De Woeste Ogen Van Abraham Lincoln.

De Woeste Ogen Van Abraham Lincoln D5.

Het is de dag van de begravenis. Ik draag mijn zwarte jurk en Abraham zijn zwarte pak. We zien twee zwarte rouwauto's arriveren. Als ik wil instappen zie ik dat uit de zwarte auto Bob de Bouwer uitstapt. Geschrokken staart hij naar Abraham en met woede in zijn ogen kijkt hij mij aan. "Wat doet hij hier? Hij is niet uitgenodigd!" Bob de Bouwer kijkt omhoog naar Abraham.
"Mag hij alsjeblieft komen?" Vraag ik. "Anders kom ik niet mee." Ik schrik door de woede dat brandt in zijn ogen. Het lijkt alsof hij elk moment kan exploderen. Ik houd de arm van Abraham stevig vast, zodat niks ons kan scheiden.
"Oké, kom maar Lincoln. Maar jullie gaan in de achterste zwarte rouwauto zitte. Avenir, Vincent en ik zitten in de voorste. Zo is het toch altijd al geweest, wij zonder jou."
"Maak alsjeblieft geen scène," zeg ik. "Het is al moeilijk genoeg."
Bob de Bouwer geeft Abraham nog een laatste kwade blik en hij stormt de voorste rouwauto binnen. Ik moet toegeven dat dat best wel aantrekkelijk was. Met zijn woeste ogen en IMMENSE, ABNORMALE, GIGANTISCHE, ABSURD SCHERPE KAAKLIJN.
Abraham en ik stappen in de auto en het beide auto's beginnen langzaam te vertrekken. Leeg kijk ik naar buiten, hoe de wereld langs ons stroomt. Ik kan er niks aan doen dat er een traan over mijn wang rolt. Ik voel de warme gespierde arm van Abraham Lincoln over mij heen.
"Het komt goed." Fluistert hij in mijn oor. Hij heeft een prachtige stem. Maar de stem van Bob de Bouwer... Het is een hele lage stem, een machtige stem... Ik wuif de gedachte weg. Waarom denk ik zo vaak aan Bob de Bouwer? Ik ben toch niet... Nee... Dat kan niet. Ik houd van Abraham Lincoln. Hij is mijn poedersuiker van de grond.

