De verdwijning van Sophie.

2 0 0
                                    

Peter's hart bonkte in zijn keel toen hij de vreemde schimmen tussen de bomen zag bewegen. Ze leken te flitsen, te snel om goed te kunnen zien, maar hij voelde een onmiskenbare aanwezigheid, alsof er ogen op hen gericht waren.

Een onverklaarbare angst greep hem bij de keel. Hij schreeuwde, zijn stem scherp en luid door het bos snijdend. "Emma! We moeten hier weg!" Zijn woorden galmden tussen de bomen, maar er kwam geen antwoord.

Emma, die de geluiden ook had gehoord, was onmiddellijk alert. Ze liet de picknickmand vallen en rende naar Peter toe, haar ogen wild zoekend naar wat hem zo had doen schrikken.

Samen zochten ze haastig naar Sophie, maar toen ze terugkwamen op de plek waar ze haar hadden achtergelaten, sloeg de paniek toe. Sophie was nergens te bekennen.

"Sophie!" schreeuwde Emma, haar stem schor van angst. Ze rende wanhopig rond, roepend naar hun dochtertje, terwijl Peter de omgeving afzocht. Maar er was geen teken van Sophie, alleen de echo van hun eigen stemmen die verloren gingen in het stille bos.

De minuten leken uren te duren terwijl ze de omgeving doorzochten, hun hart bonzend in hun keel. De picknickplek die eerder een oase van rust leek, voelde nu als een valstrik, een plek waar hun ergste nachtmerrie werkelijkheid werd.

Met trillende handen trok Peter zijn telefoon tevoorschijn en belde het noodnummer, zijn stem gebroken toen hij de vermissing van Sophie meldde. Emma zakte op haar knieën, haar tranen vermengd met de droge aarde onder haar.

Hun vakantieparadijs was plotseling veranderd in een nachtmerrie, waarbij de zonovergoten Provence een duistere schaduw wierp over hun hopeloze zoektocht naar hun geliefde dochter.

Dwalen in het duister.Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu