini kaldırabilirmiydi bir cinayet asel sadece cinayete tanık olmamıştı ki daha bir çok şeye tanık olmuştu o küçük yaşında o zamanlar bir söz vermişti.
" Erken büyümek zorunda kaldım bir daha asla çocukça hareket yapmayacağım beni çocukluğumdan edenlerden intikamımı alacağım"
Demişti o günden sonra sözünü tutmuştu mahkeme gününe az kalmıştı heyecanlıydı asel çünkü ahmetin büyük bir ceza almasını istiyordu sadece kendi için değil arkadaşları için , annesi için ve onun için arhan içindi dünkü kriz yüzünden başında ufak bir ağrı vardı tam olarak o anı hatırlamıyordu sadece lodos abisinin yanında olduğunu hatırlıyordu .
Salonda sadece annesi ve aral abim vardı gidip bir koltuğa kendimi attın daha sonra ağrıyan başımı hafif hafif ofaladım . Annemle abim beni farketmiş olacak ki dik dik bana bakıyorlardı ne oldu der gibi başımı salladım .
" Dedemler bizi trabzona çağırıyorlar hem mahkeme öncesi uzaklaşmak iyi olur diye kabul ettik bugün akşam yola çıkacağız güzelim "
" Tamam ben valizimi hazırlayayım başka birşey daha mı var "
" Evet ilk kahvaltını et sonra ilaçlarını alacaksın sonra pansumanını yeniliriz sonra beraber hazırlarız bavulu ağrın varmı güzelim "
O günün üzerinden 1 hafta geçmişti abimler bir an olsun beni yalnız bırakmamıştı hep ağrın var mı diye soruyorlardı aynı şekilde kuzenlerimde öyle
" Yok abim ben gideyim o zaman " abim dur beni de bekle deyince beraber mutfağa gittik ben kahvaltımı yaparken abimle bir yandan sohbet ediyorduk sonrasında abim ilacımı vermişti içip yukarı çıktık sonrasında abim yavaş hareketlerle pansumanımı yeniledi daha sonrasında beraber bol kahkahalı bir bavul hazırladık uykum gelmişti bu ilaçlar uyku yapıyordu biraz abimle uyuduk