De auto rijdt nu iets van vijf minuten. Volgens mij zijn we al bijna bij de eindbestemming, de begraafplaats. Verderop zie ik al de grafstenen en de bomen, wiens takken boven de stenen hangen. De takken zijn naakt, de blaadjes zijn er vanaf gevallen. We naderen de begraafplaats en ik word gevuld met een onbeschrijfbaar gevoel. Maar de immense kaaklijn van Abraham Lincoln troost mij. Maar ik kan er niks aan doen dat ik steeds weer aan Bob de Bouwer denk. Je zou zijn hoofd kunnen tekenen met een passer en dat vind ik enorm aantrekkelijk. Misschien heeft Bob de Bouwer grotere biceps dan Abraham Lincoln. Maar de sixpack van Bob de Bouwer is wel echt immens. Bob de Bouwer, ik ben gebroken. Kan je me fixen? Net als je doet met jouw auto's? Ik denk aan de woeste, doordringende, zielbinnenkijkende ogen van Bob de Bouwer. Hij zou een model kunnen zijn, want zijn gezicht is zo prachtig. Het is zelfs anatomisch correct.
"We zijn er," kondigt Abraham Lincoln aan. Mijn hart begint sneller te kloppen en het voelt alsof mijn hoofd continu wordt neergestoken door een mes. Alles om mij heen draait en het voelt alsof ik zweef.
Ik wankel uit de auto en probeer niet om te vallen. Mijn ogen doen pijn door het inhouden van mijn tranen.
"Wauw," begint Abraham. "Die man daar is echt knap."
Ik kijk hem verbaast aan. Dan zie ik welke man hij bedoelt. "Dat is Bob de Bouwer, Abraham. We zagen hem net nog."
"Oh."
Ik vraag me af of hij biseksueel is, want waarom zegt hij opeens dat mijn ex aantrekkelijk is???
"Sorry, Rosa. Maar zijn immense kaaklijn is gewoon oogverblindend. Kijk eens naar zijn biceps!"
"Ik heb ze al van dichtbij gezien," zeg ik koud, want we gaan nu letterlijk naar de begravenis van mijn enige dochter.
We lopen langs de graven en verderop zie ik twee kleine gebouwen. Een is voor de familie en de andere is er voor de gasten, zodat ze daar kunnen wachten. Van wat ik heb gelezen worden we dan gebracht naar een kamer in het gebouw van de gasten waar de herdenking zal plaatsvinden.
We lopen naar het huisje voor de familie toe. Ik zie Bob de Bouwer, Vincent, Avenir en een woest aantrekkelijke man. Oh, dat is Abraham Lincoln. Hij lijkt eigenlijk best veel op Jim Morrison. Als we eindelijk in het gebouw zijn zie ik het verdriet van de mensen om mij heen. De kamer is verdeelt met duisternis. Abraham en ik zitten in een hoek van de kamer, afgesloten van de rest. Hoewel we onszelf buitensluiten, hebben we iets gemeenschappelijks met de rest van de familie: we hebben allemaal Margriet verloren. Ook al was ze een vervelend kind dat een blokkade was tot mijn plezier, omdat ze zo veel op mijn hatelijke ex Bob de Bouwer lijkt, was ze een goed mens. Eigenlijk leek ze niet eens zoveel op Bob de Bouwer, want hij is aantrekkelijk. Zijn gezicht is anatomisch correct en hij is bovendien erg gespierd. Margriet zou nooit zoiets kunnen bereiken en zal dat ook nooit doen, omdat ze haar leven heeft verloren op een jongeleeftijd. Womp womp. Bob de Bouwer gaat plotsling weg, waarschijnlijk naar de WC.
  "Ik moet naar de WC," zegt Abraham. "Ik kom zo weer terug."
  Een paar minuten later kwamen Bob de Bouwer en Abraham Lincoln op hetzelfde moment weer aan.
  Iets latere komt een oude vrouw binnen en gebaart dat we naar het andere gebouw moeten gaan. Als we binnen zijn zien we overal gasten, ik wist niet dat ze zoveel mensen kende. Ik had ook geen idee dat ze vrienden had. We lopen gelijk door naar de kamer en er is een grote foto van haar geprojecteert op de witte muur. Voor de foto zijn er allemaal rijen van houten bankjes, net als in een kerk. Omdat we familie zijn, zitten we helemaal vooraan. Jammer voor de persoon dat achter Abraham Lincoln zit. Als ik zit zie ik dat Bob de Bouwer op dezelfde bank gaat zitten, naast Abraham. Ze delen een glimlach en ik begrijpniet waarom. Ze staren elkaar aan en ik probeer het te negeren. Als de familie heeft plaatsgenomen komt er opeens een stroming gasten binnen. HOE KENT ZE ZOVEEL MENSEN? ZE HAD TOCH GEEN VRIENDEN????
  De ceremonie is begonnen. Steeds weer verschijnt er een foto en een nieuwe persoon voor het publiek. Dan is Bob aan de beurt. Hij staat op en loopt naar het "podium" toe. Hij trilt en ik zie dat hij zijn best doet om geen tranen te laten zien. Zijn stem trilt als hij begint met praten over zijn zus en dochter. Ik merk dat hij continu naar een bepaalde persoon in het publiek kijkt. Ik dacht eerst dat ik het was, maar toen merkte ik dat hij naar de persoon naast mij keek: Abraham Lincoln. Abraham glimlacht dromerig naar Bob de Bouwer. Ik zie dat hij verdwaalt raakt in de immense kaaklijn van Bob de Bouwer. Een steek van jaloerzie. IS ABRAHAM LINCOLN... GAY? HIJ KEEK NOOIT ZO NAAR MIJ. HIELD HIJ ÜBERHAUPT VAN ME?
  De speech van Bob de Bouwer is voorbij en hij neemt weer plaats naast MIJN vriendje. Ze glimlachen naar elkaar en het geeft me een diep gevoel van jaloezie. Dan komen er zes mannen binnen die een grote, houten kist dragen. Op dit moment realiseer ik dat ik alles heb verloren. Op dit moment voel ik de rouw en leid. De pijn en het verdriet steekt me neer, net als een mes. Alleen blijf ik leven. De tranen schieten in mijn ogen, maar ik voel me niet beter. Ik voel me leeg, alsof mijn meest kostbare bezit van me is afgenomen. Dan voel ik een stroming van schuld. Het idee dat dit allemaal mijn schuld is, is zo pijnlijk dat je het niet kan verwoorden. De pijn van een moeder met de kist van haar dochter is niet in woorden te brengen.
  Er klinkt muziek op de achtergrond, Justin Bieber. Ik moet er nog harder door huilen, omdat het zo afschuwelijk klinkt.

