ZADE

YANSIMALI ALEVLER

                   Destekleriniz benimle olsun.
                               Teşekkürler.

       Bu kurgudaki her şey hayal ürünüdür.

                                       🌟

                                DEVILISH - Chase Atlantic
                                  
İnsanlığın yaşam denilen olaya çok fazla yüklendiğini düşünürdüm. Bir sağa bir sola savrulup duruyorduk neticede. Fazla bir anlam yüklemektense akışına bırakıp o derin ırmaklardan üstümüze doğru gelen belaları bir ateşle harlamayı tercih ederdim. Sonucunda oluşan buhar ise havaya karışır ve her şey hallolurdu.

Ben çok fazla kez savrulmuştum bu hayatta.

Savrulmaya da devam ediyordum.

Ama onları nasıl buhara çevireceğimi
tecrübe etmiş bir şekilde.

15 yaşımda savruldum ben. Ama öyle bir savrulmaydı ki altımdaki zeminin adeta yok olduğunu, koca bir çukura düşmek üzereyken düşüncelerimi yok ederek durduğumu hatırlıyorum.

Hatırlaması çaba isteyen,
Unutması canımı isteyen bir olaydı.

Ya o zil hiç çalmasaydı diyordum bazen. O zaman yeter miydi bana düşüncelerimi yok etmek yoksa kendimi de yok etmem gerekir miydi diye bu ikilemde salıncak kurup bir ileri bir geri sallanıyordum.

Yeşil gözler kurbanım olmuştu, acı kahvelerime bakıldığında koca bir hiçlik görülmesine sebep olmuştu.

Kafamı bulandırmama, kişiliğimi bir kenara atıp duygusuz bir oyuncak bebeğe dönüşmemi sağlamıştı.

Ve daha nicesine.

Üstüme odamın kapısının önüne bırakılan okul üniformasını giydikten sonra saçlarımı taramış, çillerimin üzerinden geçerek gloss sürmüştüm. Yanıma ne olur ne olmaz bir toka alarak çıktım odamdan.

Kimsecikler yoktu.

İhtiyarlar da yoktu.

Boş bir evdi.

Her zaman boştu aslında. Ne kadar fiilen burada olsak da hiçbirimizin gönlü burada olmamıştı.

Okulun nerede olduğunu dahi bilmiyordum sadece formamda armasıyla beraber, "ENEREN ŞAHİN OKULLARI" yazıyordu.

Kapıdan çıktığımda arabanın önünde bekleyen korumanın baş selamını alarak arka koltuğa geçtim.

Kablosuz kulaklığımı telefonuma bağlayarak yol boyunca "Büşra'dan Zade'ye" playlistini dinlemiştim. Büşra çocukluğumdan beri tek dostumdu. Onunla ayrı okullara düşmek canımı sıkıyordu.

Hiç bilmediğim okul bahçesini geçerek sonunda okul koridorlarına girmiştim. 11. sınıflar üçüncü katta bulunduğu için epeyce bir merdiven çıkmıştım. Nefesi çabuk tükenen insan şansızlığını yaşıyordum. Sola dönüp sınıfımı arayacağım sırada bir grupun bir kıza bağırdığını gördüm. Ne olur ne olmaz diye okula epeyce erken geldiğim için kimseler olmaz sanıyordum. Ama o günki Arjin ve yanında bir kaç tane daha çocuk vardı.

Kız yerde dizlerinin üzerine çökmüş bir şekilde ağlıyordu. Arjin okulda olduğunu umursamaz bir şekilde cebinden çıkardığı paketteki sigaraları dağıttı sırasıyla arkadaşlarına ardından hepsi teker teker yakıp içmeye başladı.

Saklanmıyordum, merdivenin başında ulu orta bir şekilde onları izliyordum.

Esmer bir çocuk sıkıldığını belirten homurtular çıkararak kıza doğru eğildi. "Hadi ama bu kadar can sıkıcı olamazsın," dedi. "Yaptıklarının sonuçlarına katlanmalısın."