DENİZ

'Şimdi başlıyoruz!'

Bu mesaj özel bir üniversiteden gelmişti.Ve mesajda:

'Üniversitemizin konservatuvar sınavları Eylül ayına ertelenmiştir.Burslu okuma imkanından faydalanmak için lütfen internet sitemizi ziyaret ediniz.'

yazıyordu.Mesajı okuduğum an çığlık atmamak için kendimi zor tuttum.Şuan tillahı gelse neşemi bozamazdı.Hemen canım sisterım Kayra'yı aradım.Sevinç içinde haberi verirken minibüsteki herkes bana bakıyordu.Aman çokta umrumdalardı sanki bir daha nerde göreceğim onları diye bağıra çağıra sevinçle konuşurken Kayra'nın:

'Canını sıkmak gibi olmasın ama annen bu işe ne der kanka?'

demesiyle,demek yine bana hüsran bana yine hasret var moduna girdim.Allah'ım neden ben mutlu olamıyorum? Kotasını falan mı dolduruyorum 2 dakika içinde anlamıyorum ki(!) Aslında Kayra'da haklıydı kendi kendime gelin güvey olmuştum.Hemen kendimi avutma çabalarıyla:
'Daha Temmuz ayındayız aslında sınavlara rahat rahat hazırlanabilirim,sonuçta önemli hazırlık kitaplarını çoktan okumaya başladım bitti sayılır.Hem annemin haberi olmazsa hiç bir şey diyemez ki!'

diye sevinçle konuştum.Aslında ben bu zamana kadar annemden gizli neredeyse hiç bir şey yapmamıştım.Erkek arkadaşlarımla bile tanıştırıyordum ki o da bana gerçekten çok güveniyordu.Gerçekten bunu yapmayı düşünmüş müydüm?Ama hayallerim vardı.Peki annemin güvenini kaybetmemden daha mı önemliydi?Kayra'nın telefonda 'Alo alo,orda mısın Deniz?' sesini duyunca kendime geldim.'Sonra konuşuruz.'diyerek telefonu kapattım.Şimdi dalıp gittiğim kötü düşüncelerime bir yenisi daha eklenmişti.İyi mi! Belki annem bunu anlayışla karşılar diye bir umut eve gittiğimde konuşmayı düşünerek kendimi yatıştırdım. Eve geldiğimde annem televizyon izliyordu. Bende hemen karşısına geçip-birazcık sabırsızımdır da-direk konuşmaya başladım.

'Anneciğim sana bir şey söyleyeceğim.Ama beni sakin sakin dinle tamam mı?'

'Kötü bir şey mi yaptın Deniz? Korkutma beni çabuk söyle.'

'İyiki sakin ol dedim bende. Yok anneciğim ben hiç kötü bir şey yapar mıyım? Sadece seninle bir konu hakkında konuşmak istiyorum.'

'Sabahtan beri anneciğim dediğine göre benim onaylamayacağım bir konudur.Neyse söyle bakalım neymiş bende iyice meraklandım.'

'Şey şimdi ben minibüste giderken bana bir üniversiteden mesaj geldi. Hani konservatuvar sınavları Mayıs'ta diyordum ya Eylül ayına ertelemişler bu sene. Yani artık bir şansım var!'

'Canım kızım iyi hoş da biz seninle çok konuştuk bu konuyu.Garanti bir mesleğin olsun al diplomanı sonra...'

derken cümlesini bitirmesini beklemeden ağlayarak odama gittim. Neden kimse beni anlamıyordu? Bir de benden onları anlamamı bekliyorlar. Yok öyle bir dünya. 18 yaşında,daha yolun başındayım ben. Bırakında hayatımın nasıl olacağına ben karar vereyim değil mi? Kimse mi beni anlamaz? İşte böyle zamanlarda kendimi çok yalnız hissediyorum. Ulan yalandan avutan manitamız bile yok. Onu bırak platonik olduğum biri bile yok. Tam bir umutsuz vakayım. Bunları kenara bırakıp kafamı toplamam ve hayallerim için savaşmam lazım. Yarın heyecan dolu bir gün olacak,şimdi başlıyoruz!