My Professor is My Boss (ONGOING)

Chapter 4: The Bar

Hawak-hawak ko parin ang tray na may lamang beer na mamahalin.

Hangang ngayon, nandito parin ako nakatayo na parang statua at nag-iisip kung paano ko to e serve sa table niya na hindi ako nakikilala. Naisipan ko ngang mag disguise na wala sa oras dahil sakanya.

Alam ko naman na walang masama sa trabaho ko dahil malinis at marangal ko naman na nakukuha yung sweldo o pera ko dito.

Pero kinakabahan talaga ako na hindi ko mapaliwanag, lalo na professor ko siya.

Bahala na.

Nagbuntong hininga muna ako bago makalapit sa table niya.

Nang makalapit na ako, I was surprised to see her table full of empty beer bottles.

She's completely drunk. Kanina pa ba siya dito?

Habang nilalagay ko yung order niya sa table niya, I couldn't help but stare at her beautiful appearance. Mukhang nakatulog na siya sa sobrang kalasingan.

Kahit na tulog siya, she still looked beautiful. Her white long polo sleeves accentuated her attractiveness even more, making her look incredibly alluring. Her lips looked so soft, and her long eyelashes framed her eyes perfectly.

Nang natapos ko na ilagay ang mga orders niya sa table, aalis na sana ako dahil ayoko maabotan na ako yung nag serve sa table niya.

"Mom."

Napalingon ako bigla sa table niya.

"Mom."

"Mom."

"D- don't hurt my mom."

Tuloy parin siya sa mga sinasabi niya habang nakapikit Ito. She's crying while her eyes are still closed.

Gusto ko siyang lapitan para e check kung okay lang siya pero nangingibabaw yung kaba ko.

Bahala na, e che check ko lang naman. Lasing naman siya so baka magiging dalawa ako sa paningin niya at isipin niya na good samaritan lang ang lumapit.

Kahit na kinakabahan ako, hindi na ako nag dalawang isip na lapitan siya. I sat beside her para gisingin sana siya, mukhang nananaginip ng masama.

I was about to look at her again, but she's already staring at me. My heart started to race again when we gazed into each other's eyes.

Our eye contact lasted for a while.

May nararamdaman ako na hindi mapaliwanag. I never felt this before.

When I realized na kanina pa kami nakatingin sa isa't isa, ako na lang mismo ang umiwas.