When The Wrong Person Loves You Right

Chapter Six

WHEN THE WRONG PERSON LOVES YOU RIGHT| Chapter 6

DISCLAIMER: This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, locales, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

“Come here now,
I missed you.”

—Mayumi Monvalle

—

Natapos na kaming kumain kaya naisipan kong libutin anh bahay. Nadaanan ko ang isang kwartong sarado, may nagtulak sa akin upang buksan ito. Binuksan ko naman ito, no one can stop me kung ank nag gusto kong gawin.

Family room pala ito. Marami ang pinagbago ng silis na ito. Naagaw ang atensyon ko sa isang frame na nakatayo sa wall shelf.

Hinawakan ko ito at kinuha. Family Tree ito, hindi ko alam kung saan nila nakuha ang litrato kong ito e naka-private naman ang mga social media accounts ko.

I rolled my eyes ng pumasok sa isipan ko si Dorothy. For sure siya ang nagbigay nito sa kanila. Kairita.

Naalala ko pa noon, I was only ten years old when I made a family tree. Dennis and I were still little at si Dorothy naman ay nasa sinapupunan pa ni mamma.

"Nandito ka lang pala." I heard my mothers' voice.

"Malamang, wala ako doon 'di ba? Nahihiya naman akong sabihin sa'yo na kaluluwa ko iyon." Pamimilosopo oo and I heard she chuckled.

"Yeah, sorry." Aniya, binalik ko ang frame at hinarap siya.

"Ano'ng kailangan mo sa akin?" I said in a cold tone.

"We missed you, Demie. Sana dumito ka nakak muna, matagal pa naman ang pasukan."

"Sorry ah? Hindi pa naman kayo matanda para makalimutan ang ginawa niyo sa akin ano?" I said. "At saka, hindi na pwede iyan. Simula iasi noong pinalayas niyo ako, kinalimutan ko na kayo." I said and flashed a fake smile.

"Hindi namin sinasadya—"

"Hindi niyo sinasadya?!" I raised my voice at her. I know it hurts for her, but I have no mercy left for her, for this family. "Dahil diyan sa putanginang hindi niyo sinasadya, nagutom ako sa daan, umabot ako ng Manila while walking and thinking ‘Are you even a human?’. But after a few years, I finally understand, hindi kayo tao."

She sobbed. She even tries to call my name but...

"Buti na lanh may mga taong hindi mo kaano-ano ngunit handa silnag tulungan ka at ituring kang pamilya." I continued. "This is the last time I will step foot in this house." I said and took the frame again then dropped it causing it to break.

"Damie, anak..." She called ngunit hindi ko na siya pinansin pa. Dumiretso na ako palabas ng bahay.

Nang makalabas ako ng main door ay napatingala ako upang pogilan ang aking luha.

"Are you okay?" I heard a familiar voice. I ignored him and started walking again. "Demie, please listen to me first."

I stopped at tiningnan suya. "Ayaw ko ng makinig sa inyo. I'm not Demie na kilala niyo anymore. Please, just leave me alone. Ayaw ko nang masaktan." Pakiusap ko at napayuko dahil hindi ko na mapigilan ang aking sarili na umiyak.

—

Tatlong araw na ang nakalipas, sa loob ng tatlong araw na iyon, si Mayumi ang naging sandalan ko. Siya ang naging partner ko sa pag-iyak habang nasa burol kami ni Carolyne. At dahil doon, I think special na si Mayumi para sa akin.

Ngayon araw ay nakatakda ng ikasal si Mandy, at kasalukuyan na akong nasa Cebu ngayon sa same hotel pa rin na chineck-in ko kast time. And I remembered na, Independence Day ngayon. Sakto talagang ngayon ang kasal nila? Seryoso?

Nagsimula na akong magbihis dahil ilang minuto na lang ay magsisimula na ang kasal. Natigil naman ako sa pagbibihis ng mag-ring ang phone ko. "Hello?"

[Hey, this is Mayumi. Where are you now? I'm looking for you here.]

"I'm still getting dressed, Mayumi. You're so excited. I still have thirty minutes kaya." I said

[Come here now, I missed you.]

Napangiti ako sa sinabi ni Mayumi. Natutuwa ako na meron pa ring taong nagsasabi niyan sa akin, may tao pa ring nakakaalala sa akin kahit wala na si Carolyne. I giggled.

"All right, I'll be there." I said at binabaan na siya ng cellphone.

—

Kasalukuyan na akong nasa Shangri-la, Mactan, ngayon. Yeah you guessed it, nagkamali si Mayumi ng sabihin niya sa akin na garden wedding, beach weddibg pala.

"Demie!" She giggled while running towards my direction. She hugged me.

"You cut your hair?" I asked kasi napansin ko.

She stroked her pixie style hair. Bagay sa kaniya ang bagong gupit niyang buhok. Maganda rin naman siya noong mahaba ang buhok niya, but I think mas gumanda siya ngayon na nagpa-gupit siya.

"Hey?!" She waved her hand in front of me. "I've been talking to you for a while now, I think you're deep in thought?" She chuckled at na ginawa ko rin naman.

"No. What did you say to me earlier?" I asked.

"You asked me If I got a haircut, yes I got a haircut because—it's for the better." She gave me a weird smile. "By the way, my parents are excited to meet you, my Demie."

Tila naramdaman kong uminit ang aking pisngi ng banggitin niya ang 'my Demie'.

"Bakit mo ako ipapakilala sa kanila?" I asked.

"Because — because you're special to me." She said and she bowed her head.

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi ni Mayumi. "What—special."

"I mean— right, tye wedding is about to start. I have to go and I'll just answer the call." Aniya na ikinatango ko naman.

Ako naman ay tiningnan ang invitation card. "Gab and Mandy's Wedding." Basa ko ng mabuksan ang card.

Pero, hindi ko pa rin alam kung bakit ganito kainit ang loob ko kay Mandy. What's with her ba kasi?

Nagsimula na ang ceremony, from Priest, Groom, Best Man, Bridesmaid and Groomsmen, Maid of Honor, Flower Girl and Ring Bearer. Then here comes the bride, kaya pala hindi ko mahanap si Mayumi kanina, siya pala nag maghahatid kay Mandy sa altar.

Akala ko ba nandito ang parents niya?

—

The wedding is going well, it will actually be over.

"Let's unwind later after the reception." Bulong sa akin ni Mayumi. Picture taking na kasi at magkatabi kami.

"Ewan ko sa'yo." I said at natawa.

Narinig ko rin naman siyang tumawa, ang cute ng tawa niya. Nakakahawa.

• • •

To be continued...