De Woeste Ogen Van Abraham Lincoln.

De Woeste Ogen Van Abraham Lincoln D3.

Ik weet niet of het zijn woeste ogen zijn wat mij zo verliefd maakt. Misschien wel zijn immense kaaklijn, scherper dan een samoerai zwaard. Scherper dan de horizon. Scherper dan de pijl in mijn hart. Misschien is het zijn lengte, want hij is 1,93 m. Misschien zijn grote handen met aderen. Misschien zijn het zijn biceps of zijn zeer gedetailleerde six pack. Misschien zijn het zijn brede schouders.
  Misschien is het de combinatie van een sterke lichaamsbouw en een zachte persoonlijkheid. Maar er is iets obsessiefs aan Abraham Lincoln. Iets aan hem verzorgt ervoor dat je meer wilt. Ik wil zo veel. Ik wil met hem vluchten van alles en in een hut in een bos wonen. Onze namen veranderen en naar een ander land reizen. Maar ik wil meer, ik wil hem. Wilt hij mij ook? Verlangt hij naar mij zoals ik naar hem verlang? Verheugt hij naar elke seconden die hij kan besteden met mij?
  Ik lig in mijn bed in het hotel. Buiten uit mijn raam zie ik de straten van New York terwijl ik aan Abraham Lincoln denk. Dit zal mijn laatste nacht hier zijn. Abraham beloofde iets speciaals voor de dag hierna. Ik ben er erg benieuwd naar. Als ik op mijn telefoon naar foto's van hem kijk word ik opeens gebeld. "VERVELENDE EX.", verschijnt er op mijn telefoon scherm. Waarom belt Bob de Bouwer mij? Ik neem niet op en blijf maar naar het scherm staren. Bob geeft niet op. Hij blijft doorbellen, waardoor ik toch opneem. "Wat is er?" Vraag ik geïrriteerd.
  "Roseanne, er is iets gebeurd." Zijn stem trilt.
  Ik ga overeind zitten. "Wat is er?"
  "Het is Margriet, ze is plotseling erg ziek en het is niet zeker of ze het zal overle-". Ik hang op voordat hij zijn zin af kan maken. Serieus? Ik kon in de tijd van het gesprek naar foto's van Abraham Lincoln kijken. Maar in plaats daarvan werd mijn kostbare tijd verspild.
Ik leg mij telefoon op het matras neer. Ik loop naar het raam en kijk op een dramatische manier uit het raam. New York is prachtig. Het staat op mijn nummer twee na Arnhem, de stad van de liefde. Wat zal ik doen met mijn resterende tijd hier? Ik ben al een paar keer naar de Sephora geweest en nog vaker naar de McDonalds, het enige culinaire restaurant in New York City. Opeens gaat mijn telefoon weer af. Belt Bob de Bouwer met zijn immense kaaklijn en woeste stem mij weer? Wauw, ik moet de mannen van mij afduwen. Ik pak mijn telefoon en zie dan dat het de enige echte Abraham Lincoln is. Een pijl schiet recht door mijn hart. Ik merk dat ik glimlach, kijkend naar zijn prachtige naam. Ik neem op. "Hallo Abrah-pookie. Mijn lieve teddybear. Mijn schattepatatje. Mijn ware liefde. Mijn allesje. Mijn duifje. Hoe gaat het?"
  "Bij het horen van jouw lieve stemmetje al veel beter. Maar ik heb eigenlijk slecht nieuws. Er is iets ergs gebeurd in de spoedzaak. Een belangrijke persoon is opeens ernstig ziek en de zaak zal nog langer duren. Het spijt me echt, maar ik kan er vrij weinig aan doen. Ik heb betaald voor extra dagen in het hotel. Je zal daar dus wat langer blijven, het spijt me. Maar ik zal proberen te komen als ik kan en bellen wanneer het mogelijk is. Nogmaals, sorry sorry sorry."
  Teleurgesteld staar ik naar mijn scherm. "Het is niet erg, je kan er niks aan doen. Wel toevallig, want mijn dochter Margriet is plotseling ernstig ziek."
  "Wacht, Margereth is Margriet?"
Ik schrik bij het horen van deze informatie. Mijn dochter... DOOR HAAR KAN ABRAHAM NIET NAAR MIJ TOE GAAN! WAAROM MOEST ZE OPEENS ZIEK WORDEN? IK HAAT HAAR. HAAR GEZICHT IS NIET ANATOMISCH CORRECT, IK KRIJG EEN EPILEPSIE AANVAL DOOR HAAR HOOFD. ZE MOET NODIG ANATOMIE BESTUDEREN, WANT DAT VOORHOOFD IS ONREALISTISCH GROOT. ALS JE HAAR VOORHOOFD WILT METEN MET VINGERS HEB JE DRIE HANDEN NODIG. ZE ZOU WEL MOOI ZIJN IN DE LATE MIDDELEEUWEN, WANT TOEN WAREN GROTE VOORHOOFDEN DE SCHOONHEIDSSTANDAARD. BOVENDIEN IS HAAR LEVEN EEN KLINKERBOTSING TOT DIE VAN MIJ. HAAR HELE LEVEN IS OOK EEN STOTTER. ZE IS JALOERS OP ONZE KAT, WANT ONZE KAT HEEFT NEGEN LEVENS EN ZIJ GEEN. "Abraham, ik moet gaan. Doei! Ik houd van je!"
  "Ik ook van jou, Rosa." Ik voel vlinders in mijn buik, maar ik hang op. Nu bel ik Margriet. Ze neemt op en ik hoor haar hoesten. "Mama? Ben jij dat? Oh, gelukkig... Ik kan nauwelijks verwoorden hoeveel ik je heb gemist. Ik-".
  "HOUD JE MOND. DOOR JOU GAAT MIJN ROMANTISCHE AFSPRAAK MET ABRAHAM NIET MEER DOOR."
  "Mama, waar heb je het over? Date je Abraham Lincoln? Ben jij Rosa? Mama, waarom zei je niks? Ik mis je elke dag en-"
  "WEES STIL. DOOR JOUW ZIEKTE GAAT MIJN AFSPRAAK NIET DOOR."
  "Mama?! Heeft Bob het niet verteld? Ik zal het waarschijnlijk niet overleven en ik wil mijn laatste momenten met jou besteden, dus kun je alsjeblieft hier komen? Ik ben in-"
  "Ik kan even niet praten. Doei." Ik heb genoeg van deze toxische familie. Het enige goede aan deze familie was de kaaklijn van Bob de Bouwer. Ik spring op het bed en blijf daar liggen. Verlangens naar Abraham Lincoln. Verlangend naar zijn kaaklijn, zijn biceps, zijn sixpack en zijn stem. Zijn prachtige stem en zijn woeste ogen. De woeste ogen van Abraham Lincoln.