DENİZ

'Hayallerinden Vazgeçme!'

Sonunda sıçtığımın üniversite sınavı geldi çattı.Sabah alarmın çalmasıyla annemle birlikte kalktık ve okulun yerini bilmediğimiz için kahvaltımızı bile yapmadan erkenden yola çıktık.Düşünün,okulun yerine bile bakmaya gitmedim.Neden gideyim ki?Benim için pek anlamı olmayan bir sınavdı.Çünkü okumak istediğim hiç bir meslek yoktu.Şaka gibi gelebilir size ama gerçekten öyle.Okumak istemiyorum değil ama benim istediğim şeyler bu saçma sapan sorularla dolu sınavda değildi.Gerçi hayatın kendisi saçma değil mi ki bu soruların normal olmasını bekleyeyim?Hayallerimizi,koskoca 4 yılımızı bir sınava sığdırıyorlar.Yaptın yaptın,yapamadın heh o zaman sıçtın işte.Her neyse gireceğim okulu bulduk ve oraya yakın bir yerde kahvaltımızı yapıp saat yaklaştığında herkesle birlikte içeri girdim.Heyecandan altına yapacak insanları görünce kahkaha atasım geliyordu.Aslında normal olan onlardı çünkü onların hedefleri vardı.2 saat süren,son oturum olan edebiyat sınavıda bittiğine göre artık hayatıma kaldığım yerden devam edebilirdim.Sınav çıkışı tam rahatladım artık demeye kalmadan annemin:

'Nasıl geçti?Matematik sınavı gibi kötü müydü?Tabi bak ben sana bu kafayla gidersen bir bok olamazsın demiştim.İyi Deniz sen bilirsin kızım,tezgahtar garson falan olursun da artık eve bir katkın dokunur.'

demeye başlamasıyla tekrardan gerilmeye başladım.Ardı ardına konuşmaları bitimce hiç bir cevap verme gereği bile duymadan direk babamın yanına gittim.Bu arada annemle babam geçen sene boşandılar.Bu o kadar mükemmel bir şey ki üzülen çocukları hiç anlamıyorum ve hiçbir zamanda anlamayacağım.Neyse biz konumuza dönelim.Babamın yanına gittiğimde sonunda beni anlayan birinin çıktığına seviniyordum.Zor sınavdı diyorsam zor yani bu kadar.Ne yapalım ölelim mi?Hafiften hayallerimi babama çıtlatmaya başladım.

'Baba ya boşver,zaten ben konservatuvar okuyup oyuncu olmak istiyorum.Küçüklükten beri nasıl yeteneğimin olduğunu sende hep söylüyordun o yüzden kasmadım.'

dememle babamın kaşlarını çatması bir oldu.

'Kızım o işler öyle göründüğü gibi değil adamı harcarlar.'

demesiyle de ben çıldırmıştım.Ne yani bu kadar önemli bir meslek gerçekten insanların ağzında bu kadar ucuz muydu?Çok sinirlenmiştim daha fazla konuşursam oradan da kalkıp gidecektim o yüzden hemen konuyu kapattım.

'Tamam baba öyle olsun.'

dedim.Havadan sudan sohbetlerimiz bittiğine göre artık kalkacağımı söyledim.

'Hadi babacığım ben gidiyorum.Sonuçlar açıklandığı zaman ben seni ararım,o zaman konuşuruz.'

dedim ve evime gitmek üzere minibüse binip yola çıktım.Hala aklımda babamla yaptığımız konuşma vardı.Bu konuşmanında içinde hem öfke,hem hayalkırıklığı hem de imkansızlık vardı.Bir yandan annemin o mesleğe hemen atılamazsın demelerine şimdi de babamın adamı harcarlar demesi üstüne cuk diye oturmuştu.Ben bu düşüncelerle dalıp giderken telefonuma gelen mesaj beni kısada olsa bu düşüncelerden uzaklaştıracak diye mesajı okumaya başladım.Her bir kelimeyi okurken yüzümdeki gülümseme büyüyordu.Bu mesaj bana hayallerimden vazgeçmememi söylüyordu!