De Woeste Ogen Van Abraham Lincoln.

De Woeste Ogen Van Abraham Lincoln D1.

De woeste ogen van Lincoln keken mijn ziel binnen. Zijn hand op mijn heup verwarmt mijn hele lichaam. De rillingen over mijn rug. Zijn adem warm en zijn gezicht voor die van mij. Zijn aura over mijn lichaam heen. Een papier zou nog maar net tussen ons passen. "Het is al laat," fluister ik. Ik duw hem van mij af. Wanneer ik de deurknop probeer te bereiken voel ik hoe mijn pols door een warme hand wordt gegrepen. "Blijf." Ik voel zijn woorden, zijn hoofd bij mijn hals. Hij klinkt wanhopig en het breekt mijn hart. Ik keer me tot hem toe en zie zijn onschuldige oogjes. Verdwaalt in die van mij.
Mijn ogen in de kleur van smaragden kijken in zijn diepe ogen, zo donker als zwarte opaal. Mijn lichaam klein vergeleken zijn berenlichaam. Ik kijk omhoog en onze monden ontmoeten elkaar. We zijn samen, we zijn samen een. Ik verdrink in het moment. Ik hap voor adem als de wereld om mij heen stroomt. Maar ik denk aan mijn familie. Ik denk aan mijn trouwe man en zet Abraham van mij af. "Het spijt me zo erg," zeg ik met wanhoop en verdriet in mijn stem. "Ik heb een familie waar ik voor moet zorgen." Mijn stem breekt. Ik ben te bang om in zijn ogen te kijken. Ik kijk naar de grond. "Ik mag dit niet doen," vertel ik. "Hoe graag ik ook verlang naar jou, dit is niet goed. Dit kan niet, dit mag niet. Onze liefde is verboden..." Ik voel eindelijk de kracht om hem aan te kijken. Hij kijkt gebroken, maar ergens in zijn diepe ogen glinstert hoop. "Als Romeo en Julia, alleen zal ons verhaal niet zo eindigen." Zijn sterke hand glijdt over mijn zachte huid. Mijn gezicht is koud, maar wordt verwarmt. De glinstering in zijn ogen brengt leven en hoop. Dat heeft het altijd al gedaan. Na alle jaren van somberheid en duisternis zie ik eindelijk de oplossing. Ik zocht er al een tijdje naar. Ik verlangde naar alles behalve nu, maar voor het eerst leef ik echt in het nu. Voor het eerst verlang ik naar meer van wat ik heb. Ik wil hem. Ik wil Abraham. Ik denk aan Bob, mijn trouwe echtgenote. Ik denk aan alle keren dat hij mijn hart brak. Zonder enkele schuld. Ik denk na, ook al weet ik het antwoord.
Bob de bouwer is niet mijn minnaar, Abraham wel. Ik kijk weer in zijn ogen. Mijn kleine lippen openen en vormen de woorden die het lot zullen veranderen. "Ik houd van jou, Abraham. Ik verlang naar jou. Ik verlang naar jouw gouden hart, ik verlang naar jouw woestheid. Ik verlang naar het moment dat we samen door het park lopen. Hand in hand, kijkend naar de wolken. We zullen ontsnappen, Abraham. We zullen vluchten uit deze wereld. We zullen naar een plek, eentje dat beter is dan deze. Iedereen zal ons vergeten, maar wij elkaar niet. Wij elkaar nooit. Ik zal vanaf nu voor altijd aan jouw kant staan, Abraham. Zal jij ook aan mijn kant staan?" Ik zie de hoop in zijn ogen en het brengt warmte in mijn hart.
"Wat is dat voor vraag?" Vraagt hij met een brede glimlach op zijn gezicht.
"Natuurlijk, Roseanne. Ik houd van jou. Ik houd van jou, meer dan alles. Als ik kijk naar de horizon zie ik jouw schoonheid. Onbereikbaar, maar oh zo prachtig. Als ik kijk naar de zon zie ik jou. Fel, maar nodig om te leven. Jij bent mijn licht, Roseanne. En ik zal je nooit laten doven. Ik zal de aansteker zijn tot jouw kaars. Als jij maar van mij houdt..."
"Ik houd van jou, Abraham."