Üvey Abim~ AhFer [Devam Ediyor]

3. Bölüm: Nişan Merasimi🥀

"Sırf kalp kırmamak,
kendime yakışanı yapmak için
cevap veremediğim herkes
kendini haklı zannetti.."
Fyodor Dostoyevski.

Kendimi balkona attım ve yıldızlarla ayın güzelliğine baktım. Sonuçta yıldız ve ay bile benden daha özgürdü bu koca dünyada..

Kaç saat ağladım bilmiyorum bile. O kadar kalbim yanıyordu ki, sanki 5 ton öküz kalbimde durmuş, zıplıyor gibiydi.

İyice kafayı yemeye başladığımda, odamın dolabına sakladığım iki alkol dolu şişeyi açtım, ve balkonda durmadan içmeye başladım. Yan balkonda durup bana bakan Ahmet'i görmüyordum bile...

Bir kaç dakika sonra sarhoş olmuştum bile. Biraz gülerek biraz ağlayarak Model~Dağılmak İstiyorum söylemeye başladım. Kimin beni duyduğunu umursamıyordum bile, onlar benim attığım çığlıkları duyuyor muydu?

Feride: YÜZÜM GÖZÜM ŞİŞENE KADAR AĞLAMAK İSTİYORUM, İÇİP SABAHA KADAR BAYILMAK İSTİYORUM, CADDELERDE DOLANIP BAĞIRMAK İSTİYORUM, MÜSADENLE BU GECE DAĞILMAK İSTİYORUM!

Diye şarkıyı bağıra bağıra söylüyordum. Arkamdan açılan kapı ile arkama döndüm. Sarhoş olabilirim, ama bilincim az da olsa yerindeydi.

Gelen Ahmet'ti. Balkona, benim yanıma geldi ve dengemi sağlamam için kolumdan tuttu.

Ahmet: Feride manyak mısın sen?! Sabahtan beri yan balkondayım, izliyorum seni sakinleşmek bilmedim! İçmek nedir ya...

O an cidden sarılmaya ihtiyacım vardı. Ellerimi beline doladım, ve sıkıca sarıldım. Kafam güzel olduğu için gülüyor muyum ağlıyor muyum belli değildi. O da aynı şekilde bana sarıldı. Bir süre böyle kaldık.

İnsan değer verdiği insana sarılınca kendini hem rahat, hem de başka bir evrene ışınlanmış gibi hissediyor. Ve o an, o saniye, o dakika, bende aynı hissi yaşıyordum.

Ahmet: Tamam, geçti...

Çekilip tam dengemi kaybettim derken, Ahmet kolumdan çekiştirip yatağa yatırdı beni. Üstümü örttü, ve gecenin karanlık ve ıssız kollarına bıraktı beni.

•

•

•
Ertesi gün, odamı dolduran güneşin yeni ışıkları ile güne başlamıştım. Saat sabah 07.30.

Dün içtiğim alkolün etkisinden başım fena ağrıyordu. Acıya dayanamadım, ve ablamın odasına gittim.

Sabah erkenden uyanmaktan nefret eder, bende onu uyandırmadan sessiz bir şekilde ağrı kesici arıyordum.