Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayatımızda sorunlar çözüldüğünde, her şey fazlasıyla yolunda gitmeye başladığında hiçbir şey gerçek değilmiş, sanki her şey rüyaymış gibi hissettirir ya.. Sunghoon ile aramızdaki meseleleri hallettiğimizden beri işte bende tam olarak böyle hissediyordum. Sanki her şey çok güzel bir rüyaymış da birazdan uyanacakmışım gibi.
Bu durumun getirdiği tatlı telaş ve huzursuzluk ilk başta beni az biraz rahatsız etsede sanırım artık alışmayı başardım ve her şeyin gerçek olduğunu kabullenebildim. Bu süreçte yaptığım en önemli şeylerden biri bizimkilere tüm olayları, Sunghoon'la olan tüm konuşmalarımızı üşenmeden en baştan anlatmak oldu.
Onlar gerçekleri öğrendiğinde yaptıkları ilk şey iç açıcı küfürlerini bana bıkmadan usanmadan dinletmek olmuştu. Sonrada Sunghoon ile konuşmak istediklerini söyleyip bazı konularda ondan özür dilemişlerdi. Sunghoon ise onların bu hallerine sadece samimi bir şekilde gülmüş ve problem olmadığını söylemişti ama bizimkileri inandıramıyordum işte. Onlara da hak veriyordum tabi. Haksız yere düşmanlık beslediğim birine boşu boşuna nefret kustuğumu öğrensem sanırım ben bu tepkilerin on katını bile verirdim. O yüzden onlara olayları anlatmak için telefon açtığım gün tek yaptığım suratımdaki saftirik gülümsemeyle jakeler tarafından şahsıma yapılan tüm hakaretleri büyük bir saygı ve sabırla dinlemek olmuştu. Üstesinden gelinebilir bir durumdu. Yani en azından ben öyle düşünüyordum.
Sunghoon her konuda çok iyi gelmişti bana. O gün, onun evinde, onun odasında her şey çözümlendikten sonra bir kere bile atak geçirmemiş, ilaçlarımı ağzıma sürmeme gerek bile kalmamıştı. Annemler bu duruma şok olmuş olsada bu zaten benim beklediğim türde bir sonuçtu. En başından beri biliyordum. Benim ilacım Sunghoon'du.
Sunghoon açtığı yarayı kapatmasını bilmiş ve onunda yardımıyla anılarımı ve zihnimi iyileştirmiştim. Bu konuyla ilgili sürekli benimle gurur duyduğunu söylüyor ve kocaman sarılıyordu. Sarılmaktan da öpmektende asla bıkmıyordu. Onun varlığını hissetmek bu süreçte benim en büyük desteğimdi sanırım. Başarabiliyor muydum bilmiyorum ama bende tüm saf duygularımı en güzel şekilde ona yansıtmaya çalışıyordum.
Kaybettiğimiz tüm anıları telafi edeceğini söylemiş ve gerçektende fazlasını bile yapmaya başlamıştı Sunghoon. Benimle aynı üniversitede okumak istediğini söylemişti. Babaannemlerle bir süre daha kalıp tekrar şehre döneceğimiz zaman Park aileside bizimle birlikte dönmeye karar vermişti. Belli bir süre ciddi anlamda birbirimizin dibinden ayrılacağımızı düşünmüyordum, ki ayrılmıyorduk da zaten. Bu durumu sadece ben değil annemlerde farketmiş olmalı ki biraz garipseyerek birazda halimize gülerek yapışık ikizler diye sürekli dalga geçiyorlardı bizimle. Onların aksine büyükbabamlar bu hallerimizi daha normalmiş gibi karşılıyordu.
