BİR KANLI AY EFSANESİ

Bölüm Dört: Zorunlu Yakınlık

🌕🌕🌕

Kanlı ay, karanlık bulutların arasından özgürce çıkmış olan biteni izliyor gibiydi.

Benim gözümden; size iyi mutluluklar diliyorum der gibiydi.

Etraf karanlık olduğundan dolayı her taraf meşalelerle aydınlatılmıştı.

Hala olan bitenlere inanamıyordum.

Gredon kasabasının insanları etrafımı sarmış ben ve Vampir Lordunu izliyorlardı.

Vampir Lordu, gerçekten olağan dışı gibi biriydi.

Bembeyaz porselen gibi yüzü, simsiyah gece karası gözleri, ince damarlı kemikli ellere sahipti.

Hala elimi tutan Lord, kalın sesiyle beni kendime getirdi.

"Gelinim burada olduğuna göre artık gitmenin zamanı geldiğini düşünüyorum." Dedi herkese ithafen.

Herkes dediğine şaşırmış gibi görünüyordu. Sanırım düğünün çabucak bittiğine inanamıyorlardı.

"Artık evine gitmenin zamanı geldi."

O, böyle deyince içimden onun bembeyaz yüzüne tükürmek geldi. Benim evin babamın yanıydı.

Kan emici bir vahşi'nin yanı değildi!

Her ne kadar karşı gelmek istesem de boğazıma oturan yumruğu zorla yutup başımı olumlu olacak bir şekilde salladım.

O da yaptığımdan memnun kalmış olacak ki sırıttı ve arkasında duran arabacılarına seslendi.

"Hazırlayın arabaları!"

Seyisler, titrek vaziyette atlı arabaların eyerini hallettikten sonra artık işleri bitmişti.

Sıra sıra kocaman duran atlı arabalara doğru ilerleyip arabanın kapısını açtığım zaman Lord, önüme geçti.

"artık kocan ben olduğum için kapını benim açmamı beklemiyorsundur umarım."

Ne kadar da gıcık bir herifti bu!

"Aksine efendim, insan olabilirim ama kapımı açamayacak kadar aciz biri değilim." Dedikten sonra kapımı açıp koltuğuma yerleştim.

Neyse ki "müstakbel kocam" Benim yanıma değil de en önde ki arabaya oturdu.

Camın kenarına oturup dışarı baktım. Kasabama son bir kez daha bakıyordum.

Aklıma babam geldi ve gözümden yaşlar döküldü.

Ama yine de kaderime razı oldum.

Razı olmak zorundaydım.

Seni hayal kırıklığına uğratmıyacağım.