Karanlıktaki Işık

2. bölüm "yanlış yollar"

Merhabalar arkadaşlar bu bölümü daha uzun yapmaya çalıştım umarım beğenirsiniz. Oy vermeyi lütfen unutmayalım çünkü burda bunun için zamanımı harcıyorum ve uğraşıyorum.

Keyifli okumalar

Müzik

Debudlüman- sakladığın bir şeyler var
Debudlüman & mavzer tabancas- rüya gibi

🌑

Artık ne hissettiğimi bilmiyordum, herşey üzerime üzerime geliyor. İyi mi hissediyorum yoksa kötü mü? yoksa hiçbirşey hissetmiyor muyum? neden böyle bir hayat yaşamak zorundayım ki?
Küçükken annemin bana ne olursa olsun her zaman kendimi korumamı ve bu hayattan bir beklentimin olmamasını söylerdi.

Ben bunu bilerekten yaşadım. Buna rağmen içimde hep bir yaşama isteği vardı. Yine gülmeye çalıştım alışmaya
Ama olmuyor bak anne yine başım belada yine güçsüzüm yine insanlar sadece beni kullanıyor. Anne nerdesin sen gittiğinde artık hayattan bir şey beklemedim. Bütün umutlarımı hayallerimi sen gittiğinde kaybettim.

Halimi görmüyor musun?
Neden yanıma gelmiyorsun?
Neden neden sevdiğim bütün şeyler ellerimden kayıp gidiyor.
Ben artık yaşamak istemiyorum.
Dayanamıyorum artık.

➰

Zihnim sanki benimle oyun oynuyordu.
Yine bana bir ışık veriyor ve tam tutunacakken ellerimden alıp götürüyor.
Başımdam boynuma doğru çok kötü bir ağrı vardı. Göz kapaklarım ıslaktı ve birbirine yapışmıştı. gözlerimi yavaşça açmaya çalıştım. Ama zar zor yarısını açmıştım ve etraf bulanık görünüyordu.
Yumuşak bir zeminin ellerimi kıpırdatmaya çalıştım. ellerim arkamdan bağlıydı. ve ayaklarıma baktıgımda onlarda bağlıydı. İçinde olduğum Durumu anlamaya çalışıyordum. Yavaş yavaş etrafa baktığımda her yer karanlıktı ilerde sadece küçük pencereden içeriye yansıyan ay ışığı vardı. Olanları yavaş yavaş hatırlamaya çalışıyordum.

Ben içmiştim. Ve o adam benim boynuma iğne vuran adam. Niye vurmuştu diye hatırlamaya çalıştım. Ama içtiğinden dolayı pek net hatırlamıyordum. Çantamda bir şey vardı. Evet çantam!
Çantam nerede kahretsin çantam nerde?
İçinde yanımdan hiç ayırmadığım annemin bana verdiği taş vardı. Taş dediğim öyle normal bir taş değildi.
Üstünde ismimin baş harfi L kazınmış gece kadar koyu mavi renginde ucu gümüş bir zincire bağlıydı. ve ölmeden önce benim son doğum günümde bana verdiği son hediyesiydi. O da olmassa hayata tutunacak hiç şeyim kalmaz.

Etrafıma baktım hiç bir şey görünmüyordu. "İMDAT KİMSE YOKMU! BİR YARDIM ETSİN LÜTFEN!" Diye
Bağırmamla kapının açılması bir oldu bir silüet bana doğru yaklaşıyordu.

Korkuyordum. Yaklaştı. Bu koku çok tanıdık gelmişti tarçın ve içkinin birleşimi gibiydi kokusu bana yaklaştı. Ve tam dibime geldi. Ay ışığının yüzüne vurmasıyla onun barın sahibi olan adam olduğunu anladım. "Minik suçlumuzda uyanmış" Dedi buz gibi soğuk ve sert sesiyle. "Ne suçlusundan bahsediyorsun ben suçlu falan değilim" Dedim. "Demek öyle" Dedi sırıtarak. "Barıma uyuşturucu sokman buna dahil değil herhalde"dedi.
Ve beni çözmeye başladı.

" Bak gerçekten ben senin barına bişey sokmadım uyuşturucu falanda kkullanmadım." Dedim endişeyle sert mizacıhla "kalk" Dedi ve kolumdan tutup deponun dışına doğru sürüklemeye başladı. Korkuyordum ne yapıcaktı bana Ben kolumu çekiştirerek "BIRAK PİSLİK HERİF BENİ NEREYE GÖTÜRÜYORSUN"dedim bağırarak. Bir anda durdu bana döndü gözlerinden alev sıçrıyordu resmen " Birdaha bağır o zaman sesini nasıl kesiyorum izle." Dedi.

Ben korkudan kıpırdayamadım. Benim kolumdan tutmuş sürüklüyorsun resmen. Depodan çıkıp yukarı doğru uzanan merdivenlerden çıktık.

Etrafa baktım çok güzel koyu renklerle dekore edilmiş bir evdi. Siyah rengi daha çok baskındı baya büyüktü. Alt katla hiç alakası bile yoktu. "İncelemen bittiyse yürü" Dedi daha sonra sert bir şekilde kolumdan çekip bir üst kata götürdü. "Ya neden hiçbir şey söylemiyorsun nereye götürüyorsun beni ayrıca ben birşey yapmadım diyorum ya." Beni duymazlıktan geldi.