Het moment is aangebroken. We zijn allemaal op het veld vol graven en verloren herinneringen. Ik vraag me af of de zielen hier rondzwerven. Ik vraag me af of Margriet hier is in een andere vorm.
   De zes mannen laten haar kist voorzichtig zakken. Leeg staar ik naar haar graf, vol ket vrolijk gekleurde bloemen. Ik zie het leven in kleur, maar waarom is het leven niet kleurrijk? Ik kijk naar de grote rij mensen naast mij die allemaal rouwen om mijn dochter. Dan zie ik Abraham Lincoln die HANDEN VASTHOUDT MET BOB DE BOUWER?! WAT? Ik wil naar hun toe stappen, maar dan zie ik voor me een muisje rennen. Margriet hield van muizen, het was haar favoriete dier! Ik glimlach hierdoor door de tranen en denk aan de leuke herinneringen die ik had met Margriet. De muis is nu wat verderop en ik neem dan waar hoe een vogel het muisje aanvalt en opeet. Het voelt alsof ik Margriet weer heb verloren. Niet alleen Margriet, maar misschien ook Abraham Lincoln...

De begravenis is eindelijk voorbij en Abraham Lincoln en ik zijn buitrn de begraafplaats.
  "Abraham," begin ik. "Je houdt toch van mij?"
  Hij kijkt me verontwaardigd aan. "Natuurlijk houd ik van je!"
  "Waarom houd je dan handen vast met Bob de Bouwer?!" Een paar mensen kijken mij geschrokken aan.
  "Oh, dat... Het was een manier voor hem om te rouwen en ik assisteerde hem. Het is niks om je zorgen over te maken!"
  "Alleen maak ik er wel zorgen om. Je hield bij de begravenis van mijn dochter handen vast met mijn ex! Ik wist niet dat we een open relatie hadden, maar als je het zo speelt kan ik het ook."
  "Maak alsjeblieft geen scène," zegt Abraham als hij opmerkt dat veel mensen naar ons staren. "Laten we het hier in ons thuis over hebben."
  "Sorry, ONS huis?"
  "Wat bedoel je?" Vraagt hij. Maar ik weet dat hij weet wat ik bedoel.
  "Ga maar naar het huis van Bob de Bouwer als je toch zoveel van hem houdt."
  De woeste ogen van Abraham Lincoln kijken mijn ziel binnen, maar niet zoals het eerst was. "Prima, ik ga wel naar zijn huis. We zullen veel plezier hebben, zoals we hadden op de begravenis toen we intiem bezig waren."
  Met woede in mijn ogen kijk ik hek aan. Ik voel me bedrogen, maar probeer de emotie weg te stoppen.
   Rosa Lincoln is er niet meer. Roseanne de Bouwer is er niet meer. Roseanne Nander is er weer.