DEĞİŞEN HAYAT

1.BÖLÜM (YENİ VERSİYON)

Yeni versiyonu için başladığınız tarihleri yazalım?

01.07.2024

Not: İleri bölümlerde eski versiyonuna benzeyen birkaç kısım fark edebilirsiniz fakat bu benzerlik çok az olacak.

Keyifli okumalar!

&&&&

Oy vermeyi unutmayın (:

...

Camın kenarına yaslanmış kütüphaneden aldığım kitabı okurken zamanın nasıl bu kadar hızlı aktığını anlamaya çalıştım. Daha dün yere düşüp ağlayarak birinin beni kaldırmasını beklerken şimdi 17 yaşında tek başına ayakta durmaya çalışan kocaman bir kız olmuştum.

Büyüdükçe tüm yüküm artmıştı. Artık sorumlulukları olan genç bir kız olmuştum ama hâlâ aynı kişiydim. Daha 4 yaşındayken annesi tarafından küçük yaşta başka bir ailenin kapısının önüne bırakılan çocuktum hâlâ. Bedenim ne kadar büyüse de terk edildiğim güne hapsolmuştu ruhum.

"Asel!"

Ablam Aksel'in sesiyle hafifçe doğruldum ve aceleyle odadan çıkarak yanına ulaştım. Üstü başı un olmuştu ve gözlerini dahi açamıyordu.

Küçük bir kahkaha attım. "Bu kadar sakar olmayı nasıl başarabiliyorsun?" Diyerek onun elinden tutup suya yaklaştırdım.

"Un torbasını dalgınlıkla üst rafa indirmişim. Tabakları alırken torbayı fark etmeyip çarptım, istemsizce oldu."

"Tamam, çok konuşma da elini yüzünü yıka."

Başını sallayıp elini yüzünü yıkadığı sırada gözlerim saati buldu. Babam birazdan burada olacaktı. "Ben artık gideyim. Birazdan burada olur."

Mutfaktan çıkmak için bir adım attığımda kolumdan tutarak buna engel oldu. "Asel!"

"Efendim?" Diyerek ona doğru döndüm. Burada kalmamı isteyeceğini düşünüp erken davrandım. "Umarım beraber yemek yememiz gerektiğini falan zırvalamazsın. Varlığımdan bile rahatsız olan bir adamla aynı masada yemek falan yemem."

"Biliyorum." Diyerek ellerimi tuttu ve telaşla karışık bir heyecanla beni bir sandalyeye oturttu. "Ben... Sana bir şey söylemeliyim."

Kaşlarım çatıldı. Bu kadar telaşlanmasına neden olan durum neydi? "Dinliyorum."

"Ben biraz araştırma yaptım."

"Ne araştırması?"

"Onları işte..." Diyerek gözlerini kaçırdı. "Aileni."

"Ne?!" Diyerek ayağa kalktım. Konuşmama izin vermeden beni zorla yerime oturttu.

"Hemen kızma! Bu senin iyiliğin içindi."

Öfkeyle elimi alnıma vurup alnımı sıvazladığımda o konuşmaya devam etmişti.

"Ne yapmamı bekliyordun Asel? Babamın sana karşı gösterdiği psikolojik ve fiziksel her türlü şiddetinden sonra sessizce oturup izlememi mi bekliyorsun?"

"Bu şimdi mi aklına geldi?!" Diyerek kendimi tutamayıp konuşmaya başladım. "Yıllarca bu işkenceye katlandım. Bu ilk defa yaşanan bir olaymış gibi davranma. Bu evde son 3 ayım kaldı abla, 18'ime girdiğimde seninle bu lanet evi terk edeceğim. Neden işleri zorlaştırıyorsun?"