VAZİFE

32.bölüm (Final)

Evet arakdaşlar. Hikayemin sonuna geldik. Hikayemi buraya kadar okuduğunuz için size çok teşekkür ederim. Bundan sonra başka bir hikaye yazarımmı, bilmem. Onu ilerleyen zamanlarda görücez. Sizi çok seviyorum.

Keyifli okumalar...

------------------------------------------------------------

Moğol karargah:
"Osman bey ve diğerleri karargaha varmışdırlar. Şimdiyse içeri nasıl girip, Alaeddini nasıl kurtaracaklarını planlıyordurlar"

Orhan: beyim ben derim ki, direkt içeri dalalım. Allahın izniylede hepsini kılıçdan geçirerek gardaşımı kurtaralım
Osman bey: eyi dersin, hoş dersinde Orhan, ya nökerler bizden çok olursa o vakitde hem Alaeddini kurtaramayız, hemde kendimiz yakalanırız
Gonca: beyim benim bir fikrim vardır
Osman bey: buyur diyesin kızım
Gonca: ben derim ki, önce sakince nöbetci nökerleri öldürelim. Sonraysa onların kıyafetlerini giyerek içeri sızalım. En sonundaysa hepsini öldürelim
Osman bey: e bu güzel plan
Orhan: bencede
Osman bey: o vakit Gonca kızımın dediği planı uygulayacağız
Boran: buyruğundur beyim

"Goncanın planladığı gibi ilk önce nöbetcileri öldürerek, onların kıyafetlerinu giymiş ve içlerine sızmışdırlar. Artık içerdeydiler. Gonca birden Alaeddini görünce çok kötü olur. Hele elini görende... işte o vakit gözünden bir damla yaş akar"

Gonca: (sessizce) Alaeddinim sana ne etmişler böyle

"Karacelesun ise onları gördüğünde onları yanına çağırmışdır"

Karacelesun: hey sen buraya gel
Orhan: banamı dersin ?
Karacelesun: evet sana derim. Hemen buraya gel!
Osman bey: HAYDE ALPLAR, ŞİMDİ!

"Birden Osman bey, Orhan, Gonca ve alplar üstlerindeki moğol kisvesini çıkararak saldırıya geçerler. Onlar içden savaşırken, dışardan da diğer alplar gelirdi. Karacelesunsa hala neye uğradığını şaşırmış haldeydi. Alaeddin ise yarı baygın halde onu kurtarmak için gelen atasını, ağabeyini ve... ve Goncasını sevdiğini görünce çok sevinmişti"

Karacelesun: HAYDE NÖKERLER! ÖLDÜRÜN HEPSİNİ!

"En sonunda bütün nökerler ölmüşdür. Kalan tek moğol Karacelesundu."

Osman bey: sen kimsinde benim oğlumu esir alırsın!

"Ve Osman bey Karacelesunun kellesini alır. Sonraysa hemen Alaeddinin yanına giderler"

Orhan: Gardaş!
Gonca: Alaeddin
Osman bey: yetiştik evlat dayanasın hele
Orhan: eyimisin gardaş ? Ses veresin
Alaeddin: (yarı baygın ve yorgun şeilde) eyi-eyiyim ağabey. Meraklanmayasın
Gonca: (ağlayarak) Alaeddin sana ne etmişler böyle ?
Alaeddin: hiç bir şeyim yoktur gülüm, ağlamayasın sen
Osman bey: hayde Orhan Alaeddini hemen Yenişehire götürmemiz lazım
Orhan: tamam baba

"Orhan ilk önce Alaeddinin ayaklarını çözer koluna geldiğindeyse elini gördü. Çok kötü haldeydi. Eline çivi çakılmıştı"

Orhan: Hayır, hayır!
Osman bey: noldu Orhan
Orhan: beyim

"Osman beyde Alaeddinin elini görünce yıkılır. Çünki biliyordu. Alaeddin bu halde kılıc tutamazdı"

Osman bey: (Osmanın gözleri dolmuşdur) Evlat...
Alaeddin: eyiyim baba eyiyim
Gonca: (ağlayarak) Alaeddinim...
Orhan: beyim şimdi ne edecez ?
Osman bey: bilmezim Orhan

"Osman beygil hale Alaeddini elini daha fazla yaralamadan elini çividen nasıl kurtara bilirler diye düşünürdüler. Ama hala bir yol bulamamışdılar"

Gonca: Alaeddin ne edecez imdi ?
Orhan: beyim nasıl kurtara biliriz ki ?
Alaeddin: benim bir fikrim var
Osman bey: nedir fikrin ?
Alaeddin: elimi kendim çekerek çıkaracam
Gonca: yok olmaz! Elin daha fazla zarar görmemeli yoksa-
Alaeddin: yoksa ne ? Bir daha kılıc tutamazmıyım ? Zaten bilirim artık ben bundan sonra elime kılıc alamazım
Orhan: öyle demeyesin gardaş, daha biz senle nice fetihler yapacaz
Osman bey: yap
Orhan: ne ?
Osman bey: yap Alaeddin
Gonca: ama beyim eli-
Alaeddin: başka çare yoktur Goncam. Sen üzülmeyesin
Orhan: hayde o vakit
Alaeddin: YA ALLAH!